Niewiele kobiet renesansu zdołało zapisać się w zbiorowej świadomości; nieprzypadkowo żadna z wybitnych przedstawicielek płci pięknej tamtej epoki nie pochodziła z niskiej lub średniej warstwy społecznej, a były to w większości władczynie lub co najmniej żony władców. Elżbieta I, Katarzyna Medycejska, Izabela Burgundzka, Izabela d’Este czy nieznana poza Polską (a u nas ciesząca się niezasłużenie nienajlepszą sławą) Bona Sforza, to najbardziej bezdyskusyjne przykłady kobiet przebojowych, o nieprzeciętnych talentach dyplomatycznych i politycznych, doskonale radzące sobie w szowinistycznym, męskim świecie.
„Księżna Mediolanu”, Renata Czarnecka – recenzja
Niewiele kobiet renesansu zdołało zapisać się w zbiorowej świadomości; nieprzypadkowo żadna z wybitnych przedstawicielek płci pięknej tamtej epoki nie pochodziła z niskiej lub średniej warstwy społecznej, a były to w większości władczynie lub co najmniej żony władców. Elżbieta I, Katarzyna Medycejska, Izabela Burgundzka, Izabela d’Este czy nieznana poza Polską (a u nas ciesząca się niezasłużenie nienajlepszą sławą) Bona Sforza, to najbardziej bezdyskusyjne przykłady kobiet przebojowych, o nieprzeciętnych talentach dyplomatycznych i politycznych, doskonale radzące sobie w szowinistycznym, męskim świecie.
Na drugim brzegu Bosforu to kolejna wydana w Polsce powieść historyczna francuskiej pisarki Theresy Révay. Wcześniej ukazały się: Biała wilczyca, Wszystkie marzenia świata oraz Ostatnie lato w Mayfair. Jej książki, przetłumaczone na kilkanaście języków, stanowią wyraz fascynacji tej pisarki historią XX-wiecznej Europy. Niewątpliwy literacki talent, poparty rzetelnym wykorzystaniem źródeł, sprawił, iż Theresa Révay uważana jest za jedną z najlepszych współczesnych autorek powieści historycznych.
Co tylko człek widzi, zabawką mu się mieni.
Kim lub czym jest Golem? W tradycji żydowskiej to ulepiona z gliny na kształt człowieka istota pozbawiona duszy i zdolności mowy, powstała w akcie odtwórczym boskiej kreacji, dzięki mocy Słowa i znajomości tajemnic skrywanych przez kabałę.
Kogo w dzisiejszych czasach może interesować postać królowej żyjącej ponad 500 lat temu w kraju, którego historia nie jest może zupełnie u nas nieznana, ale zazwyczaj bywa spłycona, traktowana wybiórczo i nie do końca na poważnie? Losy Hiszpanii są fascynujące, ale chcąc je dobrze zrozumieć, trzeba się w nie zagłębić, trzeba najpierw poznać mentalność ludzi, którzy mieszkali tam na przestrzeni wieków, dzieje konfliktów pomiędzy poszczególnymi regionami i nieustających walk nie tylko o suwerenność, ale także o prawo do wyboru wyznania, przekonań czy nawet zajęcia.
Stworzenie dobrej powieści historycznej to trudne zadanie. Na szczęście na świecie (ale i również w Polsce) sporo jest pisarzy, którzy wydarzenia z przeszłości potrafią umiejętnie wprowadzić do beletrystyki. Do mojej listy takich autorów dołączył właśnie Conn Iggulden.
Kojarzycie film Indiana Jones i świątynia zagłady? Oglądałam go dawno, bardzo, bardzo (a nawet jeszcze bardziej) dawno temu, więc szczegółów nie pamiętam, ale kojarzy mi się z bieganiem po dżungli, zaginionym miastem pełnym krwiożerczych wyznawców bogini Kali, dziwnymi obrzędami i jaskiniami oświetlonymi płomieniami pochodni. Wszystko to razem, pokazane na ekranie w wykorzystaniem przedpotopowych efektów specjalnych, nie jest jakoś szczególnie zachwycające (moim zdaniem jest to najsłabsza część przygód Jonesa), ale wspominam o tym, gdyż w trakcie lektury książki Sir Henry’ego Ridera Haggarda noszącej tytuł Ona, otrzymałam te same wątki i motywy. Z tą różnicą, że podane w zachwycająco wyrafinowany i kunsztowny sposób.
Nazywają ich śmieciami. Brudnymi, niechcianymi, zapomnianymi dziećmi z ogromnego wysypiska Behala. To tam przekopując się przez tony odpadów, aby pośród nich znaleźć coś dla nich wartościowego, coś co pozwoli im przeżyć kolejny dzień. Nieoczekiwanie w usypisku nikomu niepotrzebnych rzeczy odnajdują – coś. Tajemnicze znalezisko odmienia ich los, ale i ściąga dodatkowe kłopoty, gdyż okazuje się, że przedmiot jest także obiektem poszukiwań miejscowej policji. Odtąd ich dni będą przeprawą przez brudy prawdziwego życia.
Ślub to okazja do wspólnego świętowania. Zjeżdża się cała masa gości, z których większości nie widziało się od lat. Nie inaczej jest i na ślubie królewskim, choć tam zaproszeni to nieznajome twarze, które mają jednak duże znaczenie polityczne. Huczna impreza, która przeciąga się wręcz w nieskończoność. Jedna z takich imprez nieco wymknęła się spod kontroli. Mowa o małżeństwie Księżniczki Małgorzaty i króla Henryka Burbona.
Odkrycie Tasmanii przez Europejczyków i brytyjska kolonizacja z początków XIX wieku dramatycznie i nieodwracalnie zmieniła oblicze wyspy, a także przypieczętowała los rdzennej ludności, Aborygenów. Na nowy, nieznany ląd zaczęli napływać osadnicy, więźniowie kolonii karnych, wszelkiej maści badacze i naukowcy, awanturnicy i poszukiwacze przygód czy kaznodzieje owładnięci misją nawracania tubylców. Fragment burzliwej historii tego zakątka świata zaadaptował na potrzeby powieści angielski pisarz Matthew Kneale, tworząc barwną, mozaikową, tragikomiczną opowieść stanowiącą swoistą krytykę brytyjskiego kolonializmu i imperializmu oraz przekonanego o wyższości europejskiej kultury białego człowieka.