Nazwisko Lewisa Carrolla kojarzymy przede wszystkim z jego niezwykłą powieścia Alicja w Krainie Czarów oraz jej kontynuacją Po drugiej stronie lustra. Ten brytyjski pisarz i poeta był jednak również matematykiem i tyleż uznanym, co kontrowersyjnym fotografem. Naukowiec, portrecista małych dziewczynek, pisarz tworzący niezwykłe opowieści… Wokół jego osoby narosło wiele rozmaitych legend i niedopowiedzeń.
Naprawdę nazywał się Charles Lutwidge Dodgson. Przyszedł na świat 27 stycznia 1832 roku w Daresbury jako syn anglikańskiego duchownego, Charlesa Dodgsona. Ukończył studia matematyczne na Uniwersytecie Oksfordzkim i w latach 1855–81 był wykładowcą tej uczelni w Church College. W 1877 roku przyjął święcenia diakonatu w Kościele anglikańskim. Na stałe mieszkał w Oksfordzie, jedyną podróż zagraniczną odbył w 1867 roku do Moskwy i Petersburga (po drodze odwiedził Wrocław, Gdańsk i Warszawę).
Jako matematyk był autorem ok. 250 prac naukowych z zakresu matematyki, logiki i kryptografii. Interesował się zagadkami matematycznymi i grami liczbowymi, opracowując ich zasady. Swoje publikacje zawodowe podpisywał właściwym imieniem i nazwiskiem, pseudonimem posługując się wyłącznie w twórczości artystycznej.
Czytaj dalej →
Mama umarła 17 listopada tak brzmią pierwsze słowa książki. Jednak świat zaczął pogrążać się w chaosie już tydzień wcześniej. Główna bohaterka i zarazem narratorka książki – Anna wiedzie błogie życie w pięknym domu, gdzieś na obrzeżach Moskwy. Mieszka w nim wraz z szesnastoletnim synem Miszą i mężem Sieriożą. To właśnie jej partner budzi ją pewnej nocy telefonem, że w stolicy dzieje się coś niedobrego. Pada informację – Moskwę zamknięto z powodu kwarantanny. Pandemia to debiut literacki Jany Wagner o post-apokaliptycznym świecie przedstawionym trochę z innej strony. Czytaj dalej 
Nikt, kto ma kota na punkcie kotów, nie przejdzie obok tej pozycji obojętnie. Historia kotów to dzieje tych stworzeń od czasów najdawniejszych do tych współczesnych. Nie jest to jednak opasłe tomiszcze, a raczej historia opisana w luźny sposób.
Zawsze lubiliście grać w flashówki? Dziś przedstawimy wam Kizi dostępne na stronie 
W 2012 roku rozpływałam się w zachwytach nad pewną powieścią, którą wybrałam z czystej ciekawości z katalogu wydawnictwa W.A.B. Były to 
Alain Mabanckou to autor, którego ostatnio coraz częściej wymienia się w kontekście literackiej nagrody Nobla. Mabanckou jest powieściopisarzem, eseistą, poetą i wykładowcą uniwersyteckim. Na swoim koncie ma między innymi nagrodę Akademii Francuskiej za całokształt twórczości. Urodził się w Republice Konga, pisze po francusku. Czy zależy mu na literackiej nagrodzie Nobla? Trudno powiedzieć. Twórczość Mabanckou wymyka się schematom i konwencjom, jest wyrazem skrajnego indywidualizmu pod względem treści i formy. Zwierzenia jeżozwierza, podobnie jak Kielonek, to powieść (?), w której pełno jest karykatur, bluźnierstw, ironii (w tym autoironii), parodii, kryptocytatów i komentarzy o charakterze metatekstowym. To również utwór znakomicie ukazujący przewrotne poczucie humoru autora.
Park Marconiego to dwunasta w cyklu powieści kryminalnych, których bohaterem jest komisarz Erik Winter. W tej części policjant, oprócz zmierzenia się z własnymi demonami, musi stawić czoło brutalnym morderstwom.
Choć powieść łotrzykowska największą popularnością cieszyła się w dobie Oświecenia, elementy tego gatunku bądź inspiracje nim można odnaleźć w wielu współczesnych powieściach – wystarczy wspomnieć chociażby Przygody dobrego wojaka Szwejka Jaroslava Haska czy Don Camillo i Peppone Giovanniego Guareschi. Nic dziwnego, że kolejni twórcy czerpią z charakterystycznych dla gatunku realiów „świata na opak” i sięgają po archetyp bohatera w typie Sowizdrzała – przebiegłego i pomysłowego oszusta przeżywającego nieprawdopodobne przygody, nie mającego co prawda wpływu na rozgrywające się wydarzenia, ale wychodzącego cało z najgorszej nawet kabały, zanurzając wszystko w oparach absurdalnego, rubasznego nieraz humoru; to prawdziwe pole do popisu dla autora, balansującego niejednokrotnie na granicy dobrego smaku, starającego się jednocześnie zapewnić czytelnikowi inteligentną, choć lekką rozrywkę.
Osiemdziesiąt lat temu świat był inny. Czarno-biały, pokryty patyną i zamazany jak stare fotografie. To przeszłość odległa niczym epoka kamienia łupanego. Niedawno skończyła się wojna, zaborcy przestali nas gnębić, ale ludzie, nauczeni doświadczeniem, nie przestali spodziewać się kolejnych ciosów. Wiedzieli, że nie wolno żyć spokojnie, oddychać pełną piersią, chodzić na spacery i cieszyć się życiem rodzinnym, bo w każdej chwili może nadejść cios, który całe to szczęście zniszczy. Byli gotowi na utratę wszystkiego, nieustannie spięci. Tak bardzo różnili się od nas, martwiących się o spłatę kredytu, o to, żeby znaleźć pracę, żeby mieć pieniądze na edukację dzieci. Młodzież z tamtych lat była wychowywana do walki, więc gdy okazja do niej nadeszła, nikt nie był zaskoczony. Teraz młodzi ludzie mają zupełnie inne sprawy na głowie. Oni i my – dwa różne światy, dwie różne planety. Czy aby na pewno?
We wstępie do książki Dorothea Johson, jej główna współtwórczyni, pisze, że życie to teatr. W tym powszechnie znanym stwierdzeniu tkwi pewna słuszność. W świecie przywdziewanych masek warto trzymać się określonych reguł, ponieważ niezależnie od tego, jaki kostium zakładamy, nasza kreacja zawsze zyskuje, jeśli dodamy do niej dobre maniery. Książka Współczesne maniery, czyli jak się zachowywać w drodze na szczyt to zbiór porad, które z założenia mają wspierać nas w odgrywaniu codziennych ról.