Pierwsze wrażenie po przeczytaniu B. Opowieści z planety prowincja Marcina Kołodziejczyka: rewelacja. Ten młody, niezwykle utalentowany i chętnie nagradzany dziennikarz Polityki ukazuje świat polskiej prowincji: geograficznej i mentalnej. Czasem ta opowieść jest śmieszna, czasem straszna, ale zawsze intensywna i bardzo ciekawa.
U Kołodziejczyka króluje dynamizm oraz świetny język, rewelacyjnie oddający emocje bohaterów i skutecznie rozbudzający zainteresowanie czytelnika. Książka wciąga również, a może przede wszystkim, za sprawą nieprzeciętnych protagonistów, z których każdy jest niczym życiowy nieudacznik, krętacz, oszust czy kłamca za czymś tęskniący: za miastem, miłością, pieniędzmi, lepszym życiem, itp. Historie Kołodziejczyka są bolesne, dotykają do żywego, a autor, nadając każdemu ze swych bohaterów imię i nazwisko, pozwalając mówić im swoim własnym językiem i ukazując ich na tle konkretnych miasteczek czy wsi, nadaje im tożsamość. To musi robić wrażenie. I robi.
Czytaj dalej →
Deathmetalowiec z niedużej wsi, członek prowincjonalnego zespołu i jednocześnie wielki fan starego Kombi bohaterem powieści? Kiedy o tym usłyszałam, uśmiechnęłam się pod nosem. Jednak podczas czytania uśmiech ten szybko zmienił się z lekko ironicznego w całkiem szczery, a sama lektura okazała się zaskakująco przyjemna.
Kobiety z sąsiedztwa to książka, którą mógł napisać tylko ktoś doświadczony i świetnie znający wszelakie aspekty życia. Ktoś, kto posiada zmysł obserwacji, umiejętność emocjonalnego i intelektualnego filtrowania wydarzeń, bodźców zmysłowych i przeżyć. Ktoś, kto ubiera w refleksje najmniejszą cząstkę oglądanego świata, rozbija wszelkie funkcjonujące w społeczeństwie systemy na poszczególne elementy i każdemu nadaje wartość. Bo w życiu wszystko jest ważne. Nie ma znaczenia, czy chodzi o ustawione równiutko wojskowe buty, plastikowe kwiatki czy zakupione w Peweksie dżinsy. Czytaj uważnie. Być może ta książka jest o tobie…
Nim rozpoczęłam pisanie recenzji powieści Oribtowskiego, powróciłam do swojego tekstu sprzed ponad roku, a mianowicie do opinii na temat zbioru opowiadań 
Nie należę do miłośniczek kompilacji notek biograficznych, a to ze względu na ich ubogą – bo ograniczoną wymogami technicznymi – treść merytoryczną. Dostrzegam ich zaletę, jaką jest możliwość odnalezienia wartościowych pozycji bibliograficznych, jednak samo przyswajanie „życiorysów w pigułce” nie jest najlepszym sposobem na zapoznanie się z sylwetką postaci w pełnej krasie. Piszę o tym dlatego, że nakładem wydawnictwa W.A.B. ukazała się niedawno książka autorstwa Grażyny Plebanek, której treść, zebrana pod wezwaniem ducha feminizmu, jest serią biografii kobiet o rodowodzie zarówno historycznym, jak i literackim.
Zofia Potocka była kobietą niezwykle intrygującą. Wzbudzała zarówno zachwyt jak i niechęć, a jej życie było niekończącą się walką o lepsze jutro. Ogród Afrodyty to zbeletryzowana biografia kontrowersyjnej hrabiny – książka wciągająca, którą czytać będziemy z wielkim zainteresowaniem.
Maria Nurowska, autorka licznych powieści i dramatów, to bez wątpienia jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich pisarek, zarówno w naszym kraju, jak i za granicą. Jej książki z sukcesem przetłumaczono na szesnaście języków. We Francji i w Niemczech stały się bestsellerami, brawurowo krzewiąc naszą rodzimą literaturę. Twórczość Nurowskiej znalazła fanów pośród kilku pokoleń Polaków i wciąż zdobywa rzesze nowych. Zachęcona świetnymi recenzjami wcześniejszego dorobku pani Marii oraz rekomendacją mojej mamy, sięgnęłam po najnowszą powieść tejże autorki Sergiusz, Czesław, Jadwiga. Nie zawiodłam się – oprócz intrygującej historii (pojawiają się w niej znane nazwiska wybitnych literatów), mamy także dobrze zbudowane napięcie, wzorowo nakreślone charaktery protagonistów i ciekawą refleksję nad ludzką naturą…
Magdalena Zimniak z wykształcenia jest anglistką. Jako pisarka zadebiutowała powieścią Szlak (2008). Później ukazały się jej kolejne książki: Willa (2010) oraz Pokój Marty (2012). Jest ona również autorką kilkunastu opowiadań. W maju 2013 roku za sprawą wydawnictwa Prozami ukazała się nowa powieść tej pisarki – Jezioro cierni.
Podróż przecież nie zaczyna się w momencie, kiedy ruszamy w drogę, i nie kończy, kiedy dotarliśmy do mety. W rzeczywistości zaczyna się dużo wcześniej i praktycznie nie kończy się nigdy, bo taśma pamięci kręci się w nas dalej, mimo że fizycznie dawno już nie ruszamy się z miejsca. Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej. Tak twierdził wybitny reportażysta Ryszard Kapuściński, który doskonale wiedział, o czym mówi. 
Wiele spodziewałam się po książce Michała Cetnarowskiego. Wpłynęły na to dwa czynniki: świetne opinie na temat tej powieści, a także znakomite towarzystwo autorów z serii Powergrapha „Kontrapunkty”. Czy nadzieje i oczekiwania pokrywają się z rzeczywistością? – tego dowiecie się z recenzji.