Amerykański Instytut Filmowy okrzyknął ją w 1999 roku najlepszą aktorką spośród 50 największych legend kina, których debiut miał miejsce przed rokiem 1950. W 2006 roku znalazła się na 13 miejscu w plebiscycie magazynu Premiere na najlepszą kreację aktorską wszech czasów za rolę w filmie Lew w zimie.

Katharine Hepburn była postacią niezwykle wyrazistą i charyzmatyczną zarówno na ekranie, jak i w życiu prywatnym. Zdumiewała bezpośrednim, „męskim” stylem bycia, onieśmielała pewnością siebie, była kpiąca i niepokorna, nie bawiła się w kokieterię. Charakterystyczny był także jej styl ubioru; dziś klasyczny, wówczas niemal szokujący. Unikała sukienek, ceniła sobie zaś spodnie z wysokim stanem z nogawkami w kant, nosiła skarpetki do mokasynów, lubiła też męskie koszule zapinane pod szyją i żakiety o poszerzanych ramionach. Charakterystyczne były też jej włosy – półdługie, lśniące, rozpuszczone i falujące, w późniejszych latach coraz częściej spinane w luźny kok. Kasztanoworude.

Podobno szokowała swoich porządnych i moralnych sąsiadów, jeżdżąc na rowerze w krótkich szortach (wówczas „nie do pomyślenia!”). Kluczem do jej stylu była wygoda i minimalizm – nie lubiła pstrokatych kolorów i wymyślnych form, ceniła zaś stonowane kolory: czerń, biel, kolory ziemi. Bez skrępowania nosiła na twarzy swoje piegi i kiedy tylko mogła, unikała makijażu.

Przyszła gwiazda urodziła się 12 maja 1907 roku w Hartford jako drugie z sześciorga dzieci chirurga Thomasa N. Hepburna i zaangażowanej w walkę o prawa kobiet sufrażystki Katharine Marthy Houghton. Jak sama mawiała, wszystko zawdzięczała swoim rodzicom, którzy ją kochali, byli ludźmi dobrymi, mądrzejszymi i… bardziej interesującymi niż ona.

Kiedy jej 14-letni brat zmarł w tragicznych okolicznościach, Katharine przeszła poważny kryzys i zamknęła się w sobie. Używała m.in. jego daty urodzenia, 8 listopada, jako własnej. Wydarzenie to odcisnęło na jej psychice tak silne piętno, że nie zdołała odnaleźć się w środowisku szkolnym – uczyła się więc w trybie indywidualnym. Po ukończeniu nauki postanowiła iść do Bryn Mawr College, gdzie z kolei brała udział w szkolnych przedstawieniach i podjęła decyzję, że zostanie aktorką. Poznała tam też swojego przyszłego męża, Ludlowa Ogdena Smitha. Szybko dostała się na Broadway, a po kilku scenicznych sukcesach wypatrzyli ją spece od młodych talentów. Po ukończeniu szkoły poślubiła Smitha 12 grudnia 1928 (rozwiedli się w roku1934). Zaraz po zawarciu małżeństwa młoda para wyjechała do Nowego Jorku.

Jak większość aktorek tamtego okresu, Hepburn zaczęła swoją karierę od występów na Broadwayu. Pierwszą główną rolę zagrała w przedstawieniu sztuki George’a Middletona i A.E. Thomasa pt. The Big Pond. Na ekranie debiutowała w dramacie George’a Cukora A Bill of Divorcement, gdzie zagrała u boku Johna Barrymore’a (dziadka aktorki Drew Barrymore).

Pierwszy film z jej udziałem przyniósł tak niespodziewany sukces, że wytwórnia RKO podpisała z nią kontrakt na pięć kolejnych filmów. Już za rolę w swoim drugim filmie Poranna chwała zdobyła pierwszego w swojej karierze Oscara (dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej) w roku 1933. W tym samym roku zagrała jeszcze m.in. w Małych kobietkach (film przyniósł jej Złoty Medal na Festiwalu w Wenecji). Dwa lata później zdobyła kolejną nominację do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za tytułową rolę w filmie Alice Adams. Oscar został jednak przyznany nie Katharine, a Bette Davis. Jej kolejne role z okresu trzeciej dekady XX w. przeszły bez większego echa (zagrała m.in. szkocką królową, Marię Stuart, w filmie pod tym samym tytułem). Starała się także o rolę Scarlett O’Hary w Przeminęło z wiatrem, ale powierzono ją wówczas mało znanej Vivien Leigh. Zniechęcona porażkami swoich filmów Hepburn wróciła na deski teatru.

Przełomem okazał się jej występ w Filadelfijskiej opowieści, gdzie grała rolę Tracy Lord. Postać tę najpierw grała w teatrze, dopiero potem postanowiono stworzyć film (prawa do powstania filmu zakupił dla niej specjalnie Howard Hughes). Krytycy wystawili jej bardzo pochlebne recenzje, przyznali nagrodę nowojorskiego stowarzyszenia krytyków. Ponadto otrzymała trzecią nominację do Oscara. Oprócz niej nominowane były w 1940 roku także Bette Davis, Joan Fontaine, Ginger Rogers i Martha Scott. Nagrodę otrzymała Ginger Rogers.

Dwa lata później zaangażowała się w realizację filmu Kobieta roku, na którym bardzo jej zależało. Otrzymała za ten występ kolejną nominację do Oscara. Do nagrody nominowano jeszcze wtedy m.in. Bette Davis i Greer Garson, która zresztą zdobyła statuetkę.

Na planie Kobiety roku partnerował jej popularny aktor Spencer Tracy, którego sama wytypowała – była przekonana, że będzie idealny do roli nieco sztywnego i zgorzkniałego dziennikarza sportowego. Choć początkowo niewiele na to wskazywało, a para prawiła sobie cięte złośliwostki (oboje z nich słynęli), dość szybko zaiskrzyło między Tracym i Hepburn. Romans na planie zapoczątkował ich trwający ponad 25 lat związek, który przerwała dopiero śmierć Tracy’ego. Hepburn tej miłości podporządkowała całe późniejsze życie. Nie zdecydowali się na ślub, ponieważ Tracy jako katolik nie chciał rozwieść się ze swoją dotychczasową żoną. Razem wystąpili jeszcze w ośmiu filmach w Keeper of the Flame (1942) George’a Cukora, Bez miłości (1945) Harolda S. Bucqueta, Morzu traw (1947) Elia Kazana, Stanie Unii (1948) Franka Capry. W Żebrze Adama (1949) Cukora, w komediach Pat i Mike (1952) Cukora, Biuro na tranzystorach (1957) Waltera Lang i Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (1967) Stanleya Kramera.

W roku 1951 Hepburn zagrała jedną ze swoich najlepszych ról w filmie Afrykańska królowa. Jej partnerem był Humphrey Bogart. Otrzymała za ten film kolejną nominację do Oscara, ale statuetka powędrowała do najlepszej przyjaciółki Katharine – Vivien Leigh, która wcieliła się w rolę Blanche DuBois w Tramwaju zwanym pożądaniem. Aktorka była świadkiem na ślubie Vivien i Laurence Oliviera. Oprócz tego aktorka w latach 50’ zdobyła jeszcze dwie nominacje do Nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za Summertime w roku 1955, Rainmaker rok później (statuetka dla Ingrid Bergman za Anastazję) i Nagle, zeszłego lata w roku 1959, kiedy konkurencja była silna: Audrey Hepburn, Elizabeth Taylor, Doris Day i Simone Signoret, która w ostateczności wygrała.

W latach 60’ wystąpiła zaledwie cztery razy na ekranie, z czego dwie role przyniosły jej Oscary. W 1962 roku za sprawą filmu U kresu dnia była nominowana znowu z m.in. Bette Davis, ale nagrodę przyznano Anne Bancroft. W tym samym roku za rolę w tym samym filmie dostała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Cannes.

W 1967 roku po raz ostatni spotkała się na planie ze swoim ukochanym Spencerem. Kilka tygodni po ukończeniu zdjęć do Zgadnij, kto przyjdzie na obiad Stanleya Kramera, Tracy zmarł. Hepburn nigdy nie obejrzała tego filmu.

W 1968 roku dostała Oscara za rolę w filmie Zgadnij, kto przyjdzie na obiad; pokonała Anne Bancroft oraz Faye Dunaway i Audrey Hepburn, której zresztą nie lubiła od momentu, gdy młoda Audrey po swojej pierwszej roli w Rzymskich wakacjach, za którą dostała Oscara, odmówiła zmiany nazwiska na prośbę Katharine, która nie chciała, aby młoda aktorka była kojarzona z nią. W 1969 otrzymała Oscara (za rolę Eleonory Akwitańskiej w filmie Lew w zimie) wraz z Barbrą Streisand. Był to jedyny przypadek w historii, kiedy dwie aktorki dostały jednego Oscara, gdyż otrzymały tyle samo głosów od członków Akademii.

W latach 70’. na ekranie pojawiła się osiem razy. W 1981 roku zagrała w filmie Nad złotym stawem wraz z przedstawicielami klanu Fondów: Henrym i Jane. Film przyniósł jej czwartego i ostatniego Oscara, którego odebrał za nią Jon Voight.

Pod koniec aktorskiej kariery grała w filmach Anthony’ego Harveya Grace Quigley (1984) i Jesienna miłość (1994) oraz George’a Schaefera Mrs. Delafield Wants to Marry (1986), Laura Lansing Slept Here (1988) i Mężczyzna na poddaszu (1992). Jej ostatnie role to Ginny w Love Affair (1994) Glena Gordona Carona oraz Cornelia Beaumont w filmie telewizyjnym Tamta Gwiazdka Tony’ego Billa, według opowiadania Trumana Capote’a. Zmarła 29 czerwca 2003 roku w Old Saybrook, stan Connecticut, USA w wieku 96 lat.

Filmografia :

1994:
Tamta Gwiazdka (One Christmas) jako Cornelia
Przygoda miłosna (Love Affair) jako Ginny
Jesienna miłość (This Can’t Be Love) jako Marion Bennett
1992: Mężczyzna na poddaszu (The Man Upstairs) jako Victoria Brown
1988: Tu spała Laura Lansing (Laura Lansing Slept Here) jako Laura Lansing
1986: Pani Delafield wychodzi za mąż (Mrs. Delafield Wants to Marry) jako Margaret Delafield
1984: Grace Quigley jako Grace Quigley
1981: Nad złotym stawem (On Golden Pond) jako Ethel Thayer
1979: Kukurydza jest zielona (The Corn Is Green) jako Lilly C. Moffat
1978: Olly, Olly, Oxen Free jako Panna Pudd
1975:
Rooster Cogburn jako Eula
Love Among the Ruins jako Jessica Medlicott
1973:
Delikatna równowaga (A Delicate Balance) jako Agnes
Szklana menażeria (The Glass Menagerie) jako Amanda Wingfield
1971: Trojańskie kobiety (The Trojan Women) jako Hekuba
1969: Wariatka z Chaillot (The Madwoman of Chaillot) jako Hrabina Aurelia
1968: Lew w zimie (The Lion in Winter) jako Eleanor
1967: Zgadnij, kto przyjdzie na obiad (Guess Who’s Coming to Dinner) jako Christina Drayton
1962: U kresu dnia (Long Day’s Journey Into Night) jako Mary Tyrone
1959: Nagle, zeszłego lata (Suddenly, Last Summer) jako Violet Venable
1957: Biuro na tranzystorach (Desk Set) jako Bunny Watson
1956:
Zaklinacz deszczu (The Rainmaker) jako Lizzie Curry
Żelazna krynolina (The Iron Petticoat) jako Vinka Kovalenko
1955: Urlop w Wenecji (Summertime) jako Jane Hudson
1952: Pat i Mike (Pat and Mike) jako Patricia ‚Pat’ Pemberton
1951: Afrykańska królowa (The African Queen) jako Rose Sayer
1949: Żebro Adama (Adam’s Rib) jako Amanda Bonner
1948: Stan Unii (State of the Union) jako Mary Matthews
1947:
Morze traw (The Sea of Grass) jako Lutie Cameron Brewton
Miłosna piosenka (Song of Love) jako Clara Wieck Schumann
1946: W kręgu zła (Undercurrent) jako Ann Hamilton
1945: Bez miłości (Without Love) jako Jamie Rowan
1944: Dragon Seed jako Jade
1942:
Kobieta roku (Woman of the Year) jako Tess Harding
Keeper of the Flame jako Christine Forrest
1940: Filadelfijska opowieść (The Philadelphia Story) jako Tracy Lord
1938:
Drapieżne maleństwo (Bringing Up Baby) jako Susan Vance
Wakacje (Holiday) jako Linda Seton
1937:
Obcym wstęp wzbroniony (Stage Door) jako Terry Randall
Dziesięć lat życia (Quality Street) jako Phoebe Throssel
1936:
Mary Stuart (Mary of Scotland) jako Królowa Maria Stuart
Buntowniczka (A Woman Rebels) jako Pamela Thistlewaite
1935:
Alice Adams jako Alice Adams
Sylvia Scarlett jako Sylvia Scarlett
Złamane serca (Break of Hearts) jako Constance Dane Roberti
1934:
The Little Minister jako Barbara „Babbie”
Raptus (Spitfire) jako Trigger Hicks
1933:
Poranna chwała (Morning Glory) jako Eva Lovelace / Ada Love
Małe kobietki (Little Women) jako Josephine „Jo” March
Christopher Strong jako Lady Cynthia Darrington
1932: A Bill of Divorcement jako Sydney Fairfield

Źródło: Wikipedia.org, Filmweb.pl