Pod gwiazdami smoka to kolejne, drugie spotkanie z detektywem Murdochem, prawdopodobnie najbystrzejszym policjantem w wiktoriańskim Toronto. Kolejne i satysfakcjonujące, choć, niestety, stanowczo zbyt krótkie!
Tym razem Maureen Jennings, mieszkająca w Kanadzie pisarka i psycholożka, zabiera nas w wyjątkowo podejrzaną okolicę w jednym z najważniejszych miast Kanady. Podejrzana jest tu zresztą nie tylko okolica…
Maria Nurowska, autorka licznych powieści i dramatów, to bez wątpienia jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich pisarek, zarówno w naszym kraju, jak i za granicą. Jej książki z sukcesem przetłumaczono na szesnaście języków. We Francji i w Niemczech stały się bestsellerami, brawurowo krzewiąc naszą rodzimą literaturę. Twórczość Nurowskiej znalazła fanów pośród kilku pokoleń Polaków i wciąż zdobywa rzesze nowych. Zachęcona świetnymi recenzjami wcześniejszego dorobku pani Marii oraz rekomendacją mojej mamy, sięgnęłam po najnowszą powieść tejże autorki Sergiusz, Czesław, Jadwiga. Nie zawiodłam się – oprócz intrygującej historii (pojawiają się w niej znane nazwiska wybitnych literatów), mamy także dobrze zbudowane napięcie, wzorowo nakreślone charaktery protagonistów i ciekawą refleksję nad ludzką naturą…
Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jaką drogę przeszedł kotlet, lądujący na Waszym talerzu? Czy myśleliście kiedyś, by zamiast kurczaków, indyków, świń czy krów zjeść psa? Czy wiecie, co to jest chów przemysłowy i jak on traktuje zwierzęta? Jeśli na te pytania odpowiadacie 'nie’, to warto sięgnąć po najnowszą książkę jednego z najbardziej obiecujących pisarzy amerykańskich, autora dwóch wydanych w naszym kraju rewelacyjnych powieści: Wszystko jest iluminacją i Strasznie głośno, niesamowicie blisko, Jonathana Safrana Foera. Zjadanie zwierząt zdecydowanie nie jest poematem pochwalnym na cześć wegetarianizmu, ale rzetelną publikacją, pokazującą, dlaczego przemysł mięsny jest tak nieludzki i czemu stanowi poważne zagrożenie dla naszej planety. Autor opisuje rzeczywistość Stanów Zjednoczonych, ale nie oszukujmy się – wszędzie jest podobnie, albo nawet gorzej…
Dziś zabiorę Was w podróż w czasie. Nie będzie ona zbyt odległa, ani jej cel zbyt oryginalny, niemniej jednak intrygujący – zwłaszcza dla miłośników i miłośniczek wiktoriańskiej prozy i powieści detektywistycznych. Będzie to podróż godna uwagi choćby z tego względu, że właśnie ta książka angielskiego powieściopisarza, eseisty i dramaturga, Wilkie’ego Collinsa, została uznana za pierwszą powieść detektywistyczną w historii literatury.
Już sama myśl o tym, że gdzieś na świecie mogą być dzieci, którym nie zdarza się w ogóle grymasić, wydaje się być zbyt bajkowa, żeby była prawdziwa. A kiedy ową myśl widzi się zmaterializowaną w postaci tytułu książki stojącej na półce, nie pozostaje nic innego, jak po ową książkę sięgnąć i zaczerpnąć z niej światłe rady. Nawet jeśli te rady mogą nam się przydać dopiero za jakiś czas. Na przykład, za dziesięć lat. Taką właśnie książką jest najnowszy poradnik Pameli Druckerman W Paryżu dzieci nie grymaszą.
Lunapolis. Urbanistyczne cacko – dosłownie i w przenośni. Pomnik rozbuchanej, artystycznej wyobraźni w jej najbardziej fantazyjnej postaci. Raj dla pisarzy, malarzy, aktorów i każdego, kto potrafi tworzyć, przywdziewać bądź zdzierać maski. Miejsce, gdzie nie trzeba się przejmować starością, brzydotą i chorobą, a śmierć – jak niemal wszystko tutaj – ma wymiar estetyczny. Świat zaskakujących rozwiązań technologicznych, mistycyzmu i dekadencji, gdzie nuda wynika najczęściej tylko z twojej nieumiejętności wybrania rozrywek. Miasto utopijne. I, jak każda utopia, stanowi przedsionek piekła.
Elizabeth Jane Cochrane, bliżej znana jako Nellie Bly, to amerykańska dziennikarka żyjąca w latach 1864-1922. Zawód ten w owym czasie zarezerwowany był głównie dla mężczyzn, a jeśli do tego dołożymy fakt, że Elizabeth samotnie okrążyła świat w 72 dni i pracowała przez pewien czas jako korespondentka podczas I wojny światowej, to jawi nam się ona jako postać wtedy dosyć kontrowersyjna. Dlaczego o niej piszę? Otóż Nellie Bly jest główną bohaterką najnowszej książki Carol McCleary zatytułowanej Alchemia zbrodni.
Dwa kluczowe miejsca zrzutu: okręg świętokrzyski i centralna Polska. Skoki cichociemnych możliwe tylko przy pełni księżyca, kilka dni przed albo po niej. I jeszcze dodatkowy wymóg, może najważniejszy – dobre warunki atmosferyczne. Pierwszy zrzut nastąpił w nocy z 15 na 16 lutego 1941 roku.
W marcu zeszłego roku miałam ogromną przyjemność czytać debiutancką powieść Bernarda Miniera Bielszy odcień śmierci. Od tamtej pory z niecierpliwością czekałam na kolejną książkę tego autora. I wreszcie się doczekałam. Wielkie nadzieje mogły skończyć się albo podtrzymaniem tej zapoczątkowanej w zeszłym roku miłości, albo całkowitym załamaniem nerwowym.
O Peterze Gabrielu napisano kilka książek, dziesiątki artykułów, przeprowadzono z nim setki wywiadów, ale żaden z przygotowanych o nim materiałów nie odpowiada na pytanie, jakim jest człowiekiem i artystą. Można mniej lub bardziej szczegółowo opisać jego losy, mniej lub bardziej obiektywnie ocenić jego dorobek, ale malując literacki portret, trzeba zadowolić się stwierdzeniem, że jest człowiekiem pełnym sprzeczności. (…) Jeśli jest jakiś klucz otwierający choćby pierwsze, frontowe drzwi zamczyska złożonej osobowości Gabriela, to tym kluczem na pewno jest dwoistość.