To byli młodzi chłopcy prosto z dżungli, ledwo umieli odróżnić prawo od lewa, a co dopiero dobro od zła. Księżniczka Raami miała zaledwie siedem lat, kiedy w jej beztroskie, magiczne dzieciństwo wkroczyli Czerwoni Khmerzy. Był kwiecień 1975 roku. Mieszkańcy stolicy Kambodży, Phnom Penh, przygotowywali się do uroczystych obchodów khmerskiego Nowego Roku. W jednej chwili najbliżsi dziewczynki: ukochany ojciec, uwielbiana matka, młodsza siostrzyczka Radana, a także rodzina jej stryja oraz Królowa Babka tracą wszystko; zmuszeni są porzucić dotychczasowe życie, wyrzec się własnej tożsamości, gdyż ich nazwisko i pochodzenie przestały być przedmiotem szacunku, a narażają na groźbę utraty życia. Wtłoczeni w nową, naznaczoną rewolucyjnym chaosem rzeczywistość, zagubieni i przerażeni próbują się w niej odnaleźć.
Już w najbliższą środę 19 grudnia ukaże się kolejny numer czasopisma NIMB, poświęconego przede wszystkim popularyzacji nauki oraz relacji między nauką a fantastyką. 
Sztuka, jeśli się ją tylko pokocha, warta jest każdego poświęcenia i bólu. Jeśli trzeba skrzywdzić kogoś w jej imię, nie należy się wahać. Jeśli tylko efekt okaże się wystarczająco piękny, dziwny i zapadający w pamięć, poświęcenie się nie liczy. Sztuka jest tego warta. Czym jest prawdziwa sztuka? Czy można ją zamknąć w jakichkolwiek ramach? Czy jej celem jest naśladowanie rzeczywistości, czy powinna ją przenikać, kształtować raczej? Czy naprawdę warta jest wszelkich poświęceń i jest w stanie zniszczyć czyjeś życie?
Serial telewizyjny stał się dziś istotnym elementem kultury. Jeszcze do niedawna nonszalanckie rzucenia zdania „Nie oglądam seriali…!” stawiało jednostkę nieomal na pozycji kogoś gustującego wyłącznie w wysokiej kulturze; dziś nieznajomość najpopularniejszych telewizyjnych opowieści w odcinkach ogranicza możliwości porozumiewania się z innymi i rozpoznawania ważnych symboli i motywów. Do podobnych wniosków dochodzi autorka książki To nas pociąga! poświęconej właśnie współczesnym serialom… a raczej bardzo specyficznej ich kategorii – mianowicie tym, w których do czynienia mamy z antybohaterem (nie zawsze) z krwi i kości.
Juraj Červenák, słowacki pisarz ze sporym dorobkiem książek z gatunku fantasy, obficie zaczerpnął z rosyjskich bylin i stworzył swojego własnego bohatera. Żelazny kostur to dopiero pierwsza część trylogii Bohatyr, która przez cały czas trzyma w napięciu, a ostatnim zdaniem rozpala ogień ciekawości i dzikiej chęci, by sięgnąć po ciąg dalszy. 
Michał Głombiowski jest dziennikarzem, redaktorem, podróżnikiem, a czasami fotografem. Publikuje w Rzeczpospolitej, Gazecie Wyborczej, Polityce, Przekroju, Newsweeku, Podróżach, Travelerze. Tak pisze o sobie na swoim blogu. Jest także autorem książki Trzeci dzień, którą właśnie miałam okazję przeczytać. Stanowi ona zapis wrażeń (szkiców?) z podróży, jaką odbył samochodem, w towarzystwie niejakiej M., po Hiszpanii i Maroku. Opisy są przesycone bogactwem smaków i aromatów oraz pięknem krajobrazów, ale czegoś im brakuje, coś sprawia, że ich lektura nie przynosi takiej radości, jakiej można by się spodziewać, obierając taką trasę i zdając z niej relację…
Znaczące postacie historyczne poznajemy z reguły przede wszystkim przez pryzmat ich dokonań, decyzji, sposobu, w jaki zmieniały świat. Na lekcjach historii rzadko słyszymy o ich życiu prywatnym, charakterze, stylu życia. Trudno się temu dziwić, jednak faktem jest, że życie prywatne „wielkich” często żywo nas intryguje. Za sprawą książki Kobiety w życiu marszałka Piłsudskiego możemy zaspokoić tego rodzaju ciekawość, a przy okazji poznać wycinek historii Polski z zupełnie innej niż zwykle perspektywy.
Otwierając poświęconą Murakamiemu książkę byłam bardzo podekscytowana, nie tylko z tego powodu, że cenię sobie jego twórczość, ale też dlatego, że oto przed sobą miałam kolejną, pisaną z innej perspektywy, opowieść o stolicy Japonii.
Mary Higgins Clark zwana jest w Ameryce królową suspensu. Ta słynna na całym świecie pisarka ma na swoim koncie takie tytuły, jak Dom nad urwiskiem czy Gdy moja śliczna śpi. Każda z jej powieści staje się bestsellerem i gwarantuje sukces wydawniczy. Higgins Clark nie jest w prawdzie autorką tej samej rangi, co Agatha Christie i Raymond Chandler – klasycy czarnego kryminału, jednak radzi sobie w tym gatunku świetnie. Znakomicie kreuje świat przedstawiony i bohaterów, z wyczuciem stopniuje napięcie i po mistrzowsku konstruuje fabułę. Podobny efekt osiągnęła w powieści Zaginiony rękopis, który, na szczęście, nie jest kolejną próbą naśladowania pisarstwa Dana Browna, jak się z początku obawiałam.
Zabierasz się do czytania nowej powieści