Kiedy zniknęli ludzie, z lasu wyrosłego na ich kościach zrodziło się to, co dotychczas istniało w ich baśniach i strachu.
Przed trzydziestu laty nieznana, mordercza Epidemia doprowadziła do niemal doszczętnej zagłady gatunku ludzkiego i upadku cywilizacji. Na jej ruinach pozostałe przy życiu ludzkie niedobitki próbują zaadaptować się do nowych, surowych warunków; niespieszna, jałowa, pozbawiona przyszłości egzystencja nacechowana pierwotnym, zabobonnym lękiem, nieumiejętność odbudowania dawnej kultury i korzystania z jej dobrodziejstw sprawia, że ludzie, pozbawieni zaplecza tysięcy lat cywilizacji i wynikającego z tego faktu poczucia kontroli nad otaczającym ich światem, cofnęli się w rozwoju do czasów, gdy żyli skupieni w niewielkich gromadach, nieufni wobec tego, co przyczajone poza bezpiecznym kręgiem osady, ogarnięci przesądnym lękiem przed nieznanym i tym, co czai się w ciemnościach. Tym samym dali przyzwolenie, by lęk stał się rzeczywisty i zawładnął ich życiem.
Czytaj dalej →
Co wspólnego ma irański Teheran, CIA i Hollywood? Połączenie tych trzech elementów złożyło się na jedną z najbardziej spektakularnych akcji ratowniczych o jakich słyszał świat – operację Argo. Po przeszło trzydziestu latach od tamtego zdarzenia pomysłodawca a zarazem realizator całej akcji – Antonio Mendez – spisał swe wspomnienia, uchylając tym samym rąbka tajemnicy słynnej amerykańskiej agencji wywiadowczej.
Dwudziestolecie międzywojenne ma dla mnie dwa oblicza. Z jednej strony jest to okres, którego nauka w szkole średniej nudziła mnie do przesady, który kojarzył mi się ongiś tylko z dziesiątkami nazw najróżniejszych partii i kłótni sejmowych. Jest jednak druga strona medalu, którą odkryłam trochę później, gdy zainteresowałam się życiem prywatnym i artystycznym ludzi żyjących w tamtych latach. Przeczytałam sporo ciekawych pozycji na ten temat i oto czas między dwoma wielkimi wojnami stał się dla mnie okresem fascynującym. Kontrowersyjni artyści, wspaniałe bale, uzdrowiska opanowane przez elity, olbrzymie sumy wydawane na cele reprezentacyjne, skandale i sensacje, wielkie akcje charytatywne, rozwój kina, blichtr i elegancja – można długo wymieniać to, co urzeka i działa na wyobraźnię. Dodać jednak do tego wszystkiego wypada także kryzysy gospodarcze i biedę, rosnącą liczbę sierocińców, strach przed kolejną wojną… Dwudziestolecie to okres jedyny w swoim rodzaju – niepowtarzalny.
Czy zastanawialiście się kiedyś, jaką historię kryje srebrna tarcza królująca na niebie po zmroku? Czym zasłużyła sobie na zainteresowanie filozofów, naukowców i zwyczajnych obserwatorów? Księżyc od wieków inspirował artystów do tworzenia, a w bezchmurne noce bywał świadkiem schadzek zakochanych. Ten wierny naszej planecie satelita, choć intrygująco tajemniczy, nie wydaje się obiektem na tyle znaczącym, by poświęcić mu niemalże pięciusetstronicową publikację. Jarosław Włodarczyk udowodnił, że opowieść o Księżycu całkowicie zasługuje na ujęcie jej w formie słusznych rozmiarów książki o tematyce obejmującej pozornie tak odległe od siebie dziedziny, jak sztuka i astronomia.
Czym różni się kryminał osadzony w czasach współczesnych od tego, którego akcja rozgrywa się w czasach nam nieznanych? Teoretycznie w niczym – to udowodnił nam Marek Krajewski. Nie ważne, który to rok. Zawsze znajdą się w nim dobrzy i źli, psychopaci i ludzie, którzy mają za zadanie ich złapać. Prawidła są więc te same, choć osadzone w innej niż nasza rzeczywistości. Rosa Montero w swoich Łzach w deszczu postanowiła zmierzyć się z przestępstwem w przyszłości. A w jej wizji świat daleki jest od utopii.
Młody Amerykanin Conor Grennan niczym nie różni się od swoich rówieśników – beztroskich singli skoncentrowanych jedynie na własnym życiu, potrzebach i karierze, pragnących zaimponować znajomym (zwłaszcza kobietom), bez dalekosiężnych planów na życie. Znudzony monotonią codzienności i znużony ciekawą skądinąd pracą, postanawia zerwać z rutyną, rzucić dotychczasowe zajęcie i przeżyć wielką przygodę, wyruszając w podróż dookoła świata… nierozważnie inwestując w wyprawę wszystkie swoje oszczędności.
Kuba, początek lat 50. Ponad pulsującym kolorem Hawany przetacza się widmo krwawej polityki Batisty. Przypadkowy bohater – Efrain, chłopiec bez wieku i tożsamości, cudownie ocalały z huraganu, trafia do piekła. Wyjście z niego zaważy na całym jego życiu, a to nada sens istnienia milionom ludzi. Nie będzie to jednak historia bohaterskiej drogi do chwały, ale ucieczki przed rzeczywistością, w której szczęście pojawia się tylko po to, by podkreślić grozę zbliżającej się katastrofy.
Roberta Górskiego nie trzeba chyba nikomu przedstawiać. Genialny kabareciarz i lider Kabaretu Moralnego Niepokoju postanowił na chwilę zejść ze sceny i zaprezentować się w książce. W rozmowie z Mariuszem Cieślikiem opowie nie tylko o skeczach, ale i o własnym życiu, poglądach i planach na przyszłość.
Był to świt przeciągle bolesny jak śpiew bociana. Siwa mgła osmętnica omamrotała swym zjadliwym wyziewem świat w jakąś szarą tucz, w której migotały tu i ówdzie kropelki wody, zwane przez cudzoziemców dżdżem.
Będąc zdeklarowaną miłośniczką baśni i podań maści wszelakiej nie mogłabym się oprzeć tej mrocznej, siedemnastowiecznej łużyckiej legendzie, która już w dzieciństwie tyleż mnie przerażała, co zachwycała. Otfried Preussler, czerpiąc z bogatego skarbca legend polsko – niemieckiego pogranicza, opowiada na nowo historię Krabata – ucznia czarnoksiężnika, który umiejętnościami przerósł swego mistrza i stanął z nim do pojedynku, by odzyskać wolność.