Bruno Bettelheim, amerykański psychoanalityk i psychiatra zajmujący się głównie psychoterapią dzieci cierpiących na zaburzenia emocjonalne, bodaj jako pierwszy zwrócił powszechną uwagę na rolę baśni w kształtowaniu osobowości dziecka.
To właśnie forma baśni – okrutnych, przerażających, pełnych grozy – jak żadna inna wzbogaca i pobudza dziecięcą wyobraźnię, rozwija inteligencję, pozwala uporządkować uczucia i emocje, a poprzez wyraźny dualizm dobra i zła i wynikający z niego problem moralny, pokazuje, jak go rozwiązać, przenosząc na płaszczyznę realnych doświadczeń dziecka. Baśnie, przedstawiające archetypy i symbole ludzkich zachowań, uświadamiają, że problem dziecka nie jest jednostkowy; nie bagatelizują go, lecz ukazując w szerszym kontekście oraz poddając sposoby rozwikłania go, dają siły do walki z nękającymi dziecko lękami, pomagają mu radzić sobie z sytuacją, która wymyka się jego zdolnościom rozumienia, kompensują niezaspokojone dotąd potrzeby i pozwalają osiągnąć emocjonalną równowagę. Dają też nadzieję i poczucie sensu życia.
Czytaj dalej →
Coś, o czym chciałam ci powiedzieć to zbiór opowiadań z 1974 roku. Jego premiera w Polsce miała miejsce w zeszłym roku, polscy czytelnicy poznali go więc dopiero po upływie 40 lat. Tom zawiera wczesne utwory pisarki, ale w jej przypadku – niezależnie od tego, czy sięgniemy po debiutancki Taniec szczęśliwych cieni (1968), któryś z późniejszych zbiorów, czy ostatnią książkę Drogie życie (2012) – nie doszukamy się w ich poziomie literackim znaczących różnic. Wszystkie składają się z misternie skonstruowanych utworów, których wymowa jest ponadczasowa i uniwersalna.
Moi rodzice byli ludźmi uciekającymi przed przeszłością, którzy nie oglądali się za siebie, bo nie mieli na nią wpływu, a jednocześnie cały czas żyli nadzieją, że kiedyś rozpoczną prawdziwe życie. Tak można w skrócie scharakteryzować protagonistów Kanady, powieści amerykańskiego autora, Richarda Forda, laureata Nagrody Pulitzera i Faulkner Award for Fiction. To książka słusznych rozmiarów, na której stronach próżno szukać porywających zwrotów akcji, mrożących krew w żyłach przedsięwzięć czy siarczystego języka. To proza głęboko psychologiczna i w gruncie rzeczy strasznie smutna. To historia, w której za grzechy rodziców najwyższą cenę zapłaciły dzieci. I to właśnie z perspektywy dziecka, Della, dowiadujemy się, co wydarzyło się przed laty, jakie miało to reperkusje i dlaczego w ogóle do tego doszło. I choć szczegóły tych dramatycznych dni z każdą stroną stają się bardziej przerażające, to na końcu Kanady jawi się światełko w tunelu… Warto go poszukać.
Z powieścią Hendersona wiązałam spore nadzieje, sama nie wiedząc czemu. Może przez znaczący podtytuł (Zabawna opowieść o smutnych sprawach), a może przez samą fabułę, która miała ukazać zmaganie się z alzheimerem i chęć odejścia na własnych warunkach. Wydaje mi się jednak, że najzwyczajniej w świecie stęskniłam się za powieścią, która rozśmieszy mnie, jednocześnie chwytając za serce, a Ostatni bus do Coffeeville poniekąd to obiecuje. Jak skończyła się ta przygoda? Można się tego domyślić.
Wartościowa literatura bardzo często kojarzy się nam z wybitnymi dziełami z ubiegłych stuleci, ale – chociaż powinien znać je każdy – nie zawsze mamy ochotę na taki literacki wehikuł czasu i szukamy czegoś bliższego naszej codzienności. Wybierając powieści współczesnych pisarzy nie musimy jednak rezygnować z jakości, ponieważ rynek wydawniczy dba także o wymagających czytelników i obok wznowień klasyków proponuje znakomite nowości z zakresu współczesnej literatury pięknej, do której bez wątpienia należą Nieskończoności.
Jeśli myślicie, że Szczury Wrocławia to tylko powieść, jesteście w błędzie. Projekt Roberta J. Szmidta to również bardzo ciekawy eksperyment literacki. Na kartach Szczurów ginie ponad dwieście rzeczywistych osób wyłonionych z ponad dwóch tysięcy ochotników skupionych wokół Facebookowego profilu książki. Edycja kolekcjonerska powieści rozeszła się prawie w całości przed premierą. Czyżby przerost promocji nad treścią? Nie, drodzy Państwo. W Szczurach Wrocławia jest soczyście. I krwiście…
Sięgnięcie po drugą książkę z cyklu Werka Rozterka było tylko kwestią czasu. Przygody Werki i jej licznego rodzeństwa stały się dla mnie – osoby, która książkę dla dzieci ostatni raz miała w ręce dawno temu – swego rodzaju odskocznią od poważniejszych zajęć. Dodatkowy plus: teraz już wiem, co dawać w prezencie licznym pociechom równie licznych przyjaciół.
Paul Bowles to amerykański poeta, prozaik, tłumacz, utalentowany kompozytor, a także podróżnik, który w 1947 roku osiadł w Tangerze. Publikował artykuły podróżnicze, był zafascynowany muzyką marokańską, propagował wiedzę i kulturę tego kraju. W roku 1949 ukazała się jego debiutancka powieść Pod osłoną nieba. W 1955 napisał Dom pająka, utwór poświęcony miastu, które szczególnie (obok Tangeru) sobie upodobał. Powieść miała przedstawiać życie społeczności, które we współczesnym świecie wciąż funkcjonuje jak w średniowieczu. Kiedy zaczął pisać książkę, doszło do wydarzeń, których nie mógł zlekceważyć. Uzmysłowił sobie wkrótce, że nie pisze o tradycyjnym życiu w Fezie, tylko o możliwym jego rozpadzie.
Kiedy widzę nazwisko ‘Carroll’, moje serce momentalnie zaczyna bić szybciej, do oddychania potrzebuję papierowej torby, a ręce, niczym w nerwowym tiku, same rwą mi się do kieszeni w poszukiwaniu portfela. Nic więc dziwnego, że kiedy otrzymałam niewielką paczuszkę (w której mogła znajdować się tylko najnowsza mini-powieść Carrolla!), rozerwałam ją na strzępy jak wygłodniały zwierz i zaczęłam rozkoszować się tym, co właśnie przybyło do mojego domku. Strona wizualna Ucząc psa czytać to nie byle co. Przerażająca, dziwaczna okładka doskonale oddaje to, co znajduje się w środku – choć dostrzegamy to dopiero po ukończeniu lektury.