Literatura kryminalna niedawno przeżywała prawdziwy boom, lecz teraz trudno znaleźć powieść, która dawałaby czytelnikowi coś świeżego i pomysłowego. Zamiast tego po raz kolejny czytamy o policjancie/detektywie alkoholiku, traumie z przeszłości i mordercy z problemami. Wykolejony Krefelda nie wyróżnia się zupełnie niczym na tle kryminałów, jakie zostały napisane w ostatnich latach.„Wykolejony”, Michael Katz Krefeld – recenzja
Literatura kryminalna niedawno przeżywała prawdziwy boom, lecz teraz trudno znaleźć powieść, która dawałaby czytelnikowi coś świeżego i pomysłowego. Zamiast tego po raz kolejny czytamy o policjancie/detektywie alkoholiku, traumie z przeszłości i mordercy z problemami. Wykolejony Krefelda nie wyróżnia się zupełnie niczym na tle kryminałów, jakie zostały napisane w ostatnich latach.
Chase Novak to pseudonim Scotta Spencera, autora dziesięciu powieści, wśród nich książki dwukrotnie sfilmowanej: Miłość bez końca, którą do dzisiaj sprzedano w ponad dwóch milionach egzemplarzy. Jego powieść Statek z papieru dotarła do finału National Book Award. Pisał do magazynów: Rolling Stone, New York Times, New Yorker, GQ i Harper’s. Powieścią Poczęcie debiutuje jako Chase Novak. Książka ta odniosła międzynarodowy sukces, a obecnie, za sprawą wydawnictwa Replika, trafiła do polskich czytelników.
Stephanie Plum nie przestaje zaskakiwać. W trzynastym tomie serii łowczyni nagród wpada w dość spore tarapaty, choć to w jej przypadku nie jest żadną nowością. Janet Evanovich sprawiła, że Złośliwa trzynastka jak zwykle bawi, ale i zaskakuje.
Mary Higgins Clark jest autorką ponad trzydziestu bestsellerowych powieści, trzech zbiorów opowiadań, powieści historycznej i pamiętników. Ponadto wspólnie z córką, Carol Higgins Clark, napisała pięć świątecznych powieści kryminalnych. Niektóre z jej utworów zostały zekranizowane. Gdybyś wiedziała to najnowsza książka amerykańskiej królowej suspensu.
Czas zamykania to drugi zbiór opowiadań wydany w Polsce autorstwa Jacka Ketchuma. Składa się na dziewiętnaście opowieści, które nieco odbiegają od literackich dokonań autora nazwanego przez Stephana Kinga najstraszniejszym facetem w Ameryce.
Po krótkiej przerwie Theorin wraca na Olandię, by zakończyć swój cykl o Gerlofie Davidssonie, starym rybaku wprost uwielbiającym tajemnice, których niemało na tej niewielkiej wyspie.
Wiele razy przychodziła mi do głowy myśl, że może warto byłoby zacząć karierę pisarską od popełnienia jakiejś kontynuacji. Teoretycznie – bułka z masłem. Ukształtowanych bohaterów ma się podanych na tacy, nie ma potrzeby łamać głowy nad oryginalnymi i pobudzającymi wyobraźnię imionami (wbrew pozorom wcale nie byłoby łatwo wymyślić drugiego Boromira, Daniela Sempere czy Sherlocka Holmesa), świat przedstawiony jest gotowy w najdrobniejszych szczegółach, akcję można podpiąć pod to, co wymyślił wcześniej ktoś inny… Wystarczy wybrać postaci lubiane, znane szerokiemu gronu odbiorców i czytelników ma się gwarantowanych – czego chcieć więcej?
Czasem bywa tak, że to nie pisarz tworzy historię, a opowieść znajduje kogoś, kto ubierze ją w odpowiednie słowa i wypuści w świat. Być może to właśnie przytrafiło się Sophii Tobin – pracownicy sklepu z antykami specjalizującym się w srebrach i biżuterii, którą zawodowa pasja natchnęła do szperania w archiwach i prowadzenia własnych badań dotyczących pewnego XVIII-wiecznego złotnika. Odkrycia okazały się na tyle intrygujące, że Tobin postanowiła napisać książkę inspirowaną jego losami. W ten sposób powstała Żona złotnika, z fabułą osadzoną w środowisku XVIII-wiecznych wytwórców cennych precjozów, łącząca w sobie cechy kryminału, powieści obyczajowej i psychologicznej, gdzie zagadka goni zagadkę, a tajemnica śmierci londyńskiego złotnika wcale nie jest najważniejszą z nich.
Historia carskiej Rosji jest niebanalna i pasjonująca, intrygująca pod każdym względem. Wraz z wybuchem rewolucji i zamordowaniem ostatniego władcy zakończyła się pewna epoka. Zwycięstwo bolszewików niczego w Rosji nie zmieniło na lepsze – rządy nadal dzierżyli nieliczni, którzy czerpali zyski z ich sprawowania, a zwykli ludzie ciągle nie mieli co jeść, byli prześladowani i mordowani. Rosjanie sami pozbyli się tego, co w ich kraju było najciekawsze, oryginalne, co kreowało ich tożsamość narodową. Pozbyli się w sposób najgorszy z możliwych – zamiast skupić się na poprawianiu tego, co mieli, postanowili całą przeszłość zrównać z ziemią i utopić we krwi.
Stalking jako zjawisko społeczne zostało zdefiniowane stosunkowo niedawno. To szerokie pojęcie mieści w sobie całą gamę patologicznych zachowań – od obsesyjnego zainteresowania wyrażającego się w notorycznym naruszaniu prywatności i generującego poczucie zagrożenia powtarzającym się nagabywaniem i uporczywym nękaniem po prześladowanie zagrażające bezpieczeństwu ofiary, nierzadko z użyciem przemocy fizycznej.