Dead island było zapowiedziane już w 2007 roku, jednak projekt został zatrzymany. U startu bierzącego roku, nikt nie spodziewał się że produkcja gry została wznowiona, a przez kolejne miesiące Polska firma Techland stopniowo będzie uchylała rąbka tajemnicy, wspierając tytuł licznymi reklamami i kontrowersyjnym trailerem, by w końcu we wrześniu ujrzał światło dzienne. Czy gra podołała? Przekonacie się po lekturze tej recenzji.
Nie ukrywam, że autor tego tekstu, był napalony na wyżej wymieniony tytuł jak zombiak na ludzkie mięso. Nakręcany hype’m wywołanym przez twórców za sprawą głośnego trailera, czekałem z zapartym tchem na Dead Island, zamawiając nawet pre-order, czyli dla mnie przysłowiowego kota w worku, bo wolę wiedzieć co kupuję – ale raz kozie śmierć. Powiem wam, nie zawiodłem się ani ja, ani mi podobni, którzy zamówili grę wraz ze mną.
Banoi – to tropikalna wyspa leżąca gdzieś w okolicy Papui Nowej Gwinei. Istny raj, gdzie są piaszczyste plaże, drinki z palemką, imprezy polane obficie najlepszym alkoholem do rana oraz, naturalnie, skąpo odziane dziewczyny, grające w siatkówkę w promieniach porannego słońca. Aż do pewnej nocy, gdzie wszystko się zmienia, czego my oczywiście nie pamiętamy, bo zbyt mocno popiliśmy. Wedle upodobania obudzimy się jako jeden z czwórki bohaterów (oczywiście na kacu bo nic nie pamiętamy z wczorajszego wieczoru), o których troszkę później, jakich zaoferowała nam gra i powolutku zaczniemy wychodzić na przywitanie kolejnego dnia, jak się okazuje, nie takiemu typowego, jak na tutejsze rajskie standardy. Zamiast panienek na plaży i facetów prężących muskuły, znajdziemy chodzące truchła, których ciche gardłowe pomruki wywołają ciarki na plecach, a kiedy nas zobaczą, to cóż… broń w rękę i trzeba walczyć o przetrwanie.
Czytaj dalej →
Istnieje powszechne przeświadczenie, że gry muszą być łatwe. Nadmierna trudność, zbyt rzadkie checkpointy, ograniczona możliwość zapisu gry, to wszystko prowadzi do frustracji i niezadowolenia. Gry stają się coraz prostsze, coraz bardziej przypominają interaktywne filmy, w których pod znakiem zapytania stoi nie fakt, czy je przejdziemy, ale jak je przejdziemy.
Adam Jensen powraca. Po pasjonujących wydarzeniach z Buntu ludzkości, dzięki dodatkowi DLC Brakujące ogniwo możemy jeszcze raz przyjrzeć się spiskowi, w który zamieszany został główny bohater.
Czwarty kwartał każdego roku to prawdziwy wysyp najbardziej oczekiwanych gier. Deus Ex: Bunt Ludzkości zaatakował jednak z zaskoczenia, jeszcze w sierpniu, wprawiając w zachwyt miliony graczy na całym świecie.
L.A. Noire bez wątpienia należy do grupy produkcji, których proces powstawania z jednej strony doprowadza graczy do niezdrowego podniecenia i euforii, a z drugiej każe za swojego mentora obrać Pyrrona z Elidy i wstrzymać się od wszelkich sądów.
Nie, nie należę do tych ortodoksów, którzy wychodzą z założenia, że StarCrafta (SC) nikomu nie trzeba przedstawiać. Mam świadomość, że istnieją osoby, które nie miały okazji grać w pierwszą odsłonę tej gry, choćby dlatego, że miała ona premierę 12 lat temu. Wystarczająco dawno, by w tzw. międzyczasie pojawiło się nowe pokolenie graczy. Zanim więc przejdę do samej recenzji, napiszę kilka słów o fenomenie zwanym StarCraftem, kto wie, o co chodzi, może po prostu przeskoczyć ten fragment.
Zombie są podobno wyższą formą ewolucji człowieka, dzięki czemu są od samego człowieka bardziej cywilizowane, wszak nie zabijają się między sobą, a jedzą tylko niższe formy życia np. ludzi. Po rozpanoszeniu się po świecie, rozwinięta kultura zombie dociera w końcu do Moskwy, której w grze karcianej Zombiaki II możemy bronić lub którą decydujemy się atakować. Ale od początku…
Dungeons to, pod wieloma względami, interesująca propozycja na rynku gier komputerowych. Wyróżnia ją fabuła – rzecz dzieje się w świecie fantasy, jednak tutaj mamy możliwość pokierować siłami zła, zamiast setny raz stać po stronie lukrowanego (lub nieco bardziej szorstkiego, ale ciągle) dobra. Interesującym pomysłem jest także przemieszanie gatunków. Dungeons, w gruncie rzeczy, to strategia czasu rzeczywistego (RTS), jednak jest tu także trochę elementów typowych dla gier hack’n’slash.
