Otwieram niewielkie, zdobne w eleganckie jaskiniowe wzory metalowe pudełko i widzę pierwszą kartę instrukcji. W oczy rzuca mi się zdanie: Gracz, który najlepiej naśladuje mamuta, rozpoczyna. Wyobrażam sobie w tym momencie wszystkich moich znajomych naśladujących mamuty i… chcę przeżyć to naprawdę!
Uga Buga to łatwa w obsłudze gra towarzyska, której zasady każdy pojmie w lot. Nie znaczy to wcale, że jest prosta, bo sporo wymaga od graczy – poza wspomnianym wyżej talentem aktorskim, przyda się też donośny głos, dobra pamięć i koordynacja ruchowa oraz poczucie humoru. Nie trzeba go mieć wcale bardzo dużo, bo rozgrywka jest w stanie wykrzesać wybuchy śmiechu nawet z prawdziwego ponuraka (trudniej może być go namówić do udawania mamuta, ale warto podjąć to wyzwanie).
Czytaj dalej →
Horror przybiera wiele form: powieści, opowiadań, komiksów, gier, filmów. Każda z nich na swój sposób wzbudza grozę i wnika w nasze sny sprawiając, że noce przestają być spokojne. Są jednak rzeczy, które wzbudzają w nas paniczny lęk, przemawiają do nas silniej i dosadniej. Niewiele rzeczy jest w stanie przestraszyć tak, jak opowiadania Algernona Blackwooda, gdy na zewnątrz panuje nieprzenikniony mrok. Niewiele, ale jednak zdarzają się…
Lucius jest grą przygodową zachowaną w klimacie horroru, w której naszym zadaniem (pod postacią chłopca) jest wymordowanie wszystkich mieszkańców, bądź bywalców posiadłości, w której toczy się akcja.
Wszystko jest dozwolone. Nic nie jest prawdą…
Jak debiutować na rynku – to od razu z sukcesem. Jak się na nim utrzymać? Stworzyć sequel przynajmniej równie dobry, jak oryginał. Czy tak właśnie postąpiono z serią Darksiders?
Trylogia dobiegła końca. Jedna z najlepszych gier action RPG ostatnich 10 lat – Mass Effect, ponownie zagościła na naszych dyskach, a cel w trzeciej części przygód Johna Shepharda był jeden: ratunek Ziemi.
Abalone to logiczna gra planszowa dla dwóch graczy o klarownych zasadach, ale bynajmniej nie prosta. Rozgrywka jest wciągająca, dynamiczna i angażuje umysł. Jeden fałszywy ruch i przeciwnik może zdobyć niespodziewaną przewagę, z kolei dopracowana taktyka może poprowadzić do zwycięstwa. Twórcami gry są Francuzi, pracownicy centrum informatycznego: Laurent Levi i jego przyjaciel, Michael Lalet, którzy zajmowali się wymyślaniem gier komputerowych. Abalone wymyślili dla zaprzyjaźnionego chłopca, który skarżył się na brak przyjaciół – to zainspirowało nazwę gry (ab – to łaciński przedrostek oznaczający nigdy, alone – w angielskim znaczy sam). Było to pod koniec lat 80’ XX wieku, a pierwsza gra Abalone trafiła na rynek w 1989 roku i… zawojowała świat. W tej recenzji przyjrzymy się jej dwóm odmianom: Abalone Classic i Abalone Offboard.
W końcu się udało. Po dwunastu latach oczekiwania na kolejną odsłonę Diablo 15 maja 2012 trafiła ona wreszcie pod strzechy graczy. Blizzard długo kazał nam czekać. Fani na całym świecie z wypiekami na twarzach śledzili każdą dotyczącą gry informację wypływającą z jaskini „niebieskich”, aż w końcu się doczekali. Czy było warto czekać? Na to pytanie postaram się odpowiedzieć w rozwinięciu tej recenzji.
Na Risen 2: Mroczne wody czekałam z niecierpliwością, tym większą, że twórcy umiejętnie dawkowali napięcie – najpierw nie było wiadomo, czy druga część w ogóle powstanie, później kolejne doniesienia z frontu pracy nad kontynuacją przynosiły wieści to zaostrzające apetyt, to znów niepokojące. Z jednej strony mieliśmy bardzo ładne grafiki na zachętę, z drugiej – niepokojące zapowiedzi pirackiego klimatu i… broni palnej.
Z serią Soulcalibur po raz pierwszy zetknąłem się na konsoli PSX. Ciężko byłoby zliczyć ilość godzin, jakie spędziłem grając w tę pozycję ze znajomymi. Niestety, piąta część gry nie sprostała wszystkim moim oczekiwaniom.