Młody mężczyzna budzi się z drzemki w pociągu. Dziewczyna siedząca naprzeciw niego uśmiecha się i opowiada mu o decyzji, którą właśnie podjęła. Zachowuje się, jakby byli dobrymi znajomymi. Jest miła i ładna. Mimo to, sytuacja wywołuje w mężczyźnie silny niepokój. Nie zna tej dziewczyny, imię „Sean”, którym go nazywa, nic mu nie mówi, nie wie też, skąd wziął się w pociągu i dokąd nim jedzie. Nie pamięta, kim jest, a z lustra spogląda na niego jakaś obca twarz…
Po 8 minutach pociąg eksploduje. Kapitan Colter Stevens (Jake Gyllenhaal) odzyskuje przytomność w szczelnie zamkniętej, metalowej kapsule. Odzyskuje też tożsamość, dowiaduje się, że bierze udział w wojskowym, przełomowym programie o kryptonimie „Kod nieśmiertelności”, który umożliwia swoiste „wejście” do wspomnień nieżyjącego człowieka na czas 8 minut sprzed jego śmierci. Wejście to jest tak realne, że wydaje się rzeczywiste, a osoba, która go dokona, w danym jej czasie może dowolnie penetrować świat, w którym się znalazła.
Stawka jest wysoka – pociąg, którym Stevens jedzie we wspomnieniach Seana, eksploduje w efekcie terrorystycznego zamachu. Sprawca nie został wykryty i jest pewne, że uderzy znowu. Zadaniem kapitana jest odkrycie, kto podłożył bombę. Eksplozji pociągu już nie uda się zapobiec – wydarzyła się przecież tego samego dnia rano – ale może się udać odkryć tożsamość sprawcy i powstrzymać go przed kolejnymi atakami. Stevens będzie więc tak długo wracał do wspomnień zabitego w zamachu mężczyzny, aż poda swoim przełożonym niezbędne im imię i nazwisko…
Czytaj dalej →
Każdy recenzent zawsze powinien pamiętać o kilku prostych zasadach, które głoszą, iż tekst powinien być możliwie obiektywny, a „ja” autora nie powinno się w nim zanadto ujawniać. Wszystkie reguły przestają mieć jednak znaczenie, gdy pisać zaczyna tkwiąca w dorosłej już kobiecie mała dziewczynka, która nie potrafi z pełną powagą i bez angażowania emocji mówić o jednej z najwspanialszych przygód jakie miały miejsce w jej życiu.
Na premierę drugiej części przygód boga piorunów od dawna czekałam z wielką niecierpliwością z dwóch powodów. Po pierwsze, najnowszy Thor na dobre wprowadza widza w Drugą Fazę filmów Marvela, z którą fani wiążą wiele nadziei. Po drugie, spośród wszystkich historii z Uniwersum 616 te rodem z Asgardu zdecydowanie należą do moich faworytów. Każda ich nowa odsłona, niezależnie od jej jakości, sprawia mi ogromną frajdę bo w żadnej innej kultura popularna nie łączy się tak z tradycją jak w opowieściach o Gromowładnym.
Iluzja jest jak dobra sztuczka – intryguje, wciąga i choć cały czas zdaje ci się, że wszystko widzisz jak na dłoni, na końcu czeka niespodziewany finał.
Hansel i Gretel, czyli Jaś i Małgosia ze słynnej niemieckiej baśni, spopularyzowanej w dziewiętnastym wieku przez braci Grimm, przeżyli w dzieciństwie traumę, na której temat nie trzeba zanadto się rozpisywać. Każdy przecież wie, co i jak. Chatka z piernika, zła wiedźma, piec, te sprawy. Owo wydarzenie zostawiło trwały ślad w psychice naszych bohaterów i na zawsze zmieniło ich życie. Zwłaszcza Hansela, który za młodu tak nawtryniał się u czarownicy słodyczy, że teraz cierpi, bidulek, na cukrzycę. Jak sobie radzi rodzeństwo wiele lat po wydarzeniach z piernikowej chatki? Całkiem nieźle, o czym warto się przekonać, oglądając film Tommy’ego Wirkoli.
Miał być pastisz, wyszła niezamierzona parodia. Oglądając Niezniszczalnych 2, czułam się trochę tak, jakbym była jedyną trzeźwą osobą na imprezie – widzisz, że inni świetnie się bawią, ale z boku, z twojej perspektywy, ta zabawa wygląda żenująco…
W tym roku minęło 50 lat, odkąd James Bond pojawił się na ekranach. Okrągła rocznica, na którą zaplanowano premierę nowego filmu, 23 w serii. Przy takiej okazji twórcy powinni wysoko zawiesić sobie poprzeczkę… I tak zrobili.
Niezniszczalni 2, pastisz kina akcji z nieśmiertelnymi bohaterami filmowymi lat 80-tych, jest dokładnie tym, czego należało się spodziewać – workiem emocji, eksplodującym pod natłokiem pojedynków oraz bezlitosnego humoru.
Po długiej przerwie na ekranach kin gości Mel Gibson. Tym razem zobaczymy go w bardzo nietypowym meksykańskim więzieniu. Czy jest to powrót w wielkim stylu? Zobaczcie sami.
Europą wstrząsa seria bombowych zamachów, równowaga ekonomiczna drży w posadach, a w różnych częściach świata giną na pozór przypadkowi ludzie. Wszyscy mówią, że to wyraźny znak czasów.