Spóźnił się na uroczystość, dziecko mu choruje, zostawił w domu ze ślubną. Andrzejek, kuzyn, żywy powidok dzieciństwa.
Paweł pamięta. Andrzej pamięta. Uśmiechają się przez próg, full access hearts.
Graba.
Graba.
Kopę lat.

Fragment 1

Trzy dni po opuszczeniu orbity Marsa CSS “Behemot V” otrzymał Morse’em ostrzeżenie o nadchodzącej burzy słonecznej. Nawigator obliczył nową trajektorię, pozwalającą zejść w porę w pas asteroidów i osłonić statek masą skalną; mieliśmy potem dopędzić Jupitera na tej samej elipsie, po dodatkowych akceleracjach. Stos atomowy, stary model lunarny, sprawował się dobrze, “Behemot” dysponował zresztą zapasem paliwa na cztery akceleracje do kursowej. Już po kursu zmianie Nawigator odkrył, że w obliczeniach był błąd. Rozmontowawszy z Elektronikiem i Inżynierem kalkulator pokładowy, znalazł na świeżo lutowanych układach popalone kłębki włosów, kulki kurzu bądź wełny. Była to oczywiście wina Elektronika, który się upił na wychodnym w bazie na Dajmosie i dręczony kacem

– Stop! Stop! – wrzasnął Kędzia, przyciskając ręcznik do przegubu. Chlapał krwią nie tylko na podłogę, ale gdzie popadnie.
– Stop! Renegocjacja kontraktu!
Astralna błona pękła, buchnęło smrodem. Ahton Werk, demon trzeciej kategorii, długim susem wskoczył do pokoju.
– Reno… – zasapał. – A co to, kurwa, jest?
Roman zakwilił i padł na kolana. Ahton Werk może był tylko trzeciej kategorii, ale i tak nieźle się prezentował w roboczym stroju, na który składały się rogi, kopyta, ogon, kosmate cielsko i czerwone ślepia. Wiedział, jak ważne jest pierwsze wrażenie.
– Rene… – zająknął się Kędzia. Zapach na chwilę go sparaliżował.
Ahton Werk wyszczerzył kły. Wszyscy wiedzą, że astral śmierdzi. Na to nie ma rady. Nawet Anioł Stróż wydziela smrodek, który dyskretnie rozpędza ruchem skrzydeł. Ahton Werk zerknął pod osłonę i przestał się szczerzyć. Coś było nie tak. Stróż w najmniejszym stopniu nie wyglądał na przejętego. Najbardziej przypominał znudzonego człowieka, który kręci młynka palcami i nie wie, co zrobić z czasem.

Piekielny urząd ds. Rekrutacji nie robi najlepszego pierwszego wrażenia. Nieuprzejmy demon za biurkiem, mnóstwo papierkowej roboty i tandetne obrazki na ścianach. Do tego jeszcze te kolejki! Jednak, aby stać się pełnoprawną diablicą należy spełnić dwa zasadnicze warunki. Podpisać czerwonym atramentem cyrograf i… umrzeć. A tego Wiktoria z pewnością nie planowała! To miał być kolejny wieczór w warszawskim klubie, spędzony na robieniu maślanych oczu do Piotrka, kolegi z roku. Tragiczny zbieg okoliczności? Zaplanowana intryga? Ostatnie, co Wiktoria pamięta to kilka pchnięć nożem w ciemnym parku.

Bliżej…
Cykl o Umierającej Ziemi to sztandarowy i najlepszy przykład dobrej fantastyki przygodowej.
Jack Vance uważany jest za wielkiego mistrza fantastyki, a stworzonemu przez niego cyklowi powieściowemu złożyli hołd najwięksi amerykańscy i brytyjscy autorzy, tworząc słynną antologię Pieśni Umierającej Ziemi. Tom redagował Gardner Dozois i George R.R. Martin, a opowiadania napisali tacy autorzy jak: Neil Gaiman, George Martin, Robert Silverberg, Dean Koontz, Mike Resnick, Williams (Tad, Liz i Walter), Dan Simmons, Elizabeth Hand, Glen Cook, Howard Waldrop, Elizabeth Moon, Jeff Vandermeer, Kage Baker i Lucius Shepard.
Tę antologię także wydamy.
Tom „Umierająca Ziemia” zawiera dwa tomy opowieści: „Umierającą Ziemię” i „Oczy Nadświata”.

6 października nakładem Agencji Wydawniczej RUNA ukaże się najnowsza powieść EuGeniusza Dębskiego – Moherfucker. Oblicza Kultury zapraszają do lektury przedpremierowego fragmentu!

Moherfucker (fragment)

Blok wielopiętrowy, z jasnopłowej cegły. Na balkonach sterty rupieci wystających ponad obowiązkowe osłony z falistego eternitu czy czegoś podobnego – narty, szpadle, pudła, balie, wanienki dla dzieci, które pewnie zdążyły już zdać albo oblać maturę. Mało skrzynek na kwiaty, w kilku oknach ciekawskie głowy. Jeden z dzielnicowych ruszył do bramy, mijając nową ławkę, bijącą w oczy z kilometra, rzucił coś przez ramię. Sukonin odwrócił się do mnie.

– Tę ławkę, na którą nawinęły się bebechy gówniarzy, musieli wymienić, bo kobiety mdlały na jej widok.

– Rozumiem.

– A tak w ogóle to klasyczna chruszczoba – rzucił Sukonin i zerknął na mnie. – Kapujesz? Nie? Połączenie słowa Chruszczow i truszczoby – slumsy. U was coś takiego jest?

Wzruszyłem ramionami, zastanawiałem się chwilę.

– Może gomulizna? Ale to chyba nie oddaje całego smaczku.

Gorączka kości jest wszystkim tym, czym powinien być świetny kryminał!

Brutalnie okaleczone zwłoki czternastolatki. Przyczyna śmierci – uduszenie. Plastikowy worek na głowie. Żadnych śladów, nieznany motyw zbrodni. Gwałt? Zemsta? A może przypadek? Zdesperowani policjanci z północy Anglii wzywają na pomoc znanego, choć ekscentrycznego psychologa dr. Tony’ego Hilla – doświadczonego analityka, dla którego zbrodnicze umysły przestępców nie stanowią tajemnicy.

Tymczasem bez śladu znikają kolejne nastolatki. Na nogi zostają postawieni śledczy z kilku okręgów, w tym przyjaciółka dr. Hilla – inspektor Carol Jordan. Policjanci znajdują się pod coraz większą presją – ze strony rodzin zaginionych, prasy, własnych sumień. Zdopingowani jak nigdy, natrafiają na nowe dowody w sprawie innego tajemniczego zaginięcia sprzed kilkunastu lat. Czy te wszystkie sprawy coś łączy? Czy uda im się trafić na trop podejrzanych, którzy tak umiejętnie zacierają ślady i gubią pościg?