Słynny Teatrzyk Zielona Gęś, cykl dramatycznych miniatur, w których obecny jest groteskowy dowcip oraz absurdalne poczucie humoru, liczy sobie ponad 160 utworów i ukazywała się do roku 1950. Utwory wchodzące w skład później zebranego tomiku stylizowane były na scenariusze scenek rodzajowych i bazowały na pojęciu gagu.

Teatrzyk miał swoją premierę w 1946 roku. Każdego tygodnia scenki z Zielonej Gęsi publikowane były na ostatniej stronie Przekroju. Najmniejszy teatrzyk świata zdobył wielką popularność i uznanie. Konstanty Ildefons Gałczyński w swoim Teatrzyku stworzył postacie barwne, odzwierciedlające cechy Polaków, groteskowe i śmieszne w swoich działaniach. Najważniejsi bohaterowie to: Alojzy Gżegżółka – szczery młodzieniec uwydatniający wady społeczeństwa, Fafik – pies redakcyjny, wierny Zielonej Gęsi, Osiołek Porfirion – mistrz puenty oraz Profesor Bączyński – artysta, angelolog. Ważną rolę odgrywa również Chór Polaków – są to głosy przeciwników Zielonej Gęsi oraz głos Społeczeństwa, który reprezentuje naród polski. W swoich teatrzykach Gałczyński wybitnie przedstawił obraz Polski, wykpił przywary Polaków i ich zaniedbania. Z humorem wytknął skłonność do idealizacji historii, przesadną dumę i wiarę w tradycję, a przede wszystkim potępił ludzką głupotę. W teatrzykach poeta posługiwał się również postaciami z literatury czy historii, z humorem zmieniając bieg wydarzeń i podważając to, co dotychczas niepodważalne. Czytamy więc o Hamlecie idiocie, Ewie, która nie dała jabłka Adamowi w raju, Locie, który rozpuścił swoją żonę z soli. Teatrzyk Zielona Gęś miał być krzywym zwierciadłem rzeczywistości i kształtować u czytelników dobre postawy.

Sam Gałczyński urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie, pochodził z rodziny drobnomieszczańskiej. Po wybuchu I wojny światowej został wraz z rodzicami ewakuowany z Warszawy i w latach 1914–1918 mieszkał w Moskwie, gdzie uczęszczał do polskiej szkoły. Po powrocie do Warszawy studiował filologię angielską oraz klasyczną.

Jego debiut literacki w prasie nastąpił w 1923 roku. Związany był z grupą poetycką Kwadryga oraz pismami satyrycznymi i politycznymi stolicy, należał do bohemy artystycznej. W roku 1930 poślubił Natalię Awałow (ślub odbył się w soborze metropolitalnym Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie). W latach 1931–1933 przebywał w Berlinie na stanowisku attaché kulturalnego. W latach 1934–1936 Gałczyńscy mieszkali w Wilnie, na Zarzeczu i tam w roku 1936 urodziła się ich córka Kira. W szeregu swoich utworów Gałczyński nawiązuje do atmosfery Wilna i śladów, jakie pozostawił w nim Adam Mickiewicz. W 1936 roku Gałczyńscy wrócili do Warszawy.

Wraz z początkiem II wojny światowej, powołany do wojska, brał udział w kampanii wrześniowej. Trafił do niewoli radzieckiej, z której został przekazany do niewoli niemieckiej. Okres okupacji spędził w stalagu XI A w Altengrabow. Podczas okupacji jego wiersze ukazały się w drukowanych konspiracyjnie antologiach poezji Werble wolności i Słowo prawdziwe. Po wojnie w latach 1945–1946 przebywał w Brukseli i Paryżu, w 1946 urodził się jego syn, także Konstanty Ildefons. Do Polski powrócił w 1946 i zamieszkał w Krakowie. W 1948 i w 1949 roku mieszkał w Szczecinie, gdzie założył (wspólnie z Heleną Kurcyusz i Jerzym Andrzejewskim) Klub 13 Muz, następnie osiadł na stałe w Warszawie. Współpracował m.in. z tygodnikami Bluszcz, Prosto z Mostu i Przekrój (m. in. Listy z fiołkiem), a także z Tygodnikiem Powszechnym oraz krakowskim kabaretem Siedem kotów.

Wiele z jego powojennych utworów – w tym Poemat dla zdrajcy (atak na Czesława Miłosza), Podróż Chryzostoma Bulwiecia do Ciemnogrodu czy panegiryk Umarł Stalin (1953) – napisanych zostało w konwencji socrealistycznej. W roku 1950 sam stał się obiektem walki ideologicznej – jego twórczość została potępiona na Zjeździe Literatów Polskich przez Adama Ważyka jako drobnomieszczańska.

W ostatnich latach życia stworzył kilka większych form poetyckich: Wielkanoc Jana Sebastiana Bacha (1950), Niobe (1951), Wit Stwosz (1952), Kronika Olsztyńska (1952). W tym czasie związany był z leśniczówką Pranie nad Jeziorem Nidzkim, gdzie napisał wiele utworów, m.in. Kronikę Olsztyńską. Tam też znajduje się obecnie jego muzeum.  Zmarł 6 grudnia 1953 roku w Warszawie na skutek trzeciego zawału serca.

Poezja Gałczyńskiego stała się inspiracją dla wielu twórców muzyki popularnej. Niektóre jego wiersze doczekały się kilku takich interpretacji. Teksty Gałczyńskiego wykorzystywane były także w kabaretach, takich jak: Kabaret Olgi Lipińskiej, Kabaret Potem czy też Barszcz z krokietem. W czasach PRL wykorzystano jego wiersz Ukochany kraj jako pieśń socjalistyczną. Natomiast w 2001 roku powstał musical Ukochany kraj w reżyserii Janusza Józefowicza w teatrze muzycznym Studio Buffo.

Źródło: Wikipedia.org