Freddie Mercury urodził się jako Farrokh Bulsara 5 września 1946 w szpitalu rządowym w Stone Town na Zanzibarze (obecnie część Tanzanii), ówczesnej kolonii brytyjskiej. Jego rodzice, brytyjski urzędnik Bomi oraz Jer Bulsara, byli Parsami z Gudźaratu.

Jako pierwszy publiczny występ młodego Farrokha można uznać pozowanie do zdjęcia, za które fotograf na Zanzibarze otrzymał miejscową nagrodę za najlepszą fotografię 1947 roku.

W wieku 5 lat Bulsara zaczął uczęszczać do szkoły prowadzonej przez brytyjskie zakonnice. Następnie został wysłany do dużej, brytyjskiej szkoły z internatem w Panchgani (około 200 km na południowy wschód od Bombaju) w Indiach, gdzie zaczęto nazywać go Freddie.

{youtube}fJ9rUzIMcZQ{/youtube}

Przyszły wokalista wykazywał talent muzyczny i dzięki swojej ciotce zaczął uczyć się gry na pianinie osiągając IV stopień w praktyce i teorii. Następnie zaczął grać w swoim pierwszym rock and rollowym zespole – The Hectics, który oprócz niego współtworzyli Derrick Branche, Bruce Murray, Farang Irani i Victory Rana.

W 1964, w wieku 18 lat, ze względu na wojnę domową w Zanzibarze, wraz z rodzicami i młodszą siostrą Kashmirą wyjechał do Anglii i zamieszkał w Feltham, w Hounslow – mieście aglomeracji zachodniego Londynu. W przeciwieństwie do rodziców, Mercury był bardzo zadowolony z przeprowadzki do Europy – już na Zanzibarze interesował się zachodnim światem muzyki i mody. W 1964 ukończył technikum Isleworth School (obecnie West Thames College), gdzie wystąpił w sztuce Arnolda Weskera pt. The Kitchen. Następnie rozpoczął studia w Ealing College of Art na wydziale grafiki. W 1969 uzyskał dyplom ze sztuki grafiki i projektowania.

W Ealing Art College, gdzie uczyło się wielu muzyków, Mercury poznał Tima Staffela, a dzięki niemu w 1968 r. pozostałych członków zespołu Smile, czyli Briana Maya oraz Rogera Taylora. Przyszłej gwieździe muzyka grupy bardzo przypadła do gustu. Coraz częściej przebywał w towarzystwie muzyków zespołu, bywał na koncertach, doradzał im, a sam po raz pierwszy od przyjazdu do Anglii zaczął grać. Pierwszą poważną próbą wokalisty był zespół Ibex, którego członkami byli również Mike Bersin, John ‚Tupp’ Taylor i Mick ‚Miffer’ Smith. Zespół, który był pod wpływem takich wykonawców jak Jimi Hendrix, Led Zeppelin i Cream, w listopadzie 1969 zmienił nazwę na Wreckage. Frediie Mercury, nim zaczął przygodę z Queen, na krótko dołączył do mało znanej grupy Sour Milk Sea, która szybko się rozpadła. Niewiele później, w związku z brakiem rozwoju Smile, Staffel odszedł do grupy Humpy Bong. Mercury przekonał dwójkę pozostałych członków grupy, że powinni razem kontynuować granie, dołączył do zespołu, zaproponował nową nazwę formacji – Queen i stworzył jej logo. Na gitarze basowej początkowo grał Mike Grose, następnie Barry Mitchell, a w lutym 1971 r. po przesłuchaniach, do grupy na stałe dołączył John Deacon.

{youtube}-tJYN-eG1zk{/youtube}

Mercury od początku przywiązywał dużą wagę do swojego wizerunku, co było powodem zmiany nazwiska. Jeden z wersów utworu „My Fairy King” z debiutanckiego albumu zespołu brzmi Mother Mercury, look what they’ve done to me…. Jak twierdzi Brian May, wokalista oznajmił członkom zespołu, że w utworze jest mowa o jego własnej matce i postanowił zmienić nazwisko Bulsara na Mercury. Uważał, że nowe, nawiązując do rzymskiego boga, lepiej pasuje do gwiazdy muzyki, którą zamierzał zostać. Był silnie przekonany, że ma muzycznemu światu wiele do zaoferowania, chodził w rzucających się w oczy strojach, które sam projektował. Na scenie pojawiał się w kostiumach z głębokimi wycięciami i falbanami, a także pokrytymi cekinami. Nie unikał makijażu i malował paznokcie lewej dłoni.

Queen zostali gwiazdą po sukcesie singla „Bohemian Rhapsody”, utworu który dziś jest uznawany za jeden z najlepszych utworów w historii rocka. Mercury, który był wielokrotnie pytany o czym jest utwór, mówił, że nie lubi tego tłumaczyć i odpowiadał, że nie wie.

W 1980 roku artysta zmienił wizerunek – ściął włosy i zapuścił wąsy, które miał w tamtym okresie prawie każdy członek środowiska gejów, w którym obracał się Mercury. W odpowiedzi fani przysyłali mu maszynki do golenia oraz żyletki. Z czasem, zarost stał się nierozerwalnym elementem jego wizerunku. W klasyfikacji All Media Guide, wąsy wokalisty zostały nagrodzone w kategorii Best overall, a w ich opisie można przeczytać, że odczytywane były jako czyste machismo, ostentacyjne wyuzdanie lub po prostu coś brytyjskiego.

Freddie Mercury, choć był nieśmiały i skryty, co sam przyznawał, na scenie był energicznym i charyzmatycznym wykonawcą, uznawanym za jednego z najlepszych showmanów w historii muzyki rockowej. Wokalista nie uważał się za lidera zespołu, twierdząc, że wszyscy jego członkowie są równi, ale to na nim skupiona była uwaga publiczności. W liście, który Kurt Cobain z grupy Nirvana napisał przed swoim samobójstwem w 1994 roku można przeczytać:

Czuję się w tych kwestiach winny bardziej, niż to można wyrazić – na przykład, gdy jesteśmy za kulisami i gasną światła i zaczyna się ryk tłumu, nie działa to na mnie w taki sposób jak na Freddiego Mercury’ego, który wydawał się kochać i rozkoszować się miłością i uwielbieniem tłumu.

Wspólnie z Mayem, Taylorem i Deaconem zagrał ponad 700 koncertów na całym świecie. Słynne występy grupy to koncert na stadionie Wembley (trasa Live Magic, 11 i 12 lipca 1986), występ za żelazną kurtyną w Budapeszcie (1986), rekordowe pod względem ilości publiczności zgromadzonej publiczności ‚show’ w Ameryce południowej (São Paulo, 20 marca 1981, 130 000 widzów), ostatni koncert grupy w angielskim Knebworth Park 9 sierpnia 1986 (150 000 widzów).

{youtube}rY0WxgSXdEE{/youtube}

Jednym z najsłynniejszych wydarzeń podczas działalności brytyjskiej grupy był charytatywny koncert Live Aid (1985). Głównym jego bohaterem był Mercury, występ trwał 20 minut i został zaliczony do najlepszych koncertów w historii muzyki rockowej. Bezpośrednio po nim, Elton John powiedział „They stole the show”, a organizator koncertu, Bob Geldof, wiele lat później stwierdził, że Freddie Mercury urodził się właśnie po to, żeby zagrać przed 1,6 miliarda ludzi, którzy oglądali koncert w telewizji.

Frontman Queen miał niezwykły kontakt z publicznością, co powodowało, że koncerty grupy cieszyły się niezwykłym zainteresowaniem. Stałym ich elementem była zabawa polegająca na powtarzaniu fraz śpiewanych przez wokalistę – „eeooo”, „deeeeoooo” itp. Nieodłącznym elementem scenicznego show były charakterystyczne stroje, które projektowały m.in. Zandra Rhodes i Diana Moseley, np. białe spodnie, obcisłe kostiumy rodem z baletu, żółta skórzana kurtka z trasy koncertowej Magic Tour czy koronacja na koniec koncertu przy dźwiękach „God Save the Queen”. Od czasu gry w Wreckege, kiedy 12 grudnia 1969 odkręcił ciężką podstawę statywu mikrofonu, która utrudniała mu poruszanie się po scenie, używał połowy statywu, co z czasem stało się jego znakiem rozpoznawczym.

Freddie Mercury zasłynął z charakterystycznej i niezwykłej dla rockowych wokalistów barwy głosu oraz skali, która wynosiła aż cztery oktawy. Choć śpiewał czysto technicznie oraz w różnych stylach, to utrzymywał, że nigdy nie uczył się śpiewu. Jego naturalnym głosem był baryton, lecz śpiewał tenorem. Na prośbę Montserrat Caballé zaśpiewał barytonem utwór „Ensueño” z płyty Barcelona. Podczas występów na żywo śpiewał zazwyczaj niższym głosem niż podczas nagrań studyjnych. Głos Mercury’ego zmieniał się z biegiem lat – obniżał się i był bardziej chrypliwy, na co wpływ miały m.in. papierosy, które wokalista zaczął palić podczas sesji do albumu The Game w 1979.

Mercury jest autorem większości piosenek Queen, w tym pierwszego utworu zespołu, który znalazł się na brytyjskiej liście przebojów – „Seven Seas of Rhye”, pierwszego wielkiego hitu – „Killer Queen” oraz najsłynniejszego utworu grupy – „Bohemian Rhapsody”. Pisał utwory nie tylko rockowe i popowe, ale również disco, a nawet w stylu rockabilly.

Przez kolejne lata Queen pięło się w górę, a momentem przełomowym był sukces singla ‚Bohemian Rhapsody’. Kolejne albumy i utwory trafiały na szczyty list przebojów na całym świecie. Pod koniec 1982 r. członkowie zespołu postanowili odpocząć od siebie i skupili się na realizacji solowych projektów. Mercury myślał o nagraniu solowej płyty od dłuższego czasu i w końcu miał taką możliwość. Prace w studiu Musicland w Monachium rozpoczęły się na początku 1983 r. Album Mr. Bad Guy ukazał się 29 kwietnia 1985 i okazał się komercyjną porażką – sprzedano tylko 160 000 egzemplarzy. Wokalista nazwał album bardzo osobistym, sam skomponował wszystkie 11 utworów, z których większość to łagodne ballady.

Dużym wydarzeniem była płyta Barcelona nagrana wspólnie z katalońską śpiewaczką operową Montserrat Caballé. Mercury był oczarowany głosem diwy od lutego 1983, kiedy po raz pierwszy zobaczył ją występującą w operze Un ballo in maschera Giuseppe Verdiego. Tytułowy utwór z albumu Barcelona zapowiadał Igrzyska Olimpijskie w Barcelonie w 1992 roku. Choć brał udział w wielu różnych projektach artystycznych (współpracował m. in. z Michaelem Jacksonem), to oprócz pracy z Queen, Mercury najbardziej dumny był ze współpracy z katalońską śpiewaczką.

{youtube}eM8Ss28zjcE{/youtube}

Wokalista był osobą otwarcie biseksualną, choć w niektórych wywiadach określał siebie również jako geja. Artysta przez 6 lat związany był z Mary Austin, którą poznał dzięki Brianowi Mayowi. Jednocześnie miał liczne kontakty homoseksualne. W 1985 roku wokalista związał się z irlandzkim fryzjerem Jimem Huttonem, z którym był do końca swojego życia. Hutton przez 6 lat mieszkał z Mercurym, a następnie opiekował się nim podczas śmiertelnej choroby. Według relacji Irlandczyka, w momencie śmierci wokalista miał na palcu obrączkę ślubną, którą otrzymał od swojego partnera. Mary Austin proponowała wcześniej zdjęcie obrączki z powodu możliwego spuchnięcia palców po śmierci Mercury’ego, jednak ten stanowczo odmówił i ostatecznie jego ciało zostało skremowane razem z obrączką.

Na początku kariery wokalista myślał o usunięciu swojego przodozgryzu górnego, czego nie uczynił z powodu braku czasu i obaw o zmianę głosu. Później jednak żałował, że nie poddał się operacji. Żartował mówiąc „Poza zębami jestem idealny” i że z Rodem Stewartem i Eltonem Johnem może założyć zespół „Zęby, nos i włosy”.

Wokalista był miłośnikiem kotów, a z myślą o swojej ulubionej kotce nagrał na albumie Innuendo utwór „Delilah”. Imiona jego zwierząt to Tom, Jerry, Oscar, Tiffany, Delilah, Goliath, Miko, Romeo i Lily.

Mercury lubił nadawać żeńskie przydomki osobom ze swojego otoczenia. Peter Freestone to „Phoebe”, Joe Finelli „Lisa”, Brian May „Maggie”, Roger Taylor „Betty”, John Deacon „Jackie”, a dla siebie przeznaczył imię Melina, na cześć Meliny Mercouri, greckiej aktorki i piosenkarki. Zwracając się do innych osób, także podczas wywiadów, używał zwrotów „darling” i „dear”. Mówił tak do kolegów już podczas edukacji w Indiach, wywołując zdziwienie wśród nauczycieli.

Ulubionym instrumentem Freddiego Mercury’ego było pianino, napojami szampan (‚Vintage Crystal’) oraz wódka z lodem, marką papierosów „Silk Cut Mild” (żółta paczka), kwiatami azalie i frezje, kosmetykami „Lancaster”, filmem Pół żartem, pół serio, pisarką Beatrix Potter, a aktorem Timothy Dalton. Spośród muzyków Mercury najbardziej cenił Jimiego Hendriksa, The Jacksons, Johnna Lennona, Lizę Minnelli, George’a Michaela oraz Arethę Franklin. Szczególnie podobały mu się prace Salvadora Dali.

Prawdopodobnie wiosną 1987 (taką datę podał Jim Hutton w swojej książce Mercury and Me) Freddie Mercury dowiedział się, że jest chory na AIDS. Pomimo widocznych objawów śmiertelnej choroby m.in. mięsaków Kaposiego na dłoniach i twarzy, artysta zaprzeczał, że cokolwiek mu dolega. Aby ukryć mięsaki Kaposiego i ślady ich wypalania, wokalista nosił krótki zarost (widoczny w m.in. w teledyskach z albumu The Miracle: „I Want It All”, „Breakthru”, „The Invisible Man”, „Scandal”, „The Miracle”). Po raz ostatni wokalista wystąpił z Montserrat Caballé 8 października 1988 na ‚La Nit Festival’, imprezie zorganizowanej na cześć przejęcia przez Barcelonę flagi olimpijskiej. W związku z problemami z głosem Mercury’ego zastosowano playback, co z powodu złego odtworzenia taśmy od razu wyszło na jaw. Razem z orkiestrą filharmonii barcelońskiej para odtworzyła trzy utwory ze wspólnej płyty: „How Can I Go On”, „The Golden Boy” i „Barcelona”.

{youtube}sDUmT3wm-0A{/youtube}

Ostatnim teledyskiem w jakim wystąpił frontman Queen był klip do utworu „These Are the Days of Our Lives”, na którym wyraźnie widać jak choroba zmieniła ciało Mercury’ego. Aby zapewnić mu komfort, ekipę techniczną ograniczono do minimum, a twarz pokryto grubą warstwą makijażu. Frontman Queen unikał rozmów na temat AIDS. Po poinformowaniu tylko kilku swoich przyjaciół o chorobie, artysta nie rozmawiał już z nimi na ten temat. Sześć tygodni przed śmiercią skomponował ostatni utwór „A Winter’s Tale”, a 3 tygodnie później wziął udział w nagraniu „Mother Love”, utworu napisanego przez Briana Maya. Na kilka tygodni przed śmiercią wokalista przestał brać leki, oprócz tych o działaniu przeciwbólowym. 14 października został wydany singel Queen o wymownym tytule „The Show Must Go On”. Z powodu stanu Mercury’ego, w teledysku skompilowano stare nagrania wideo. Dopiero dzień przed śmiercią, 23 listopada 1991 wydał oświadczenie, w którym napisał o swojej chorobie. W tekście napisanym dzień wcześniej wspólnie ze swoim menedżerem Jimem Beachem, wokalista napisał:

W związku z licznymi doniesieniami prasowymi w ciągu ostatnich dwóch tygodni pragnę poinformować, że test na HIV był pozytywny i jestem chory na AIDS. Uważałem za właściwe utrzymać tę informację w tajemnicy, aby chronić swą prywatność. Jednak teraz nadszedł czas, aby powiedzieć prawdę. Mam nadzieję, że lekarze i wszyscy ludzie dobrej woli na całym świecie połączą się ze mną w walce z tą straszną chorobą. Moja prywatność zawsze była bardzo ważna dla mnie i słynę z braku wywiadów ze mną. Proszę zrozumieć, iż ta polityka będzie kontynuowana.

Freddie Mercury zmarł w swoim domu Garden Lodge w Londynie 24 listopada 1991 o godzinie 19.20 na grzybiczne zapalenie płuc w związku z osłabieniem odporności wywołanym AIDS. Miał 45 lat. Zwłoki zostały skremowane w londyńskim krematorium 27 listopada. Podczas pogrzebu, który odbył się 3 dni po śmierci, odtworzono utwory Arethy Franklin You’ve Got A Friend i arię z opery Verdiego w wykonaniu Montserrat Caballé. Ceremonia miała charakter prywatny, uczestniczyło w niej 35 osób (rodzina, pozostali członkowie Queen, Elton John i najbliżsi przyjaciele artysty), trwała ok. 25 minut i odbyła się zgodnie z zasadami zaratusztrianizmu. Legenda głosi, że prochy artysty zostały wrzucone do Jeziora Genewskiego. Jednak najprawdopodobniej urna spoczęła pod wiśnią w ogrodzie jego domu Garden Lodge w Londynie. Inna wersja głosi, że znajduje się ona pod fałszywym nazwiskiem na jednym z cmentarzy w Anglii.

Śmierć Mercury’ego uświadomiła milionom osób na całym świecie, że AIDS jest realnym zagrożeniem i zwiększyła poziom wiedzy na temat choroby oraz wirusa HIV. 20 kwietnia 1992 na stadionie Wembley w Londynie zorganizowano The Freddie Mercury Tribute Concert, który miał na celu uczczenie pamięci artysty oraz zebranie środków na walkę z AIDS.

{youtube}04854XqcfCY{/youtube}

Sława i popularność wokalisty znajduje swoje odbicie w wielu plebiscytach i głosowaniach: dwa utwory autorstwa Mercury’ego – „We Are the Champions” i „Bohemian Rhapsody” zostały w dwóch różnych głosowaniach uznane za najlepsze utwory w historii. W milenijnym głosowaniu, w którym wzięło udział 600 000 Brytyjczyków (‚Music of the Millenium Poll’), w kategorii najlepszy utwór zwyciężył utwór „Bohemian Rhapsody”. Mercury zajął szóste miejsce w głosowaniu na najlepszego męskiego wokalistę, a zespół Queen w kategorii najlepszy zespół ustąpił pola jedynie grupie The Beatles.

Na cześć wokalisty, jego imieniem i nazwiskiem nazwano gatunek żółtej róży a także gwiazdę w gwiazdozbiorze Kasjopeja. Jej dane to RA: 0h 02m 0.65s DEC: 65° 24′ 00″. W 2006 ustanowiono nagrodę ‚Freddie Mercury Award for Live Music’. Jako pierwsi dostali ją członkowie zespołu The Who.

Źródło: Wikipedia.org