Jej dzieciństwo zdecydowanie nie należało do szczęśliwych. Urodziła się jako Norma Jeane 1 czerwca 1926 roku w Los Angeles. Jej matką była Gladys Pearl Monroe, montażystka filmowa, która jeszcze przed urodzeniem córki rozstała się z partnerem, Martinem Mortensenenem, piekarzem. Norma Jeane została zarejestrowana w urzędzie pod nazwiskiem Mortenson (prawdziwego, biologicznego ojca, nigdy nie ustalono, prawdopodobnie był nim Charles Stanley Gifford, pracujący razem z Gladys w studiu RKO), a ochrzczona pod nazwiskiem Baker, po pierwszym mężu Gladys, którym był John Newton Baker.

Gdy dziewczynka miała zaledwie dwa tygodnie, matka zdecydowała się oddać ją do adopcji. Przyszła gwiazda kina wychowywała się więc w rodzinach zastępczych i sierocińcu, co niewątpliwie musiało wywrzeć na jej psychice trudne do zatarcia piętno. Matka odwiedzała ją bardzo rzadko, przez co dziewczynka czuła się niepotrzebna i niechciana. Co gorsza, w dzieciństwie była molestowana seksualnie.

Normę adoptowała rodzina Boldenerów, by po siedmiu latach oddać ją znów pod opiekę Gladys. Z matką dziewczynka mieszkała przez dwa lata, w tym czasie często bywając w kinie. Jej idolką stała się Jean Harlow, aktorka znana z takich filmów jak Kolacja o ósmej czy Aniołowie piekieł. Norma, już jako Marilyn Monroe, wzorowała się na tej słynnej platynowej blondynce, niestety, podobnie jak jej idolka, także zmarła przedwcześnie.

Wspólne życie Normy z matką dobiegły końca, gdy u Gladys wykryto chorobę psychiczną i zamknięto ją w szpitalu psychiatrycznym. Dzieckiem zaopiekowała się przyjaciółka jej matki. Kobieta pragnęła, by dziewczynka znalazła zatrudnienie w branży filmowej i uczyła ją sztuki makijażu. Została też prawną opiekunką Normy, jednak gdy wyszła za mąż, odesłała ją znów do domu dziecka. Później dziewczynką zaopiekowali się jej krewni.

Skoro jej życie było tak bardzo pozbawione stabilizacji i rodzinnego ciepła, trudno się dziwić, że rzuciła szkołę i po raz pierwszy wyszła za mąż w wieku zaledwie 16 lat (19 czerwca 1942 roku), za 21-letniego Jamesa Dougherty’ego, pracownika fabryki samolotów. Związek nie przetrwał – małżonkowie rozwiedli się w cztery lata później, 13 września 1946 roku.

Decyzję o rozstaniu podęła Norma, pragnąc zrobić karierę w filmie. Jeszcze w czasie gdy Jim był na wojnie, szukała pracy i znalazła ją w fabryce Radioplane Company. Tam odkrył ją zespół fotografów, a wśród nich David Conover, który zrobił jej pierwszą sesję zdjęciową i uznał, że powinna zostać modelką. W 1945 roku Norma Jeane została przyjęta do agencji modelek Blue Book, dla której prezentowała kostiumy kąpielowe. To wówczas właśnie ufarbowała swoje brązowe włosy na platynowy blond i nieco je rozprostowała. Marzyła jednak o karierze aktorki i kiedy dowiedziała się że producenci filmowi zatrudniają nie zamężne dziewczyny, rozwiodła się z Jimem.

29 lipca 1946 roku została zauważona przez Howarda Hughesa, szefa studia filmowego RKO, a w sierpniu wezwana do biura Bena Lyona, kierownika ds. obsady. Tam obrała pseudonim sceniczny Marilyn (imię Marilyn Miller, aktorki, wybrane przez Lyona) Monroe (nazwisko panieńskie matki), lecz pierwszy kontrakt (za namową agenta) podpisała z wytwórnią filmową 20th Century Fox.

W latach 1947-1948 wystąpiła w kilku filmach, z których żaden nie odniósł większych sukcesów i wytwórnia filmowa 20th Century Fox nie przedłużyła z nią kontraktu. Wróciła więc do zawodu modelki oraz wstąpiła do szkoły aktorskiej. W roku 1949 pozowała nago do zdjęć, które w 1953 roku (kupione przez Hugh Hefnera) ukazały się w pierwszym numerze Playboya.

W roku 1950 zagrała małe role w kilku filmach, dwie z nich zauważyli widzowie i producenci. W 1952 roku (już jako znana aktorka) po raz pierwszy jako „platynowa blondynka” wystąpiła w filmie Małpia kuracja, a w roku 1953 w filmie Mężczyźni wolą blondynki, który przyniósł jej status gwiazdy i sławę. Platynowe blond włosy i malowane na policzku znamię, charakterystyczne znaki uwodzicielskiego stylu, były inspirowane wizerunkiem artystycznym dawnej idolki Marilyn, czyli Jean Harlow, aktorki lat trzydziestych, wylansowanym w filmie Platynowa blondynka (1931).

{youtube}2b0OyhDQEu8{/youtube}

W początku lutego 1952 roku Marilyn poznała Joego DiMaggio, słynnego baseballistę, a 14 stycznia 1954 po raz drugi wyszła za niego za mąż. 27 października 1954, po 274 dniach burzliwego małżeństwa (ona niewierna, on zazdrosny) rozwiedli się.

15 września 1954 roku wystąpiła w słynnej scenie z uniesioną podmuchem z kanału wentylacyjnego metra białą sukienką, w trakcie realizacji filmu Słomiany wdowiec w Nowym Jorku. Podczas zdjęć Monroe, spotkała tam aktorkę Ginę Lollobrigidę.

29 czerwca 1956 roku po raz trzeci wyszła za mąż, tym razem za Arthura Millera, dramaturga, dokonując konwersji na judaizm reformowany. W trakcie tego najdłuższego ze swoich małżeństw dwukrotnie poroniła. 29 października 1956 roku uczestniczyła (między innymi z Brigitte Bardot) w dorocznej gali z udziałem Elżbiety II w Empire Theatres w Londynie. 20 stycznia 1961 roku, po przeszło czterech latach małżeństwa, para rozwiodła się. Rozstanie przypieczętowali wspólnym filmem (o sobie) Skłóceni z życiem, którego scenariusz napisał Miller, a wystąpiła w nim Marilyn.

Marilyn zmagała się ze swymi demonami. Nadużywała alkoholu i barbituranów, popadała w coraz częstsze i dłuższe depresje, chorowała na bulimię, żyła w ciągłym stresie i nie mogła spać, sprawiała coraz większe problemy na planie, opóźniając realizację filmów. Wraz z rozpoczęciem zdjęć do filmu Słodki kompromis stała się bardziej punktualna. Niechęć reżysera do aktorki, złe traktowanie przez wytwórnię Fox (oskarżającą ją niesłusznie o opóźnianie zdjęć) spowodowało rozwiązanie umowy z wytwórnią. Kroplą przelewającą czarę było opuszczenie planu, aby zaśpiewać Happy Birthday z okazji 45 urodzin Johna F. Kennedy’ego.

5 sierpnia 1962 roku znaleziono ją martwą w jej domu w Brentwood w Los Angeles, nagą na łóżku ze słuchawką telefoniczną w dłoni. Miała dopiero 36 lat. Przyczyną zgonu, wg protokołu z sekcji zwłok, było przedawkowanie środków nasennych (barbituranów), choć nadal niewyjaśnione są tajemnicze okoliczności jej śmierci.

Istnieją hipotezy, iż nie był to przypadek, a morderstwo (zaaplikowanie leków) upozorowane na samobójstwo, z powodu jej związków z rodziną Kennedych oraz komunistami. Aktorka romansowała zarówno z Johnem F. Kennedym, jak i jego bratem, Robertem F. Kennedym. Pojawiały się więc spekulacje, że miała dostęp nie tylko do sypialni tych dwóch polityków, ale także do tajemnic państwowych i stała się z tego powodu zagrożeniem dla wpływowych kręgów politycznych. Za śmierć Marilyn obwiniano amerykańskie służby specjalne, a nawet samą rodzinę Kennedych. Silny wpływ na popularność hipotezy o morderstwie miał fakt, że zamordowano Johna F. Kennedy’ego i jego brata Roberta F. Kennedy’ego.

Przeczytaj także: Mój tydzień z Marilyn – recenzja książki Colina Clarka; Mój tydzień z Marilyn – recenzja filmu.

Wybrana filmografia:

1962: Something’s Got to Give jako Ellen Wagstaff Arden
1961: Skłóceni z życiem (The Misfits) jako Roslyn Taber
1960: Pokochajmy się (Let’s Make Love) jako Amanda Dell
1959: Pół żartem, pół serio (Some Like It Hot) jako Sugar Kane Kowalczyk
1957: Książę i aktoreczka (The Prince and the Showgirl) jako Elsie Marina
1956: Przystanek autobusowy (Bus Stop) jako Cherie
1955: Słomiany wdowiec (The Seven Year Itch) jako Dziewczyna
1954: Rzeka bez powrotu (River of No Return) jako Kay Weston
1953: Jak poślubić milionera (How to Marry a Millionaire) jako Pola Debevoise
1953: Mężczyźni wolą blondynki (Gentlemen Prefer Blondes) jako Lorelei Lee
1953: Niagara jako Rose Loomis
1952: Małpia kuracja (Monkey Business) jako Panna Lois Laurel
1951: Pobierzmy się (Let’s Make It Legal) jako Joyce
1951: Pamiętniki Don Giovanniego (Love Nest) jako Roberta ‚Bobbie’ Stevens
1950: Wszystko o Ewie (All About Eve) jako Panna Claudia Casswell
1950: Asfaltowa dżungla (The Asphalt Jungle) jako Angela Phinlay
1949: Szczęśliwa miłość (Love Happy) jako Klientka
1947: Dangerous Years jako Evie, kelnerka w Gopher Hole
1947: Szokująca panna Pilgrim (The Shocking Miss Pilgrim) jako Operatorka telefonu (niewymieniona w czołówce)

Marylin Monroe była wielokrotnie upamiętniana, m. in.:

1962 − portret Marilyn Monroe autorstwa Andy’ego Warhola
1962 − własna gwiazda w Hollywood Walk of Fame znajdująca się przy 6778 Hollywood Boulevard
1984 − teledysk do piosenki Material Girl Madonny
1987 − piosenka Candle in the Wind Eltona Johna
1988 − gwiazda „Corona Borealis” RA 16h Om 5s 30 53′
1988 − piosenka Marilyn et John Vanessy Paradis
1996 − piosenka i album Krew Marilyn Monroe zespołu Róże Europy
1996 − piosenka Z twarzą Marilyn Monroe zespołu Myslovitz
1999 − szóste miejsce w rankingu Amerykańskiego Instytutu Filmowego „AFI 100 Lat… 100 Gwiazd”
2011 − najseksowniejszy pomnik świata Forever Marilyn autorstwa Sewarda Johnsona
2011 − film biograficzny Mój tydzień z Marilyn na podstawie książki autorstwa Colina Clarka pod tym samym tytułem.
2012 − piosenka Marilyn Monroe napisana przez Nicki Minaj. Utwór znajduje się na płycie Pink Friday: Roman Reloaded
2012 − piosenka Marilyn Monroe napisana przez Brianna Perry.

Źródło: Wikipedia.org