Ja nie umrę, tego jestem pewna. Moje życie jest zbyt przypadkowe, by miało prowadzić do czegoś tak absolutnego jak śmierć. Za mało jest we mnie prawdziwej śmiertelności. W końcu niewątpliwie zblaknę i popadnę w zapomnienie, jak już dawno bym popadła, gdyby poeta nie obudził mnie do istnienia.
Już od pierwszych stron książki nie mamy wątpliwości – oto mistrzyni nastrojowej prozy, Ursula K. Le Guin, najbardziej znana jako twórczyni fantastyki, mająca na swoim koncie jednak również znakomite powieści głównego nurtu. Bez trudu poznajemy jej wspaniałe pióro, niespieszny, kunsztowny i poetycki sposób narracji, a także niezwykłą zdolność oryginalnego i wnikliwego portretowania bohaterek i bohaterów oraz relacji między nimi. To, co może zaskakiwać, to źródło inspiracji, do jakiego tym razem sięga autorka kultowego Cyklu Ekumena – Eneida.
Czytaj dalej →
Dziś zabiorę Was w podróż w czasie. Nie będzie ona zbyt odległa, ani jej cel zbyt oryginalny, niemniej jednak intrygujący – zwłaszcza dla miłośników i miłośniczek wiktoriańskiej prozy i powieści detektywistycznych. Będzie to podróż godna uwagi choćby z tego względu, że właśnie ta książka angielskiego powieściopisarza, eseisty i dramaturga, Wilkie’ego Collinsa, została uznana za pierwszą powieść detektywistyczną w historii literatury.
Amos Oz to prozaik, publicysta i eseista, a także wykładowca literatury na Uniwersytecie w Be’er Szewie. Od lat uważany za najwybitniejszego pisarza izraelskiego oraz za jednego z faworytów do nagrody Nobla. Najnowszy zbiór opowiadań Wśród swoich nawiązuje do jego własnych doświadczeń z życia w kibucu, w którym żył i pracował przez ponad dwadzieścia lat.
Był więc tylko jeden kruczek – paragraf 22 – który stwierdzał, że troska o własne życie w obliczu realnego i bezpośredniego zagrożenia jest dowodem zdrowia psychicznego. Orr był wariatem i mógł być zwolniony z lotów. Wystarczyło, żeby o to poprosił, ale gdyby to zrobił, nie byłby wariatem i musiałby latać nadal. Orr byłby wariatem, gdyby chciał dalej latać i byłby normalny, gdyby nie chciał, ale będąc normalny musiałby latać. Skoro latał, był wariatem i mógł nie latać; ale gdyby nie chciał latać, byłby normalny i musiałby latać.
I udało mi się zwieść wszystkich. I nikt nie dostrzegł we mnie uczciwego człowieka, którego tak głęboko ukryłem.
Coraz częściej wydaje się, że historia miłosna, by porwać czytelnika, musi być stosunkowo prosta, mocno krzykliwa, może nawet wulgarna, a najlepiej żeby była obsceniczna. Taka bez wątpienia dobrze się sprzeda, pewnie też wryje nam się w pamięć za sprawą przemyślanych, chwytliwych zabiegów autora. W przypadku Sensei i miłość, powieści 55-letniej Hiromi Kawakami, jest inaczej. Ta uznana japońska pisarka, eseistka i krytyczka literacka ukazuje uczucie w obliczu szarego dnia, w przeciętnym barze pana Satoru, gdzie sake leje się litrami, nikt nie myśli o seksie, a rozmowa to właściwie krótka wymiana luźno rzucanych spostrzeżeń… Żadnych ekscesów, wynaturzeń, jęków – w zamian za to powściągliwy język subtelnej historii pachnącej skromnością i minimalizmem rodem z Kraju Kwitnącej Wiśni…
Nowa powieść Michelle Moran była jedną z najbardziej przeze mnie wyczekiwanych premier tego roku. Autorka, która dotąd znakomicie sprawdzała się w starożytnych klimatach – wystarczy wspomnieć jej poprzednie książki opowiadające o losach staroegipskich królowych: Nefertiti, Hatszepsut czy Selene, córki Kleopatry – tym razem przenosi akcję powieści w czasy nowożytne, w krwawe realia Rewolucji Francuskiej, by opowiedzieć o burzliwym życiu innej niezwykłej kobiety o silnym charakterze i wyrazistej osobowości, znanej dziś na całym świecie założycielki Muzeum Figur Woskowych – madame Tussaud.
Śmierć dziecka to najpotworniejsza tragedia, jaka może spotkać rodziców. W jednej chwili wszystko inne przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie; świadomość, że powstałej pustki nikt i nic nie wypełni, przytłacza, wywołuje fizyczny ból, rodzi niewyobrażalną rozpacz, tęsknotę, która nigdy nie zostanie zaspokojona i pulsujący ból, który będzie towarzyszył do końca naszych dni. Odgradzamy się od życia murem, spoza którego nie widać świata, nie widać najbliższych i ich cierpienia. A przecież nie jesteśmy w naszej żałobie sami – często są jeszcze dzieci, które również muszą zmierzyć się ze śmiercią rodzeństwa. W jaki sposób one radzą sobie z traumą, która kładzie się cieniem na ich dalszym życiu?
Tadeusz Różewicz zastanawiał się, czy może istnieć poezja po Holokauście i sam udowodnił, że jest to jak najbardziej możliwe. Jakoś doszliśmy do siebie po wstrząsających wydarzeniach II wojny światowej, jednak ciągle powstające dzieła o tej tematyce uświadamiają, że nadal nie potrafimy odpowiedzieć na pytanie: Dlaczego?
John Steinbeck to jeden z najbardziej znanych i uznanych pisarzy amerykańskich, uhonorowany nagrodą Nobla w dziedzinie literatury w 1962 roku. Jest twórcą tak głośnych powieści jak Myszy i ludzie czy na Wschód od Edenu, o których słyszało większość ludzi, chociażby za sprawą głośnych ekranizacji tychże dzieł. Dzięki wydawnictwu Prószyński i S-ka polscy wielbiciele i wielbicielki Steinbecka mogą zapoznać się z kolejną pozycją – Tortilla Flat.