Toni Hill zauroczył mnie bez reszty swoją powieścią Lato martwych zabawek, w której po raz pierwszy pojawia się barceloński inspektor Hector Salgado. Kolejna część serii, Piękni samobójcy, nie jest już tak znakomita jak pierwsza, a jednak mimo wszystko warto po nią sięgnąć. To wciąż bardzo dobra powieść kryminalna, z ciekawą intrygą i fascynującymi bohaterami. Kolorowa wyspa na chłodnym morzu kryminalnej literatury skandynawskiej.„Piękni samobójcy”, Toni Hill – recenzja
Toni Hill zauroczył mnie bez reszty swoją powieścią Lato martwych zabawek, w której po raz pierwszy pojawia się barceloński inspektor Hector Salgado. Kolejna część serii, Piękni samobójcy, nie jest już tak znakomita jak pierwsza, a jednak mimo wszystko warto po nią sięgnąć. To wciąż bardzo dobra powieść kryminalna, z ciekawą intrygą i fascynującymi bohaterami. Kolorowa wyspa na chłodnym morzu kryminalnej literatury skandynawskiej.
A oto… autobiografia człowieka, który jako pierwszy w brytyjskiej telewizji powiedział słowo „shit” oraz pierwszej osoby w historii brytyjskich nabożeństw pogrzebowych, która powiedziała słowo „fuck”. Tak moi Państwo, to historia Johna Cleese’a – tyczkowatego jegomościa, który przyczynił się do rozwoju komedii w Wielkiej Brytanii i na całym świecie.
Kości z Awinionu to siódma część cyklu Trupia Farma, którego autorem jest pisarski duet ukrywający się pod pseudonimem Jefferson Bass; Jon Jefferson jest dziennikarzem i twórcą filmów dokumentalnych, natomiast dr William Bass to wybitny specjalista medycyny sądowej. założyciel pierwszego ośrodka badań nad rozkładem ludzkich zwłok, potocznie zwanego Trupią Farmą.
Wacława jest jest piękną i bogatą panną, która po długim okresie rozłąki z rodziną i ośmiu latach nauki opuszcza pensję. Dziewczyna jeszcze nie wie jak potoczy się jej los. Rodzice rozwiedli się, mieszkają osobno, a ich priorytety są zupełnie odmienne. Zgodnie z ich wolą, Wacława ma spędzić rok u matki, a następny u ojca. Kim stanie się w przyszłości? Czy pokocha barwny salonowy świat swej matki czy raczej przekona się do ideałów ojca i wybierze styl życia wypełnionego nauką i pracą?
Stalking to zjawisko społeczne, o którym słyszy się ostatnio coraz częściej. Jeszcze nie tak dawno dotyczyło ono głównie celebrytów uporczywie nagabywanych przez fanów. Dziś ofiarami stalkingu coraz częściej są zwyczajne osoby. Osaczanie kogoś i prześladowanie, obsesyjne nękanie, naprzykrzanie się komuś, często wiążące się z przemocą psychiczną czy fizyczną i zagrażające życiu takiej osoby, stosunkowo niedawno zakwalifikowane zostało jako przestępstwo, którego ofiary, niegdyś bardziej bezbronne, dziś mogą szukać pomocy prawnej przed swoimi prześladowcami. W praktyce nie jest to jednak takie proste. Bardzo wyraźnie i dobitnie problem ten obrazuje powieść Wiem o tobie wszystko autorstwa Claire Kendal.
Są książki, których lektura wywołuje w czytelnikach mnóstwo emocji, niepozwalających oderwać się od czytania, póki nie dotrze się do ostatniej strony. Do takich z całą pewnością należy powieść Fräulein France, której autorem jest Romain Sardou.
Tajemnice i sekrety z przeszłości najczęściej, prędzej czy później, wychodzą w końcu na jaw, dosięgając nas w najmniej spodziewanym momencie. Przekonali się o tym bohaterowie powieści Jamesa Scotta Bez litości.
Syberia to kraina zupełnie nieprzewidywalna – potrafi każdego dnia zaskakiwać czymś nowym. Jednocześnie jest to miejsce, w którym można się zakochać i wciąż pragnąć do niego powracać. Bardzo dobrze przekonał się o tym Jakub Rybicki, który poznawał te tereny z perspektywy siodełka rowerowego.
Czerwone i czarne – najsłynniejsza powieść Stendhala, smakowita literacka klasyka. Już 17 czerwca ukaże się w nowym, eleganckim wydaniu nakładem Wydawnictwa MG i pod naszym patronatem. 
Ciężko doświadczona przez życie, które ostatnio nie podsuwa mi pod nos zbyt dobrych kryminałów, postanowiłam decyzję o moich czytelniczych wyborach zrzucić na Wszechświat. Powiedziałam więc głośno – jeśli następny kryminał który przeczytam, będzie tak samo kiepski jak poprzednie, rzucam to i wracam na łono powieści obyczajowej, horroru i prozy psychologicznej. Następnym (szeroko pojętym) kryminałem, który stanął na mojej drodze, był W głąb labiryntu Sigge Eklunda.