Już 17 kwietnia na rynku polskim pojawi się po raz pierwszy ponadczasowa klasyka literatury dziecięcej autorstwa Waltera R. Brooksa Prosiaczek Fryderyk. Amerykański odpowiednik Kubusia Puchatka. Jako pierwsze w serii ukażą się dwie książki Wakacje Fryderyka oraz Prosiaczek i dzięcioły.Zapomniana klasyka literatury dziecięcej w kwietniu w Polsce!
Już 17 kwietnia na rynku polskim pojawi się po raz pierwszy ponadczasowa klasyka literatury dziecięcej autorstwa Waltera R. Brooksa Prosiaczek Fryderyk. Amerykański odpowiednik Kubusia Puchatka. Jako pierwsze w serii ukażą się dwie książki Wakacje Fryderyka oraz Prosiaczek i dzięcioły.
Z wiekiem coraz częściej wracamy do przeszłości. Ze zdziwieniem uświadamiam sobie, że tak naprawdę nigdy jej nie opuściłam, wyznaje znana i ceniona czeska malarka, 84-letnia Helga Hoškova-Weissowá, która w dzieciństwie przeżyła piekło trzech obozów koncentracyjnych. Swoje refleksje sprzed kilkudziesięciu lat, będące jednocześnie portret[em] epoki, w której żyli, dorastali i ginęli [jej] rówieśnicy, zawarła w cudem ocalałym dzienniku pisanym (ołówkiem na kartkach szkolnego zeszytu!) od 1938 roku, będącym dla niej swoistym rodzajem terapii. Jej książka, Dziennik Helgi, to obok Dziennika Anny Frank najważniejsze i najobszerniejsze świadectwo dziecka z pobytu w obozie koncentracyjnym.
Ferdinand vos Schirach może być znany polskim czytelnikom z dwóch zbiorów opowiadań, które na księgarniane półki trafiły dzięki wydawnictwu WAB. Sprawa Colliniego jest pierwszą powieścią (a raczej rozbudowanym opowiadaniem) tego autora, a już stała się głośnym tytułem w Niemczech. Czemu? Tego dowiecie się zapewne po przeczytaniu jego najnowszej pozycji.
Wszystko to jednak jest szukaniem wiatru w polu. (…) Dziewczęta wzięły w swoje ręce decyzje, które lepiej pozostawić Bogu. Stały się zbyt potężne, żeby żyć między nami zbyt zaabsorbowane sobą, zbyt wizjonerskie, zbyt ślepe. (…) Potem lina przerzucona przez belkę, pigułka nasenna wysypana na dłoń parabolą łudzącą fałszywym ukojeniem, otwarte okno, włączony piekarnik czy co tam jeszcze. Zmusiły nas do udziału w swoim szaleństwie ponieważ nie mieliśmy innego wyboru jak tylko przejść po ich śladach, wmyśleć się w ich myśli1.
The Cure na światowej scenie muzycznej jest zjawiskiem niezwykłym, wymykającym się klasyfikacjom i schematom. Zespół, którego historia sięga 1976 roku, przeszedł długą artystyczną drogę, kształtując swój unikalny styl dziś zaliczany do rocka alternatywnego. Na poszczególnych etapach tej podróży podbijał serca kolejnych rzesz fanek i fanów. Burzliwą, pełną wzlotów i upadków, konfliktów i olśnień historię zespołu możemy dziś prześledzić przez pryzmat biografii jej lidera – dzięki wydanej w marcu książce Robert Smith. The Cure.
Nagle staję się jedynie tym, co pamiętam. Moje wspomnienia to ja z tamtych lat – samotny chłopiec, którego wyrzucono z podstawówki. Tak pisze o sobie laureat Literackiej Nagrody Nobla, Mo Yan w autobiografii Zmiany. Jest to dość oryginalny dokument o jego życiu, który z jednej strony (niestety jedynie odrobinę) przybliża nam samego autora, a z drugiej ukazuje realia Chin na przestrzeni lat z jego perspektywy, często pomijając niewygodne wydarzenia z historii własnego kraju, bądź jedynie je nadmieniając. Nie jest to zatem autobiografia sensu stricto, a jedynie strzępy informacji rzucone rządnemu ciekawostek z życia noblisty czytelnikowi, do których resztę musi/może sam sobie dopowiedzieć. Tak czy siak, mnie się podobało.
Julia Blackburn, brytyjska autorka światowej sławy, dwukrotnie nominowana do Orange Prize, przyjechała do Ligurii, regionu w północno-zachodniej części Włoch, w 1999 roku. Podczas drugiej wojny światowej rejon ten został obficie zroszony krwią, bo to właśnie tu włoscy partyzanci stoczyli najkrwawsze boje. Autorka przybywając do Ligurii, gdzie zamieszkuje z mężem, Hermanem, zakochała się w niej bez pamięci. Szczególne miejsce w sercu Brytyjki znaleźli także jej mieszkańcy i ich ciekawe historie, ale o tym później…
PEN Club to międzynarodowe stowarzyszenie, założone w Londynie w 1921 roku, mające na celu promowanie przyjaźni i współpracy między pisarzami. PEN w języku angielskim oznacza: „pióro”, jest to też skrót od słów: Poets, Essayists i Nowelists – poeci, eseiści i noweliści, zgrabnie skojarzony z atrybutem pisarza. Literatura, zdaniem założycieli, jest instrumentem szeroko pojętej współpracy, wykraczającej daleko poza promowanie książek, a jej zadaniem jest walka z cenzurą, z antagonizmami rasowymi, klasowymi i społecznymi.
Nie spotkałam się dotąd z książką, która łączyłaby wątek postapokaliptyczny z wizją życia po śmierci. Mocno mnie to zaintrygowało, jednak lektura wywołała we mnie mieszane uczucia, przygnębiła i wprawiła w melancholijny nastrój.
Nastoletniej Teru na świecie pozostał tylko starszy brat, który jest jej przyjacielem i oparciem, niestety i on odchodzi… Przed śmiercią podarowuje dziewczynie telefon, w którym jest kontakt do tajemniczego chłopaka o przydomku Daisy, który ma ją wspierać w trudnych chwilach i pomagać we wszelkich problemach. Dziewczyna nigdy go nie widziała, a okazuje się nim być…