Oto coś dla miłośników i miłośniczek klimatów postapokalipsy…
Dla tych, którzy myślą, że „Droga” Cormaca McCarthy’ego to ostatnie słowo w postapokaliptycznej beletrystyce, twarda męska narracja w stylu McCarthy’ego, Hemingwaya i Londona, z drugiej strony liryzm przywodzący na myśl poezję Dickey’ego, nastrojowy postapokaliptyczny list miłosny – to ledwie kilka zdań wybranych z wielu entuzjastycznych recenzji, jakie pojawiły się po amerykańskiej premierze niezwykłej książki Petera Hellera w sierpniu 2012 roku. Tymczasem Gwiazdozbiór Psa dotarł do Europy i już 17 kwietnia za sprawą Wydawnictwa Insignis pojawi się w polskich księgarniach.
To, że mam słabość do jedzenia, dobrego jedzenia, jest faktem, któremu nie sposób zaprzeczyć. Od dobrego jedzenia prostą linią wiedzie zaś droga do dobrej literatury. Wiele było takich książek, po które sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że ich motywem przewodnim bądź pobocznym było gotowanie i wszystko to, co mogłoby się z nim wiązać.
Zanim przejdę do zrecenzowania nowej powieści Orsona Scotta Carda, muszę powiedzieć jedno: kocham tego pisarza i (prawie) wszystko, co wyszło spod jego ręki. Dlatego W przededniu mogło wywołać u mnie tylko jedną z dwóch możliwych reakcji: zachwyt albo zgrzytanie zębów poprzedzone długimi godzinami płaczu w ciemnym pokoju. Na szczęście dla najnowszej książki Carda (a przede wszystkim dla mnie) W przededniu okazało się powieścią dobrą, jeśli nie nawet bardzo dobrą. Dlaczego? Tego dowiecie się z recenzji.
Współczesna literatura coraz chętniej i śmielej bierze na siebie rolę terapeuty i zamiast opowiadać o uczuciach i emocjach przy użyciu całego arsenału poetyckich środków stylistycznych, bez ogródek, rzeczowo i wręcz z lubością dokonuje ich wiwisekcji, niejednokrotnie łamiąc przy tym rozmaite kulturowe tabu, dotykając najintymniejszych sfer psychiki, koncentrując się na najdziwaczniejszych aspektach ludzkiej natury. Bardzo często ten psychologiczny ekshibicjonizm służy jedynie chęci szokowania i wzbudzania taniej sensacji, rzadko owocuje głębszą refleksją.
Już 18 kwietnia nakładem Wydawnictwa Bellona ukaże się Więcej niż brzydka – kontynuacja bestsellerowej autobiograficznej książki Brzydula. Historia niekochanej Constance Briscoe. W pierwszej części autorka opisywała swoje traumatyczne dzieciństwo, gdy była zaniedbywana, upokarzana i maltretowana przez matkę i ojczyma. W Więcej, niż brzydka bohaterka mierzy się z demonami przeszłości, by spełnić swoje marzenia o spokojnym i szczęśliwym życiu.
Second hand to fraza, która na dobre rozgościła się w słownikach mieszkańców znad Wisły. Szczególnie popularne wydaje się być pośród tzw. szafiarek i ich blogów modowych, gdzie ubrania z second handu zyskują sobie coraz większą popularność. Jednak w nowej książce Joanny Fabickiej szyld Second Hand zdobi wejście do … pensjonatu.
Kontynuując poznawanie prozy Ireneusza Iredyńskiego, sięgam po kolejny tom. Jest to starannie opracowany i wydany zbiór opowiadań, poprzedzony wstępem i komentarzami literackimi. Stanowi wznowienie antologii opowiadań, wydanych w 1970 roku, pod nazwą Związki uczuciowe. Głosy krytyki zamieszczone we wstępie pochodzą sprzed niemal półwiecza i świadczą o sporym zainteresowaniu, jakie utwory wzbudziły w swoim czasie. W chwili ich premiery autor cieszył się sporą popularnością, był uznanym, ale też kontrowersyjnym twórcą. Jego stosunek do sławy był, delikatnie mówiąc – specyficzny. Wygląda na to, że pisarz w tym samym stopniu był przewrażliwiony na swoim punkcie, co prowokujący i nonszalancki.
Z tragiczną postacią Joanny, córki Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda Aragońskiego, po raz pierwszy zetknęłam się na kartach powieści Christophera Gortnera Ostatnia królowa. Losy nieszczęsnej władczyni, której historia nadała przydomek „Szalona”, były inspiracją dla prostego ludu, natchnieniem dla niezliczonych poetów, pisarzy, dramaturgów i malarzy, niezgłębioną tajemnicą dla psychologów i fascynującą zagadką dla historyków. Przez stulecia wokół postaci Juany la Loca narosła romantyczna legenda czyniąca z niej symbol miłości doskonałej, cierpiącej, wiernej aż po grób, przekraczającej wszelkie granice. Czy jej domniemane szaleństwo było faktem? Czy też Joanna padła ofiarą wybujałych ambicji politycznych i żądzy władzy najważniejszych mężczyzn jej życia – najpierw ojca, potem męża, a w końcu syna, którzy więzili ją przez ponad pół wieku i zajmowali należne jej miejsce na tronie?
Kobieta stanowi niebezpieczeństwo dla każdego raju czy Dla mężczyzny kobiety są tym, czym żagle dla żaglowca – nie popłynie bez nich? Która opinia o kobietach jest wam bliższa? Parafrazując znane powiedzenie – ilu mężczyzn, tyle opinii. Płeć piękna zawsze fascynowała i intrygowała, tego stanu rzeczy nie zmieniły tysiąclecia cywilizacji. Od zarania dziejów jesteśmy dla mężczyzn źródłem inspiracji i natchnienia, obiektem uwielbienia, wieczną tęsknotą, wciąż nieodkrytym lądem, ale też zarzewiem konfliktów, przyczyną lęków i poczucia zagrożenia – karty historii i literatury są tego najlepszym przykładem. A jak postrzegają nas, kobiety, współcześni mężczyźni?
Ten, kto nie ma dobrego podejścia do kobiet, nie zostanie nigdy wielkim szefem kuchni. W tych oto słowach zamknąć można życie i kulinarną twórczość Auguste’a Escoffiera, najsłynniejszego francuskiego kucharza przełomu XIX i XX wieku. Gotował dla cesarza, dla książąt i księżniczek, dowódców, aktorów i aktorek, zrewolucjonizował układ kuchni w restauracjach w całej Francji i nie tylko. To właśnie jego historię, splecioną z miłości do jedzenia i miłości do kobiet, opowiada Nicole Mary Kelby w swej książce Białe trufle.