Annie ma czterdzieści lat i żyje w Goolness, nadmorskim miasteczku, które czas swojej świetności przeżywało w roku 1964, kiedy „w miasteczku wyremontowano rynek, Stonesi zagrali w kinie ABC, a morze wyrzuciło na plażę dwudziestopięciostopowego rekina”. Jej chłopak (o ile można tak powiedzieć o czterdziestoletnim nauczycielu akademickim), jest najwierniejszym fanem i entuzjastą Tuckera Crowe, zapomnianego muzyka, który po wydaniu jednego albumu „Juliet” w tajemniczych okolicznościach zamilkł na ponad dwadzieścia lat. Duncan, bo tak nazywa się partner Annie, prowadzi stronę internetową, na której wraz z podobnymi fanatykami bez końca analizuje przyczyny zniknięcia Tuckera i snują najdziksze idee na temat jego dalszych losów i twórczości. Kiedy nieoczekiwanie pojawia się kolejna płyta, wprowadza to ogromny zamęt w życie głównych bohaterów, nie wyłączając samego Crowe’a.

Europa, jako kolebka kultury, wspólnota niepodległych narodów, pielęgnujących odrębność tradycji, kulturę i unikatowość, kontynent pokojowy otwarty dla wielokulturowości – kto szuka tych wartości zamiast czytać „Martwą Europę” Christosa Tsiolkasa, powinien raczej poczytać foldery biur podróży.

Powieściowa Europa nie ma bowiem nic wspólnego z pozytywnym wizerunkiem. Sztandarowe metropolie, miasta-symbole, jak Ateny, Londyn, Paryż, Praga czy Berlin są raczej zdegenerowanym odbiciem zachodniej kultury konsumpcji.

Czas mijał, ale sam widok swetra zawsze wywoływał we mnie silną reakcję. W przędzę były wplecione resztki mojej dziecięcej niewinności – najsilniejsze żale, lęki, nadzieje, rozczarowania – a potem również największe radości.” – oto chwytająca za serce powieść o chłopięcych wspomnieniach, dotkliwej lekcji jaką udziela życie i prawdziwym znaczeniu prezentów jakie otrzymujemy od naszych najbliższych.

Kiedy Eddie miał 12 lat niczego tak nie pragnął pod choinką jak roweru. Mimo, że po śmierci ojca ich życie z matką stało się trudniejsze a pieniędzy było mniej, Eddie marzył, że matka cudem znajdzie sposób na to by pod choinką czekał na niego wymarzony rower. Zamiast tego, Eddie dostał sweter. „głupi, ręcznie robiony, brzydki sweter”, który rozżalony Eddie zwinąl w kłąb i rzucił w kąt pokoju. Głęboko zraniony zrozumieniem faktu, że dzieci nie zawsze dostają to czego chcą i zbyt młody by zrozumieć, że właśnie otrzymał największy na świecie skarb, w te święta Bożego Narodzenia Eddie przechodzi bolesną i smutną podróż z dzieciństwa do dorosłości.