Will Lavender urodził się w Whitley City (Kentucky). Przez sześć lat był wykładowcą literatury i kreatywnego pisania. Jego debiutancka powieść Posłuszeństwo powstała pod wpływem studiów nad pracami psychologa Stanleya Milgrama, który w latach 60’ badał eksperymentalnie ludzką zdolność do okazywania posłuszeństwa autorytetom.

Akcja powieści Posłuszeństwo rozgrywa się w środowisku uniwersyteckim. Jeden z wykładowców Uniwersytetu Winchester, profesor Leonard Williams, w ramach zajęć z logiki i rozumowania, zadaje swoim studentom do rozwiązania zagadkę. Przedstawia im hipotetyczną sytuację: zaginęła pewna dziewczyna, Polly. Jeżeli studenci nie odgadną, kto stoi za jej zniknięciem, zostanie ona zamordowana. Na rozwiązanie zagadki mają 6 tygodni.

Teorie spiskowe. Co jakiś czas słyszymy to hasło, przy okazji co dramatyczniejszych wydarzeń na światowej scenie, czy to politycznej, czy społecznej, czy wreszcie w odniesieniu do historii. Działania jednostki lub grupy ludzi mające na celu wpojenie do opinii publicznej zafałszowanej prawdy o danym wydarzeniu czy sytuacji, aby osiągnąć swój osobisty cel. Manipulacja, manewrowanie każdym człowiekiem na świecie, kreowanie zrozumienia zaistniałych sytuacji w taki sposób, aby było to zgodne z zamierzeniami i planami autorów spisku. Czy jest to możliwe. Aby na globalną skalę przeprowadzić takie działania? Co należy zastosować? Na pewno efekt synergii. Poza tym synchronizm, konsekwencję, bezlitosne trzymanie się planu…

Wielbicielom political fiction osoba Vladimira Wolffa nie powinna być obca – w ciągu ostatnich dwóch lat wydał on już trzy powieści należące do tego właśnie gatunku – wszystkie były dobrze napisane, mogły poszczycić się wciągającą fabułą oraz profesjonalnie i wiarygodnie nakreśloną intrygą, a także konstrukcją świata przedstawionego. Co pisarz zaserwował nam tym razem?

Forma wydania tej książki niewiele różni się od poprzednich (również należących do serii WarBook): ma ona ten sam format, estetyka okładki także jest podobna – grafika ozdabiająca jej przód przedstawia samotnego nurka, pływającego w oceanie: za nim, w tle, majaczy fragment łodzi podwodnej. Autor tej ilustracji, Mariusz Kozik, jak zwykle sprawnie nawiązał w niej do fabuły powieści – ponieważ to, co będzie głównym źródłem opisanych w niej problemów, ukryte jest głęboko pod powierzchnią ziemi, a działania wojenne będą toczyć się na mroźnych wodach Arktyki.

Gdyby Dariusz Domagalski planował w najbliższym czasie założenie sekty, wróżyłabym jej świetlaną karierę. Nic mi jednak o takich planach nie wiadomo, wiem natomiast z całą pewnością, iż napisał kolejną książkę. Cherem. I przypuszczam, że znajdzie ona wielu – jeśli nie wyznawców, to wiernych czytelników.

Podchodziłam do tej powieści nieufnie i z dość mieszanymi uczuciami. Z jednej strony Domagalskiego nie podejrzewałabym o słabą książkę, z drugiej – odstraszał mnie nieco szum wokół Cheremu. Wydawnicze przecieki mówiły o kontrowersjach, notka okładkowa informowała, iż przed laty ten tytuł trafiłby na Indeks Ksiąg Zakazanych. A niestety moje doświadczenie jest takie, iż coś reklamowanego jako kontrowersyjne, zwykle okazuje się banalne; zwłaszcza, że przecież taka notka zwiększa wymagania co do książki.

Czerwona apokalipsa jest drugą powieścią Vladimira Wolffa, wydaną przez wydawnictwo Ender. Jak i jej poprzedniczka – Stalowa kurtyna – należy do gatunku political fiction. W pierwszej części politycznego cyklu autor zaprezentował czytelnikom tyleż niezwykłą, co bardzo sprawnie i realistycznie opisaną wizję zbrojnego ataku Białorusi na Polskę; w tej zaś opowiada o wojnie domowej, jaka wybucha na Ukrainie po serii zamachów terrorystycznych na władze państwowe tego kraju.

Akcja dzieje się kilka lat po wydarzeniach przedstawionych w pierwszym tomie – jednakże w treści Czerwonej apokalipsy pojawia się bardzo niewiele odniesień do wcześniejszej historii, dlatego ci, którzy swoją przygodę z twórczością Wolffa rozpoczęli od tej książki, nie powinni czuć się zagubieni. Obie powieści łączy osoba Andrzeja Wirskiego – żołnierza polskiej armii. W Stalowej kurtynie był on tylko jedną z bardzo wielu postaci – w tej części zaczął już pełnić rolę zdecydowanie bardziej kluczową dla fabuły.

Zrobiłabym wszystko, żeby móc cofnąć czas – ileż razy tak myślałam, gdy sprawy przybierały naprawdę zły obrót albo wszechświat dawał mi w kość. Niestety, nigdy mi się nie udało, pozostawało jedynie pogodzić się z zaistniałą sytuacją i jej konsekwencjami.

Nick Quinn, główny bohater książki 13 godzina, ma więcej szczęścia niż ja; jednak jego sytuacja jest nie do pozazdroszczenia. Trudno nazwać szczęściarzem kogoś, kogo poznajemy na posterunku policji, gdzie jest przesłuchiwany w charakterze podejrzanego o morderstwo swojej żony. Dowody są niezbite: antyczna broń, z której zastrzelono Julię Quinn, ma na sobie odciski jego palców.

Michael Crichton w swoich książkach bardzo często porusza tematy naukowe: biologię, informatykę, genetykę, najczęściej w konwencji thrillerów. W Korporacji strachu zajmuje się natomiast wciąż popularnym tematem globalnego ocieplenia. Mimo iż książka w Stanach została wydana w 2004 roku, kiedy te sprawy budziły wyjątkowe kontrowersje, to nic nie straciła na aktualności.

Opowieść zaczyna się od serii dziwnych wydarzeń, następujących w różnych miejscach świata. Już te pierwsze rozdziały, jak na swoiste wprowadzenie w fabułę, budzą emocje i ciekawość. A później robi się tylko lepiej.

Głównym bohaterem wydarzeń jest doktor John Kenner – naukowiec i tajny agent. Jak to się często bywa z pracownikami wywiadu, ma on uratować świat. Przed czym? Cóż, sytuacja nie zapowiada się wesoło – same kataklizmy: tsunami, powodzie, pękające lodowce. Źle się dzieje z Matką Naturą, a jej humory narażają świat. Ale czy na pewno?

Amy Redwing, ratująca psy z opresji, Brian McCarthy, architekt. Łączy ich nie tylko gorące uczucie, ale i tajemnie z przeszłości, zbyt mroczne, by zdradzić je nawet najbliższej osobie. Jeśli do całości dołączymy płatnych morderców, związek dwójki psychopatów oraz elementy nadnaturalne i niezwykłego golden retrievera o imieniu Nickie, otrzymamy bardzo interesujący materiał na książkę.

Dean Koontz jest pisarzem bardzo popularnym w Polsce. Jego książki są czytane chętnie, głównie ze względu na ciekawych bohaterów, wartką akcję i zdolności autora w stopniowaniu i podtrzymywaniu napięcia. Praktycznie każdą z jego powieści można wziąć w ciemno na długą podróż pociągiem i mieć pewność, że czas minie szybko i przyjemnie. Także i tym razem się nie zawiodłam – zatopiona w lekturze niemalże zapomniałam wysiąść na właściwej stacji.

O tym, że matka dla swego dziecka zrobi wszystko, nie trzeba nikogo przekonywać. Z narażeniem własnego życia jest w stanie walczyć o swoje potomstwo niczym lwica. Nie tracąc nadziei, z uporem maniaka trwa przy swym dziecku zawsze, nawet kiedy ją zawiedzie lub popełni najcięższy grzech. Tej niewiarygodnej więzi matka-dziecko poświęcono wiele miejsca w literaturze, ale wciąż pojawiają się nowi autorzy ze swoimi publikacjami, w których próbują ów motyw przedstawić w innym świetle, uczynić ciekawszym, bogatszym, zaskakującym. Do tego grona dołączyła także Antoinette van Heugten, absolwentka University of Texas School of Law, prawniczka zajmująca się tematyką autyzmu, której książka Dotknąć prawdy zaskoczyła mnie i poruszyła do głębi, choć podświadomie czułam, że tak będzie…