Kiedy patrzysz na jego historię – to najlepszy gracz wszech czasów. Michael Jordan futbolu. Przejmował piłkę na środku boiska, mijał wszystkich i strzelał bramkę, kiedy tylko miał ochotę… – Arsene Wenger, 2007
Mundial trwa w najlepsze, a ja sięgam po biografię Thierry’ego Henry’ego – legendy nie tylko Arsenalu, Barcelony czy francuskiej reprezentacji narodowej, ale piłki nożnej w ogóle. Choć książka ma ponad 350 stron, czytam ją błyskawicznie. A zamykam z takim wrażeniem, jakbym poznał tego faceta osobiście.
Czytaj dalej →
W 1994 roku wstrząsnęli światem, wydając znakomity album Dookie, który sprzedał się na całym świecie w nakładzie 15 mln egzemplarzy. Dziesięć lat później powtórzyli ten sukces, sprzedając 14 mln kopii albumu American Idiot, który krytycy okrzyknęli punk-operą. Szacuje się, że na całym świecie zespół sprzedał już ponad 75 milionów płyt; a wygląda też na to, że chłopaki nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa.
Jak przyciągnąć uwagę potencjalnego czytelnika? Nadając książce mocny tytuł. Szczególnie, gdy temat należy do gatunku kontrowersyjnych. Jeśli dodamy do tego objętość niemalże tysiąca stron i dobrze zaprojektowaną okładkę, sukces murowany. Za przykład niech posłuży Himmler. Buchalter śmierci Petera Longericha, potężne tomiszcze, obok którego nie można przejść obojętnie.
Jak powinien wyglądać nazistowski zbrodniarz? Co najmniej jak szatan wcielony. Jednak wbrew oczekiwaniom, te potworne stworzenia nierzadko okazywały się być poczciwymi obywatelami i kochającymi rodzicami. Za przykład niech posłuży pani Goebbels, znana przede wszystkim jako ulubienica Fuhrera i morderczyni własnych dzieci. Nie dość, że była to kobieta wykształcona i nad wyraz elegancka, to na dodatek troskliwa i wyrozumiała. Niezależnie od tego, jakim człowiekiem była prywatnie, Magda Goebbels nie budzi powszechnej sympatii. Nakreślenie bezstronnego portretu tak kontrowersyjnej postaci jest nie lada wyzwaniem, którego podjęła się Anja Klabunde. Jej książka Magda Goebbels. Pierwsza Dama Trzeciej Rzeszy przedstawia człowieka niepewnego i poszukującego autorytetu. To właśnie te słabości zaprowadziły Magdę Goebbels do elity nazistowskich Niemiec.
Różne i bardzo zmienne są koleje ludzkiego losu. Prawdę tę świetnie ilustruje książka Gabrieli Azymut Miłość siłą przetrwania. Zawiera ona wspomnienia autorki z jej życia – z dzieciństwa, wczesnej młodości i późniejszych lat; wspomnienia radosne i smutne, słodkie i gorzkie, dobre i złe.
Georges Danton, jeden z przywódców Rewolucji Francuskiej, wygłosił niegdyś słowa, które po dziś dzień porażają swoją aktualnością i prawdziwością: Rewolucja, jak Saturn, pożera własne dzieci. Jego własne losy są tylko jednym z licznych przykładów na potwierdzenie tej sentencji – innym niech będzie polityka stalinowskiej Rosji, a zwłaszcza czasy Wielkiego Terroru, kiedy „właściwym ludziom” powierzano władzę pozwalającą decydować o życiu i śmierci milionów obywateli, otaczano wszelkimi luksusami i umożliwiano błyskawiczne kariery, by pozbywać się ich w momencie, gdy stawali się niepotrzebni lub niewygodni, przepuszczając ich przez tryby machiny terroru i zrównując katów z ofiarami. O tym, jak wyglądało życie w sowieckiej Rosji czasów Stalina, życie w samym centrum wydarzeń, które do dziś mrożą krew w żyłach, opowiada Agnessa Mironowa, żona wysokiego rangą oficera NKWD, jednocześnie beneficjentka i ofiara reżimu.
Najpierw zakochałam się w okładce tej książki, a niedługo później – w jej treści. Ja – wierna fanka Jima Morrisona, której nie dane było w żaden sposób bezpośrednio doświadczyć fenomenu Doorsów, po długich latach posuchy wreszcie znalazłam książkę dla siebie.
Grudzień 2004, południowe wybrzeże Sri Lanki: Fala miała (…) ponad dziewięć metrów wysokości. Przetaczała się po ziemi z prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę. Wdarła się na ponad trzy kilometry w głąb lądu, a potem cofnęła do oceanu. Podwodne trzęsienie ziemi spowodowane przemieszczeniem się płyt tektonicznych i największa klęska żywiołowa zarazem – tsunami. Ogromna skala zniszczenia, wszechobecna śmierć, cierpienie, smutek, żal i pustka. Pustka, której nikt i nic nigdy nie zapełni. O własnej tragedii opowiedziała Sonali Deraniyagala, która podczas tsunami straciła męża, dwóch synów i rodziców. Jej Tsunami to przede wszystkim powrót do dramatycznych chwil, próba przezwyciężenia traumy, jakiej doświadczyła po śmierci ukochanych osób oraz hołd złożony ich pamięci.
Urodziłam się jako Apolonia Chałupiec w posiadłości rodzinnej w Janowej koło Lipna, w znajdującej się pod zaborem rosyjskim Polsce – napisała legendarna 
Malala Yousafzai to młodziutka Pakistanka znana z uczestnictwa w kampaniach przeciwko łamaniu praw dziecięcych, a przede wszystkim z walki o prawo dziewcząt do nauki. Zrobiło się o niej głośno w 2013 roku, gdy nominowano ją do Pokojowej Nagrody Nobla, ale zadziwiła świat już wcześniej. W 2008 roku, jako 11-letnia uczennica, zaczęła prowadzić blog, w którym opisała terror, jakiego doświadcza ludność od czasu, gdy talibowie przejęli władzę w Pakistanie. Udzieliła licznych wywiadów i uczestniczyła z ojcem w zgromadzeniach pokojowych. Gdy ukończyła 15 lat, wydano na nią wyrok. Do autobusu, którym wracała ze szkoły, wszedł zamachowiec i strzelił jej w twarz. Cudem przeżyła. Została przetransportowana do wojskowego szpitala, a potem wywieziona z kraju. Przechodzi rehabilitację, mieszka i uczy się w Anglii. Jest 16-letnią emigrantką polityczną.