Wszystko jak sen wariata śniony nieprzytomnie.
K.I. Gałczyński, Serwus madonna (1929)

Najbardziej znany stał się za sprawą paradramatycznej serii podszytych absurdem humoresek Teatrzyk Zielona Gęś, w której pojawiła się galeria postaci takich jak Osiołek Porfirion, Piekielny Piotruś, Hermenegilda Kociubińska czy sama Zielona Gęś. Oto Konstanty Ildefons Gałczyński, podpisujący się też jako Karakuliambro – polski poeta o niebagatelnym poczuciu humoru. Wydał m.in. tomiki wierszy Zaczarowana dorożka (1948), Ślubne obrączki (1949), Pieśni (1953). Był też autorem tłumaczenia (a właściwie parafrazy) Snu nocy letniej Williama Szekspira (1952) oraz Ody do Radości Friedricha Schillera.

Kto przynajmniej nie słyszał o Folwarku zwierzęcym? O Roku 1984? Dzieła te zapewniły ich autorowi ważne i zasłużone miejsce w historii – nie tylko literatury. Literacka twórczość George’a Orwella, a tak naprawdę Erica Arthura Blaira (Orwell to jego pseudonim), mimo upływu lat, wciąż jest dla nas przestrogą i to przestrogą fascynującą, choć niestety także – stale aktualną.

Ostatnio przekonali się o tym obywatele i obywatelki Stanów Zjednoczonych – w czerwcu gwałtownie wzrosła tam sprzedaż książki Rok 1984 Orwella po tym, jak Edward Snowden, który przez 10 lat pracował dla amerykańskich agencji wywiadowczych, ujawnił prasie istnienie gigantycznego rządowego programu inwigilacji obywateli – PRISM. W USA wybuchł ogromny skandal, także dlatego, że w PRISM zaangażowane byli najwięksi gracze informatycznego biznesu – Microsoft, Facebook, Apple czy Google. Oczywiście wszystko to dla dobra obywateli – amerykańskie służby specjalne przeczesują internet, w poszukiwaniu terrorystów…

Federico Fellini to włoski reżyser i scenarzysta filmowy. Znany ze swojego barokowego, cyrkowego, onirycznego stylu. Szeroko uznawany za jednego z najbardziej wpływowych i najważniejszych reżyserów w historii kina, czołowy przedstawiciel europejskiego kina autorskiego, nawiązujący do włoskiego neorealizmu kina lat 40-tych i 50-tych. Autor La strady, Słodkiego życia, Nocy Cabirii, Amarcord oraz Osiem i pół, uważanego za jego magnum opus.

Jego filmy otrzymały cztery Oscary dla najlepszego filmu zagranicznego (w latach: 1956, 1957, 1963, 1974). W 1993 otrzymał Oscara honorowego za całokształt twórczości. Był wieloletnim współpracownikiem kompozytora Nino Roty.

Alan Alexander Milne, angielski pisarz, znany jest na całym świecie jako autor uroczych książek dla dzieci Kubuś Puchatek (1926) oraz Chatka Puchatka (1928). Nie debiutował jednak bynajmniej jako twórca historii dla najmłodszych. Jak to się stało, że stworzył jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci literatury dziecięcej na świecie?

Marek Hłasko to nazwisko znanego, otoczonego wręcz swoistym kultem prozaika i scenarzysty filmowego. W życiu osobistym upodabniał się do bohaterów swych utworów, romantycznych, twardych outsiderów, którzy stali się dla jego pokolenia symbolami rozczarowania rzeczywistością lat 50’ XX wieku. Jego idolami byli Humphrey Bogart i Fiodor Dostojewski. Jego proza stała się wyrazem sprzeciwu wobec schematyzmu i zakłamania literatury socrealistycznej. Opowiadał o buncie natury moralnej. Znakomicie opisywał środowisko społecznych nizin, w którym panuje beznadzieja i cynizm. Jego bohaterowie żyją marzeniami o zmianie, ale marzenia te zawsze okazują się płonne. W Polsce zakaz druku jego utworów obowiązywał przez 20 lat. Był także współscenarzystą filmów Koniec nocy (1957), Pętla (1957), Spotkania (1957), Ósmy dzień tygodnia (1958) i Baza ludzi umarłych (1958).

Nazwisko Ireny Jurgielewiczowej w pierwszej kolejności kojarzy się z powieścią dla młodzieży Ten obcy. Książka ta zyskała wielką popularność, została także umieszczona w 1964 roku na Liście Honorowej im. H. Ch. Andersena i przetłumaczona na wiele języków.

W gruncie rzeczy podstawowe pytanie filozofii brzmi tak samo jak w powieści kryminalnej: kto zawinił? (U. Eco)

Umberto Eco – znany włoski filozof, mediewista, pisarz, felietonista, eseista i bibliofil urodził się 5 stycznia 1932 roku w Alessandrii. Był profesorem na Uniwersytecie we Florencji oraz na Uniwersytecie w Bolonii. Zajmował się semiotyką/semiologią, procesami komunikacji i estetyką.

Mimo zaawansowanego wieku Eco niemal do końca życia brał aktywny udział w życiu publicznym.

Rozsławiła go twórczość beletrystyczna. Jego wielopłaszczyznowe i kunsztownie skonstruowane powieści mają cechy dzieła otwartego, stymulującego odbiorcę do własnej interpretacji. Jest także autorem felietonów, pierwotnie publikowanych w mediolańskim tygodniku L’Espresso, a następnie wydanych w zbiorach z cyklu Zapiski na pudełku od zapałek. Jest znany także za sprawą swoich znakomitych esejów dotyczących m. in. sztuki, kultury i teorii literatury.

John Ronald Reuel Tolkien urodził się 3 stycznia 1892 w Bloemfontein w Oranii, obecnie na terytorium RPA. Był angielskim filologiem i pisarzem. Jako twórca fantastycznego uniwersum Śródziemia i autor powieści Hobbit, czyli tam i z powrotem oraz Władca Pierścieni, stał się jednym z prekursorów współczesnej literatury fantasy.

Jest autorem wielu opowieści rozgrywających się w mitycznym świecie, poza Hobbitem… i Władcą Pierścieni napisał m. in. także Silmarillion (książkę zredagował i przygotował do druku jego syn Christopher Tolkien) oraz kilka krótkich form i niemało opowiadań niezwiązanych lub luźno związanych z wielką mitologią, tzw. Legendarium Śródziemia (zawartą w 12-tomowej History of the Middle-earth, opracowanej i wydanej przez Christophera Tolkiena, niestety dotąd nie ukazała się w Polsce).

„Bieniaminek polskiej publiczności” czy „Wyrafinowany mistyfikator”?
„Największy pisarz polski” czy „Autor kilkunastu wierszyków”?
„Wróg kościoła” czy „Burzyciel kłamstwa”?
„Literacki deprawator” czy „Twórczy rewizjonista”?
„Benedyktyn” czy „Notoryczny demoralizator”?
„Mocarz przekładu” czy „Tłumacz deprawator”?
„Pisarz świadomy” czy „Mędrzec z urojenia”?
„Boy publicysta” czy „Boy rewizjonista”?

…bo na dnie zawsze byłem i jestem tylko poetą
Tadeusz Boy-Żeleński (1874–1941)