Serdecznie zapraszamy na całkowicie subiektywny przegląd wybranych premier, które będzie można zobaczyć w kinie w miesiącu maju!
Pillars of Eternity – „Konkurencja dla legendy Baldura”, „Następca Baldura”, „(wstaw jakieś homeryckie porównanie) Baldura” i tak dalej… Szczerze mówiąc, to po kolejnym natknięciu się na tego typu slogany, powoli dostawałam wysypki. Z drugiej strony czułam budzącą się nadzieję i nostalgię, bo… widok izometryczny? Bo przypominają się „stare dobre czasy”? Bo mimo pięknych grafik aktualne gry są nędzne? Czy po prostu, bo „zajawka”? Prosiło się więc o to, by obaczyć nowy twór panów z Obsidian postawiony na ich silniku Unity.
Edynburg w Szkocji. Miasto jest oblężone przez turystów, których przyciągnął prestiż jednego z największych na świecie festiwali sztuki. Przed budynkiem, w którym mieści się scena teatralna, dochodzi do niegroźnej kolizji dwóch pojazdów. Tłum zamiera, gdy jeden z kierowców w ataku furii rzuca się z kijem bejsbolowym na sprawcę zdarzenia. Niemal dochodzi do zbrodni, na szczęście ktoś wykazuje się refleksem, w porę udaje się przerwać brutalną napaść.
Czas najwyższy na ogłoszenie wyników naszego konkursu Marzec miesiącem kobiet z Wydawnictwem MG! 
W chwili, gdy wystawy księgarń ozdabia najnowsza powieść Philippy Gregory Klątwa Tudorów, warto przypomnieć sobie poprzednią. Biała księżniczka wywarła na mnie olbrzymie wrażenie. Sprawiła, że odbyłam wędrówkę w czasie i wyskoczyłam, jak diabełek z pudełka, na dworze Henryka VII – króla, o którego panowaniu i osobowości wiedziałam niewiele, bo nieustannie chował mi się za szerokimi plecami swego do bólu sławnego synalka. Teraz, dzięki książce Philippy, zabrałam się za nadrabianie braków.
Z ponad 200 osób znajdujących się na pokładzie samolotu przeżyło zaledwie kilka . Nie była to katastrofa, ani atak terrorystyczny. Wszyscy wyglądali tak, jakby spali. Władze lotniska podejrzewają, że pasażerów zaatakował jakiś nieznany, śmiercionośny wirus, do którego zbadania angażują najlepszych ekspertów. Ale czy aby na pewno będą oni potrzebni?… Wirus to wspólne dzieło Chucka Hogana i znanego reżysera filmowego Guillermo del Toro, który odpowiada za takie filmy jak Labirynt Fauna, Kręgosłup diabła, czy Blade: wieczny łowca. Książka jest pierwszym z trzech tomów cyklu.
Anna Klejzerowicz to polska pisarka i publicystka. Do jej pasji należy także fotografia. Do tej pory na polskim rynku czytelniczym ukazały się następujące powieści jej autorstwa: Cień gejszy, Sąd ostateczny, Ostatnią kartą jest śmierć, Czarownica, Córka czarownicy, Sekret czarownicy oraz List z powstania. Pisarka wydała także zbiór opowiadań Złodziej dusz. Jej teksty możemy znaleźć również w antologiach zbiorowych. Za sprawą wydawnictwa Filia do rąk polskich czytelników trafiła kolejna powieść tej autorki – Medalion z bursztynem.
Zofia Nałkowska to postać w naszej literaturze niezwykła, nie tylko dlatego, że jej twórczość objęła swym zasięgiem aż trzy epoki: modernizm, dwudziestolecie międzywojenne oraz czasy PRL-u. Jednak niezwykła jest nie tylko jej twórczość, ale również życie osobiste i działalność publiczna. O tym wszystkim pisze Iwona Kienzler w swojej najnowszej książce, która niedawno trafiła na księgarskie półki objęta naszym patronatem.
Jeśli ktoś w literaturze szuka mocnych wrażeń, z pewnością znajdzie je w prozie Jacka Ketchuma – czytelnicy jego książek wiedzą o tym bardzo dobrze. Ostatecznie to właśnie o nim Stephen King powiedział: Kto jest najbardziej przerażającym facetem w Ameryce? Prawdopodobnie Jack Ketchum.
Nazwisko sióstr Fox jest znane z pewnością każdemu, kto choć odrobinę interesuje się spirytyzmem i wierzy w możliwość kontaktu z duchami zmarłych za pośrednictwem medium. Margaret i Kate, w purytańskich realiach Ameryki II połowy XIX wieku, przypadkiem odkrywają w sobie medialne zdolności i z biegiem czasu odgrywają ważną rolę w powstaniu i rozwoju spirytualizmu i spirytyzmu – ruchów, w których doktrynie pojawiły się również żądania radykalnych reform społecznych, jak abolicji i równouprawnienia kobiet. Siostry Fox od początku swojej działalności wywoływały skrajne emocje i zyskiwały tyle samo zwolenników, co wrogów. Czy rzeczywiście były łączniczkami z zaświatami, niosącymi nadzieję pogrążonym w żałobie bliskim, czy też ich seanse były perfekcyjnie dopracowanymi mistyfikacjami umożliwiającymi żerowanie na cudzym nieszczęściu?
