Tanabata jest obchodzona na szeroką skalę w wielu miejscach w Japonii, najczęściej w pobliżu centrów handlowych, ozdobionych wielkimi, kolorowymi wstęgami. Najbardziej znany festiwal odbywa się w Sendai i trwa on od 5 do 8 sierpnia. W regionie Kantō największy festiwal Tanabata odbywa się w mieście Hiratsuka. Trwa tam przez kilka dni w pobliżu 7 lipca. Tanabata jest świętowana nawet w São Paulo w Brazylii. Tam obchodzona jest w pierwszy weekend lipca.

Obok: Kobiety ubrane w yukata podczas Tanabata w Tokio.

Chociaż festiwale Tanabata różnią się zależnie od regionu Japonii, podczas większości z nich odbywa się konkurs na najpiękniejszą dekorację. W czasie święta mogą odbywać się defilady lub też wybory miss Tanabata. Jak w czasie większości świąt w Japonii, wszędzie można znaleźć mnóstwo stoisk serwujących potrawy, lub oferujących przeróżne gry i zabawy.

Pierwotnie Tanabata opierała się na japońskim kalendarzu księżycowo-słonecznym, w którym poszczególne daty są około jednego miesiąca później niż w kalendarzu gregoriańskim. W związku z tym część festiwali odbywa się 7 lipca, część w okolicach 7 lipca, podczas gdy inne nadal odbywają się 7 dnia 7 miesiąca księżycowego w tradycyjnym japońskim kalendarzu księżycowo-słonecznym, czyli w sierpniu według kalendarza gregoriańskiego.

A wszystko zaczęło się od starej, chińskiej legendy. Według niej Tanabata to para kochanków: Zhinü (Wega) i Niulang (Altair), którzy mogą się spotkać tylko raz w roku. W japońskiej wersji legendy noszą oni imiona Orihime i Hikoboshi.

Orihime (jap. Tkająca Księżniczka) była córką Tenkō (jap. Król Niebios). Tkała ona wspaniałe szaty nad brzegiem Niebiańskiej Rzeki (jap. Amanogawa, Droga Mleczna). Wiedząc, że ogromnie podobają się one jej ojcu, poświęcała pracy cały swój czas. Była jednak bardzo nieszczęśliwa, gdyż przez swoją pracę nigdy nie zaznała miłości. Widząc to, Tenkō bardzo się zmartwił i zorganizował jej spotkanie z Hikoboshi (jap. gwiazda Altair), zwanym też Kengyū, który żył i pracował po drugiej stronie rzeki Amanogawa. Gdy się spotkali, od razu zakochali się w sobie i wkrótce zostali małżeństwem. Jednak po ślubie Orihime nie tkała już szat dla swego ojca, a Hikoboshi pozwolił swemu stadu rozpierzchnąć się po całym Niebie. W przypływie gniewu Tenkō rozdzielił kochanków i nakazał im pozostać po przeciwnych stronach rzeki. Orihime była bardzo przygnębiona z powodu utraty męża i prosiła ojca, aby pozwolił im się jeszcze raz spotkać. Widząc łzy córki, Tenkō zmienił zdanie i zezwolił parze spotykać się każdego siódmego dnia siódmego miesiąca, pod warunkiem, że Orihime przez resztę dni w roku będzie ciężko pracowała nad szatami dla ojca. Podczas ich pierwszego ponownego spotkania spostrzegli, iż nie mogą przekroczyć rzeki, gdyż nie było tam mostu. Orihime płakała tak mocno, że aż przyleciało stado srok i ptaki obiecały utworzyć most z własnych skrzydeł. Jeżeli pada deszcz, sroki nie mogą przylecieć i para kochanków musi czekać cały rok na kolejną szansę spotkania…

W Chinach i Japonii znana jest też inna wersja tej historii. Młody rolnik Mikeran znalazł na swoim polu nieznaną mu szatę, która należała do bogini Tanabata. Wkrótce go ona odwiedziła i spytała, czy nie widział jej szaty. Mikeran skłamał i powiedział, że nie, ale może pomóc bogini w poszukiwaniach. W końcu zakochali się w sobie, zostali małżeństwem i mieli wiele dzieci. Jednak pewnego dnia Tanabata zauważyła na dachu chaty Mikerana kawałek szaty, która ongiś należała do niej. Gdy odkryła kłamstwo męża, zgodziła się mu wybaczyć pod warunkiem, że wyplecie on tysiąc par słomianych butów. Kochankowie nie spotkają się do czasu, aż Mikeran wykona powierzone mu zadanie. W przeciągu swojego życia nie był on w stanie wypleść tylu par butów i dlatego para nigdy więcej się nie spotkała. Jednak mówi się, że kochankowie spotykają się raz w roku, gdy gwiazdy Altair i Wega krzyżują się.

Jak widać sprawy miłosne potrafią być bardzo skomplikowane…

Historycznie święto Tanabata wywodzi się z chińskiego festiwalu pochwały dla umiejętności (qǐ qiǎo jié), zwanego także Qixi. Od okresu Heian (trwającego od 794 do 1185 roku) święto było obchodzone w pałacu cesarskim w Kioto. Na początku okresu Edo (1603-1868) zostało rozpowszechnione wśród społeczeństwa. Przejęło ono część tradycji związanych ze świętem Obon (odpowiednik Święta Zmarłych w buddyzmie japońskim, podczas którego oddaje się cześć przodkom) i przekształciło się w dzisiejszą Tanabatę. W okresie Edo dziewczęta życzyły sobie biegłości w szyciu i krawiectwie, chłopcy natomiast biegłości w piśmie. Życzenia pisano na paskach papieru. W tamtych czasach tradycją było wykorzystywanie rosy pozostałej na liściach taro do wytworzenia atramentu, przy pomocy którego wypisywano życzenia.

W dzisiejszej Japonii ludzie zazwyczaj świętują ten dzień poprzez pisanie życzeń, czasami w formie poezji. Zapisują je na tanzaku – małych kawałkach papieru i wieszają na krzewach bambusowych, niekiedy wraz z dodatkowymi dekoracjami.

Często stroiki z bambusa są puszczane na okolicznych rzekach lub palone po zakończeniu festiwalu, bądź dnia następnego. Przypomina to zwyczaj puszczania papierowych łódeczek i świec podczas Obon. W wielu rejonach Japonii występują różne zwyczaje związane z Tanabata, które w większości wywodzą się z lokalnych tradycji Obon. Istnieje również tradycyjna piosenka śpiewana podczas Tanabata:

Sasa no ha sara-sara
Nokiba ni yureru
Ohoshi-sama kira-kira
Kin-gin sunago

(Liście bambusa szeleszczą, szeleszczą,
Trzęsąc się pod strzechą.
Gwiazdy zaczynają mrugać, mrugać;
Jak złote i srebrne ziarenka piasku.)

W Sendai (stolica prefektury Miyagi w Japonii i największe miasto regionu Tōhoku – północno-wschodniej część wyspy Honsiu) Tanabata jest obchodzona już od początków okresu Edo. Przez lata festiwal ten rozwijał się, zyskując na znaczeniu. Jego popularność zaczęła stopniowo słabnąć od początku epoki Meiji (okresu panowania cesarza Mutsuhito, od 8 września 1868 do 30 lipca 1912 roku) i święto to zostało niemal zapomniane w czasie kryzysu gospodarczego, który nastąpił po I wojnie światowej.

To wolontariusze i wolontariuszki w Sendai wskrzesili zapomnianą już tradycję i ustanowili obchody festiwalu na dni od 6 do 8 sierpnia.

Podczas II wojny światowej święto nie mogło być obchodzone, tak więc w latach 1943-1945 w mieście prawie nie było świątecznych stoisk. Pierwszy większy festiwal odbył się w 1946 roku i liczył 52 stoiska. W 1947 roku, gdy cesarz Shōwa odwiedził miasto podczas Tanabaty, wystawiono 5 000 świątecznych stoisk.

Święto stało się jednym z trzech największych letnich festiwali w regionie Tōhoku, jak i główną atrakcją turystyczną. Obecnie w program festiwalu wchodzi również pokaz sztucznych ogni, który odbywa się 5 sierpnia. Podczas Tanabaty w Sendai tradycyjnie wystawia się 7 rodzajów dekoracji, które mają różne znaczenia.

Źródło: Wikipedia.org