Andrzej Łapicki przyszedł na świat 11 listopada 1924 roku w Rydze. Uczęszczał do Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, które ukończył w ramach tajnego nauczania w 1942. Studiował następnie w konspiracyjnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (m.in. u Zofii Małynicz, Marii i Edmunda Wiercińskich, Mariana Wyrzykowskiego, Jana Kreczmara). Uczestniczył w podziemnych przedstawieniach teatralnych, recytując poezję Krzysztofa Kamila Baczyńskiego i Tadeusza Gajcego, był aktorem Teatru Żołnierskiego Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim.

Po II wojnie światowej uzyskał dyplom w Łodzi (u Aleksandra Zelwerowicza). W 1945 debiutował w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi (jako Kuba w Weselu Stanisława Wyspiańskiego), od 1949 był związany z teatrami warszawskimi – Współczesnym (1949–1964, 1966–1972), Dramatycznym (1964–1966, 1982–1983), Narodowym (1972–1981), Polskim (1983). W 1957 debiutował w Teatrze Dramatycznym jako reżyser (w Uśmiechu Giocondy Aldousa Huxleya). W latach 1995–1999 zajmował stanowisko dyrektora artystycznego Teatru Polskiego w Warszawie.

Występował również w Teatrze Telewizji, m.in. w spektaklach: Z gawędy wuja Sławomira Mrożka w reż. Jerzego Gruzy (1961), Do kraju tego Cypriana Kamila Norwida w reż. Maryny Broniewskiej (1962), Cudza żona i mąż pod łóżkiem Fiodora Dostojewskiego w reż. Andrzeja Wajdy (1962), Świadkowie albo nasza mała stabilizacja Tadeusza Różewicza w reż. Adama Hanuszkiewicza (1963), Wiele hałasu o nic Williama Szekspira w reż. Ludwika René (1965), Brat marnotrawny Oscara Wilde’a w reż. Jerzego Gruzy (1968), Rozmyślania przy goleniu Stanisława Dygata w reż. Adama Hanuszkiewicza (1969) oraz w Makbecie Williama Szekspira w reż. Andrzeja Wajdy (1969), Czarownicach z Salem Arthura Millera w reż. Zygmunta Hübnera (1979) i w Kordianie Juliusza Słowackiego w reż. Jana Englerta (1994).

Od 1953 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, od 1979 jako profesor nadzwyczajny, od 1987 jako profesor zwyczajny. W latach 1971–1981 pełnił funkcję dziekana Wydziału Aktorskiego, od 1981 do 1987 i od 1993 do 1996 rektora tej uczelni. Zasiadał w Narodowej Radzie Kultury (1986), w latach 1989–1996 był prezesem Związku Artystów Scen Polskich. Do 1956 pełnił funkcję lektora Polskiej Kroniki Filmowej, cotygodniowego magazynu filmowego, który kontynuował przedwojenną tradycję Kroniki Filmowej PAT. Od początku lat 80’ działał w opozycji demokratycznej, należał do „Solidarności”.

Zmarł 21 lipca 2012 roku w swoim domu w Warszawie. Miał 88 lat.

Wybrana filmografia:

Dwie godziny (1946) – towarzysz damulki w „Kolorowej”
Zakazane piosenki (1946) – wykonawca wyroku na skrzypku-konfidencie
Jasne łany (1947) – Leśniewski, były nauczyciel
Miasto nieujarzmione (1950) – oficer SS
Domek z kart (1953) – starosta
Sprawa do załatwienia (1953) – narrator
Żołnierz zwycięstwa (1953) – John Lane, dziennikarz amerykański
Powrót (1960) – Jurek „Siwy”
Dziś w nocy umrze miasto (1961) – Piotr
Spotkanie w Bajce (1962) – Wiktor
Naprawdę wczoraj (1963) – pisarz Nowak
Pamiętnik pani Hanki (1963) – Jacek Renowicki, mąż pani Hanki
Życie raz jeszcze (1964) – Piotr Grajewski
Lekarstwo na miłość (1964) – Andrzej, kapitan milicji
Salto (1965) – pijak Pietuch
Gdzie jest trzeci król (1965) – kapitan Stefan Berent
Mistrz (1966) – doktor Roman Kawski
Cześć kapitanie (1967) – szpieg
Klub szachistów (1967) – Wacław Urbin
Kwestia sumienia (1967) – kapitan Parrol Hartroy
Szach i mat! (1967) – Bartolomeo
Poradnik matrymonialny (1967) – doktor Bogumił, mąż Roksany
Zbrodnia lorda Artura Saville’a (1967) – lord Artur Saville
Dancing w kwaterze Hitlera (1968) – niemiecki turysta
Lalka (1968) – Kazimierz Starski
Wszystko na sprzedaż (1968) – Andrzej, reżyser filmu „Wszystko na sprzedaż”
Jarzębina czerwona (1969) – porucznik Gorczyński
Przygody pana Michała (serial telewizyjny) (1969) – Ketling-Hassling of Elgin
Epilog norymberski (1970) – oskarżyciel amerykański Robert Houghwout Jackson oraz narrator (2. role)
Jak daleko stąd, jak blisko (1971) – Andrzej
Piłat i inni (1971) – Afraniusz
Wesele (1972) – poeta
Stracona noc (1973) – Wacław Kisielecki, pisarz
Zazdrość i medycyna (1973) – Tamten , dyrektor szpitala w Krynicy, kochanek Rebeki Widmarowej
Ziemia obiecana (1974) – Trawiński
Sprawa Gorgonowej (1977) – Kulczycki, sędzia śledczy
Panny z Wilka (1979) – lekarz w Stokroci
Urodziny młodego warszawiaka (1980) – Stanisław Bielecki, ojciec Jerzego
Z dalekiego kraju (From a far country: Pope John Paul II) (1981) – oficer niemiecki w katedrze wawelskiej
Debiutantka (1981) – Jerzy
Dziewczęta z Nowolipek (1985) – profesor zatrudniający matkę Franki
W zawieszeniu (1986) – doktor Ruczyński
Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest… (1988) – Hulanicki, ojciec Stasia
Lawa (1989) – car w „Śnie Senatora”
Stan posiadania (1989) – ojciec Tomasza
Pan Tadeusz (1999) – ksiądz
M jak miłość (2011) – Tadeusz Budzyński, wuj Andrzeja Budzyńskiego

Źródło: Wikipedia.org