Urodził się 3 kwietnia 1886 w Warszawie. Ukończył gimnazjum filologiczne w Warszawie. Studiował na różnych kierunkach (prawo, psychologię, filozofię, antropologię, zoologię, historię sztuki) i na różnych uczelniach – PW, UW, tajne komplety tzw. Uniwersytetu Latającego, w Berlinie, Marburgu (u Hermana Cohena i Paula Natorpa, gdzie przejął się neokantyzmem, który jednak później porzucił), Paryżu, a także na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie w 1919 roku zrobił habilitację.

Prowadził wykłady z historii filozofii, etyki, estetyki na Uniwersytecie Warszawskim, w latach 1919–1921 wykłady z historii filozofii na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, później wykłady z historii sztuki i estetyki w seminarium historii sztuki Uniwersytetu Poznańskiego.

Od 1924 był redaktorem naczelnym Przeglądu Filozoficznego, w latach 1960–1963 redaktorem naczelnym pisma Estetyka. Jeszcze w 1974 wykładał estetykę w Lozannie.

Opracował semantyczną analizę szczęścia. Przeprowadził rozważania psychologiczne na temat przeżyć człowieka szczęśliwego i nieszczęśliwego. Dowodził, że nie istnieją wartości poza konkretnymi dobrami, choć mają charakter obiektywny.

Był naukowcem wszechstronnym. W swych pracach zawarł zagadnienia z teorii muzyki, poezji i plastyki. Zajmował się również estetyką i historią sztuki. Omówił szczegółowo genezę, rozwój i znaczenie podstawowych pojęć estetyki: sztuki, piękna, formy, twórczości, odtwórczości i przeżycia estetycznego.

Zapisał się w historii nauki polskiej głównie jako etyk i aksjolog, autor cenionych i tłumaczonych na wiele języków dzieł, m.in. 3-tomowej Historii filozofii, monumentalnej i nowatorskiej Historii estetyki oraz z przystępnej filozofii moralności.

Był członkiem lwowsko-warszawskiej szkoły filozoficznej, stworzonej przez Kazimierza Twardowskiego, która przyniosła odrodzonej z niewoli Polsce wielu wybitnych naukowców: filozofów, logików, psychologów, socjologów, a także organizatorów życia akademickiego.

Był sygnatariuszem Listu 34 oraz listu do The Times, zawierającego stwierdzenie, że w Polsce nie było represji i dyskredytującego Radio Wolna Europa. W 1933 roku został filistrem honoris causa korporacji akademickiej Aquilonia, a w 1938 -odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Zmarł 4 kwietnia 1980 roku w Warszawie.

Dzieła:

O bezwzględności dobra, Warszawa, 1919
Pięć studiów o Łazienkach Stanisława Augusta, Lwów 1925
Historia filozofii I–II, Lwów 1931, III, Kraków 1950
O szczęściu, Kraków, 1947
Skupienie i marzenie. Studia z zakresu estetyki, Kraków, 1951
Dominik Merlini Warszawa, 1955
Historia estetyki I–III, Wrocław 1960–1967
O sztuce polskiej XVII i XVIII wieku. Architektura, rzeźba, Warszawa, 1966
Pisma zebrane I–II, Warszawa, 1971–1972
Dzieje sześciu pojęć, Warszawa, 1975
O doskonałości, Warszawa, 1976
Parerga, Warszawa, 1978
Wspomnienia, Warszawa, 1979 (razem z żoną Teresą Tatarkiewicz)
O filozofii i sztuce, Warszawa, 1986
Dobro i oczywistość. Pisma etyczne, Lublin, 1989
Pisma z etyki i teorii szczęścia, Wrocław, 1992
Wybór pism estetycznych, Kraków, 2004

Źródło: Wikipedia.org