Przyszła na świat 28 września 1934 roku w Paryżu, jako córka Anne-Marie „Toty” Mucel i Louisa „Pilou” Bardot. Dorastała w rzymskokatolickiej rodzinie klasy średniej, za której utrzymanie odpowiedzialny był ojciec, inżynier. Pani Bardot, w trosce o rozwój swych córek, zapisała je do szkoły baletowej, co w przyszłości umożliwiło Brigitte naukę w Konserwatorium Paryskim. Przez trzy lata uczęszczała na zajęcia prowadzone przez Borisa Knyazeva, rosyjskiego choreografa. W 1949 roku Bardot wzięła udział w pokazie mody. Jeszcze w tym samym roku pojawiła się w magazynie poświęconym modzie, Jardin des Modes. Niedługo potem okładkę magazynu ELLE zdobiło zdjęcie zaledwie piętnastoletniej Brigitte. Jej uroda nie uszła uwadze reżysera Rogera Vadima, który zaproponował koledze po fachu, Marcowi Allegretowi, by dał jej możliwość wzięcia udziału w castingu do filmu Les lauriers sont coupes. Młoda piękność zdobyła, co prawda, rolę, jednak produkcja nie doszła do skutku. Spotkanie Vadima i osiemnastoletniej wówczas Brigitte zaowocowało ślubem 1952 roku. Przez kolejne cztery lata wystąpiła w siedemnastu filmach i sztuce teatralnej pod tytułem Zaproszenie do zamku. Produkcje, w których się pojawiała były z reguły komediami romantycznymi, budującymi wizerunek młodej kusicielki. Mąż nie akceptował ścieżki, którą podążała kariera debiutującej aktorki, dlatego obsadził ją w swym najsłynniejszym filmie, gdzie zagrała główną rolę.

I Bóg stworzył kobietę okazał się kamieniem milowym w rozwoju kina. Osiemnastoletnia Juliette, mieszkająca u swoich opiekunów w Saint Tropez, uwodzi otaczających ją mężczyzn. O jej względy w szczególności zabiegają Antoine, Michel oraz Eric. Juliette nieustannie bawi się nimi – wychodząc za jednego, pozostaje kochanką drugiego, prowokując jednocześnie trzeciego. Film ten złamał wszelkie obowiązujące w tym okresie tabu, przedstawiając historię dziewczyny niemalże całkowicie pozbawionej moralności. Mimo że produkcja ta nie należy do wybitnych, nie stawia egzystencjalnych pytań, ani też porusza istotnej problematyki, dziś należy do klasyków kina. Wszystko to za sprawą nieodpartego uroku Brigitte Bardot i rozpustnej bohaterki, której użyczyła swej niewinnej twarzy. Stała się towarem eksportowym Francji, europejską Marilyn Monroe. Podobno przyniosła ojczyźnie więcej zysku, niż tamtejszy przemysł motoryzacyjny.

Małżeństwo z Rogerem nie trwało długo. W 1957 miał miejsce rozwód, a dwa lata później Bardot wyszła za Jacquesa Charriera, którego poznała na planie filmu Babette idzie na wojnę. 1961 rok przyniósł jej nagrodę David di Donatello, którą określa się mianem włoskiego Oscara. Kategoria, w której zwyciężyła to Najlepsza Aktorka Zagraniczna, co świadczy o rosnącym szacunku do Bardot-aktorki, a nie jedynie symbolu seksu. W kolejnych filmach pojawiała się u boku aktorów takich, jak Alain Delon czy Sean Connery. W 1973 roku Bardot zrezygnowała z aktorstwa, motywując to faktem, że w wieku 39 lat pragnie wycofać się z klasą.

Brigitte, poza karierą w kinie, realizowała się również na polu muzycznym. Najsłynniejsze dokonania w tej dziedzinie to duety z kontrowersyjnym artystą, Sergem Gainsbourgiem. To właśnie Bardot była pierwszą wykonawczynią utworu, który wywołał międzynarodowy skandal – Je t’aime… moi non plus. Fakt, że utożsamia się go z Jane Birkin spowodowany był prośbą Brigitte o to, by Serge nie opublikował tej wersji, ponieważ ówczesny mąż zagroził jej rozwodem w atmosferze skandalu. Gainsbourg nie sprzeciwił się jej woli, jednak niedługo potem ponownie nagrał ten utwór, tym razem w duecie z Jane Birkin. Mimo sukcesu opublikowanej wersji, pierwotne wykonanie nie przepadło, a w 2006 roku stało się jednym z najczęściej pobieranych plików w katalogu wytwórni Universal Records.

Gainsbourga i Bardot łączyło coś więcej niż tylko praca. Ich relacja została ukazana w filmie biograficznym Gainsbourg (Vie heroique), gdzie rolę Brigitte zagrała jej piękna rodaczka, Laetitia Casta. Romans tej dwójki rozpoczął się w 1967 roku, kiedy B.B. związana była z niemieckim milionerem Gunterem Sachsem. Pierwsze spotkanie ikon francuskiej popkultury dotyczyło programu telewizyjnego Show Bardot, do którego Serge miał stworzyć muzykę. O dziwo, jedna z najpiękniejszych kobiet swoich czasów była na tyle zawstydzona towarzystwem mężczyzny, któremu daleko do przystojności, że nie była w stanie poprawnie zaśpiewać. Brigitte w swojej autobiografii wspomina to spotkanie w następujący sposób:

Nie śmiałam śpiewać przed nim, było coś w jego sposobie patrzenia, co mnie blokowało. Jakiś rodzaj zuchwałej nieśmiałości, oczekiwania, z odrobiną pokornej wyższości, dziwne kontrasty, kpiące oko w ogromnie smutnej twarzy, zimny humor, łzy w oczach.

Znajomość Serge’a i Brigitte rozwinęła się do tego stopnia, że, jak przyznała, żadna inna istota, żaden inny mężczyzna już się dla mnie nie liczył. Podobno nic co piękne, nie trwa wiecznie. Tak też było w tym przypadku. Bardot miała już za sobą kryzys w małżeństwie, co spowodowało, że związek z artystą zbliżał się ku końcowi. Jak przystało na kobietę utożsamianą z wyzwoloną kochanką, Bardot własną krwią napisała Kocham cię. Jednak odpowiedź Gainsbourga była jednoznaczna – Ja już nie.

Rewolucja obyczajowa, której symbolem stała się Brigitte dotknęła nie tylko filmu i muzyki, ale także środowiska modowego. Dzięki niej wprowadzono charakterystyczny dekolt odsłaniający szyję i ramiona. Jej imieniem nazwano model biustonosza pozbawionego ramiączek. Spopularyzowała fryzurę, która nosi nazwę choucroute, czyli kapusta. To ona przekonała kobiety, że nosząc buty na płaskiej podeszwie, mogą prezentować się równie kusząco, jak na wysokim obcasie.

Po zakończeniu kariery aktorskiej i nagraniu kilku płyt, Brigitte zdecydowała się poświęcić walce o prawa zwierząt. Założyła fundację The Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals, zorganizowała licytację własnych przedmiotów, w liście do chińskiego przywódcy Jiang Zemina oskarżyła go o torturowanie zwierząt. Działalność społeczna Bardot wiąże się też z kontrowersjami. W jednej ze swych książek wyraziła się w niepochlebny sposób o muzułmanach, co kosztowało ją 30000 franków grzywny. Cztery lata później ponownie została ukarana, tym razem pod zarzutem podżegania do nienawiści rasowej. Sama Bardot zaprzeczyła i, przepraszając w sądzie, oznajmiła – Nigdy świadomie nie chciałam nikogo skrzywdzić. Nie leży to w moim charakterze.

Brigitte Bardot skończy w tym roku 78 lat, a jednak nadal stanowi symbol kobiecości w pełnym tego słowa znaczeniu. Współczesna nam popkultura cierpi na niedobór równie charyzmatycznych i uzdolnionych piękności. Nawet wspomniana wcześniej Laetita Casta, która użyczyła swego wizerunku francuskiej Marianne, zupełnie jak Bardot przed laty, pozostaje w cieniu legendarnej poprzedniczki. Brigitte Bardot, wraz z Marilyn Monroe, Elizabeth Taylor i Audrey Hepburn, pozostaje niedoścignionym wzorem do naśladowania dla milionów kobiet. Zdaje się, że lata ich świetności były ostatnim okresem, w którym świat filmu obfitował w gwiazdy tego formatu. Czyżby era nieśmiertelnych ikon miała już nigdy nie powrócić?

Wybrana filmografia:

-1952
      Le trou normand
      Les dents longues (Długie zęby)
      Manina, la fille sans voile
-1953
      Un acte d’amour (Ich wielka miłość)
      Le portrait de son p’re
-1954
      Si Versailles m’était conté (Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć)
      Tradita
-1955
      Doctor at Sea
      Le fils de Caroline chérie (Syn kochanej Karoliny)
      Futures vedettes
      Frou-Frou
      Les grandes manoeuvres (Wielkie manewry)
      La lumi?re d’en face
-1956
      Mio figlio Nerone (Mój syn Neron)
      En effeuillant la marguerite (Stokrotka)
      Helen of Troy (Helena Trojańska)
      Cette sacrée gamine (Nieznośna dziewczyna)
      Et Dieu… créa la femme (I Bóg stworzył kobietę)
      La mariée est trop belle
-1957
      Les bijoutiers du clair de lune (Księżycowi jubilerzy)
      Une parisienne (Paryżanka)
      1958
      En cas de malheur (Na wypadek nieszczęścia)
      La femme et le pantin (Kobieta i lalka)
-1959
      Babette s’en va-t-en guerre (Babette idzie na wojnę)
      Voulez-vous danser avec moi
-1960
      La vérité (Prawda)
-1961
      Amours cél’bres (Sławne miłości)
      La bride sur le cou (Kłopotliwa narzeczona)
-1962
      Le repos du guerrier (Odpoczynek wojownika)
      Vie privée (Życie prywatne)
-1963
      Le mépris (Pogarda)
-1964
      Une ravissante idiote (Czarująca idiotka)
-1965
      Marie Soleil, niewymieniona w czołówce
      Viva María!
-1967
      A coeur joie (Dwa tygodnie we wrześniu)
-1968
      Shalako
      Histoires extraordinaires (Trzy kroki w szaleństwo)
-1969
      L’ours et la poupée (Niedźwiedź i laleczka)
      Les femmes (Kobiety)
-1970
      Les novices
-1971
      Boulevard du Rhum (Bulwar Rumu)
      Les pétroleuses (Królowe Dzikiego Zachodu)
-1973
      L’histoire tres bonne et tres joyeuse de Colinot Trousse-Chemise (Bardzo ładna i bardzo wesoła historia Colinota Trousse-Chemise)
      Don Juan ou Si Don Juan était une femme… (Gdyby Don Juan był kobietą)
-1975
      Il sorriso del grande tentatore (Uśmiech kusiciela)
      

Źródła:

-Michalik Marian B. Kronika filmu, Wydawnictwo KRONIKA, Warszawa 1995
– Wikipedia.org
– Kinoplay.pl
–Filmweb.pl