Mia dorastała wraz z siedmiorogiem rodzeństwa w Beverly Hills, jednak często podróżowała z rodzicami. Od dziecka marzyła o aktorstwie. Jej ekranowy debiut przypada na rok 1959, kiedy to wystąpiła w epizodycznej roli w filmie John Paul Jones. Brała udział w przesłuchaniach do roli Liesl Von Trapp w Dźwiękach muzyki (1965) jednak ostatecznie producenci uznali że jest za młoda i zaangażowano inną aktorkę. Mia jednak nie zamierzała się poddać. W 1964 roku obsadzono ją w roli naiwnej Allison w serialu Peyton Place. Przyniosło jej to w Stanach sporą popularność, czego wyrazem była nominacja do Złotego Globu w kategorii najlepszej gwiazdy TV.

19 lipca 1966 roku poślubiła znanego muzyka – Franka Sinatrę. Mąż doradzał jej w sprawie kariery, m. in. za jego namową zrezygnowała z roli w Peyton Place, aby – zgodnie z jego sugestią – skupić się raczej na karierze kinowej. Przełom w aktorskim życiu Mii nastąpił w 1967 roku,  kiedy to Roman Polański kompletował obsadę do filmu Dziecko Rosemary. Reżyser zdecydował się powierzyć Farrow rolę, która dała jej później prawdziwą sławę. Tym razem, przyjmując propozycję Polańskiego, postąpiła wbrew woli męża, co było przyczyną jej rozwodu z Sinatrą – nie chciał on, aby jego żona grała w filmie o tak kontrowersyjnej tematyce. Dla kariery Mii był to jednak strzał w dziesiątkę – sukces filmu był ogromny. Nie tylko sam obraz okrzyknięto arcydziełem, ale krytycy byli także zachwyceni kreacją Mii. Za rolę otrzymała nominacje do nagrody Złotego Globu i BAFTY. Uhonorowano ją Davidem oraz Złotym Liściem.

W tym momencie propozycje współpracy wręcz posypały się ze wszystkich stron. Mia wystąpiła m.in w Johnie i Mary (1969) u boku Dustina Hoffmana (nominacja do Złotego Globu i BAFTY) oraz w Tajnej ceremonii (1968) z Elizabeth Taylor (nominacja do BAFTY). W tym czasie Farrow znalazła się na okładce magazynu People.

W 1970 roku ponownie wyszła za mąż, tym razem za amerykansko – niemieckiego kompozytora, André Previna, z którym miała troje własnych dzieci (Mathew, Sascha i Fletcher) oraz troje adoptowanych (Soon-Yi, Lark Song, i Daisy z Korei). Choć para rozwiodła się w 1979 roku, Mia i André pozostawali w przyjaźni.

W połowie lat 70’ kariera Mii stanęła w miejscu. Aktorka występowała w produkcjach brytyjskich, które przechodziły bez echa (m.in Nie widząc zła lub Śledź mnie!). W tamtym okresie jedyną produkcją, która przyniosła jej rozgłos, był film Wielki Gatsby (1974) w reżyserii Jacka Claytona. Wcieliła się w nim w rolę pięknej choć zepsutej Daisy, znów zbierając dobre recenzje. Mimo to przez pewien czas wydawało się że jej kariera dobiega końca. Na szczęście Mia – rolą nimfomanki Buffy w komedii Dzień weselny (1978) reżyserowanej przez Roberta Altmana udowodniła, że tak nie jest. Wkrótce wystąpiła także w dwóch komercyjnych produkcjach: Śmierć na Nilu na podstawie powieści Agaty Christie i Lawinie Corey’a Allena. Wróciła do formy i dobrej passy.

Z początkiem lat 80’ w jej życiu pojawił się reżyser, Woody Allen. O ich związku było głośno, także dlatego, że zapewniali, że nie chcą brać ślubu. Allen wielokrotnie obsadzał Mię w swoich filmach, np. w: Danny Rose z Broadwayu (1984), Alice (1990), Hanna i jej siostry (1986) czy Purpurowa róża z Kairu (1985). Ten ostatni przyniósł Farrow ogromne uznanie krytyki oraz nominowacje do Saturna, Złotego Globu i BAFTY.

Później Mia Farrow wystąpiła też w komercyjnym przeboju Supergirl (1984) u boku Faye Dunaway, gdzie wcieliła się w matkę głównej bohaterki, oraz w nastrojowej animacji Ostatni jednorożec (1982). Była już wówczas bardzo skupiona na wychowywaniu dzieci. Ostatni wspólny filmem Farrow i Allena to dramat psychologiczny Mężowie i żony (1992). Później przyszło głośne rozstanie pary, które odbyło się w atmosferze ogromnego skandalu. Mia dowiedziała się bowiem o romansie, jaki połączył Allana z jej adoptowaną córką, Soon-Yi Previn (Allan ją później poślubił i obecnie są nadal razem). Aktorka oskarżyła wówczas Allena o maltretowanie młodszej córki Dylan. Wieść gminna głosi, że sam Frank Sinatra zaoferował wówczas „załatwienie” połamania nóg Woody’emu.

W 1995 roku Mia Farrow adoptowała ostatnie dziecko, a dwa lata później opublikowała kontrowersyjną biografie What Falls Away. Najwyraźniej też zrezygnowała z aktorstwa na rzecz opieki nad dziećmi i działalności społecznej – coraz mniej grała w filmach, stała się za to aktywną działaczka na rzecz adopcji. Obecnie pracuje dla kilku fundacji i udziela się charytatywnie. Jest Ambasadorką Dobrej Woli UNICEF-u. Jest też pierwszą amerykańską aktorką, która została członkinią londyńskiego Royal Shakespeare Company.

Dopiero w 2006 roku powróciła na wielkie ekrany, rolami w trzech komercyjnych produkcjach: Omen gdzie wcieliła się w demoniczną Panią Baylock, Artur i Minimki oraz Stara miłość nie rdzewieje. Często udziela się politycznie, apelowała m. in. o natychmiastową pomoc dla owładniętego klęską wojny i głodu Darfuru.

Żródło: Filmweb.pl