9 października 1936 roku urodziła się w Warszawie Agnieszka Osiecka, polska poetka, autorka tekstów piosenek, pisarka, reżyserka teatralna i telewizyjna, dziennikarka.

Agnieszka Osiecka studiowała w latach 1952–1956 na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego, w latach 1957–1962 na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. W latach 1954–1972 związana była ze Studenckim Teatrem Satyryków; była członkiem rady artystycznej tego teatru i tam także debiutowała jako autorka tekstów piosenek; napisała ich dla tej sceny 166.

W latach 1954-1957 publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w „Głosie Wybrzeża”, „Nowej Kulturze”, „Sztandarze Młodych” i „Po Prostu”. Później pisała również w „Literaturze”, „Kulturze” i „Polsce”. Była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Przez 7 lat prowadziła w Polskim Radiu Radiowe Studio Piosenki, które wydało ponad 500 piosenek i pozwoliło na wypromowanie wielu wielkich gwiazd polskiej estrady.

W latach 1994–1996 współpracowała z Teatrem Atelier w Sopocie, dla którego napisała swoje ostatnie sztuki i piosenki uznane przez krytykę za najdoskonalsze w jej artystycznym dorobku. Od 1997 jest patronką tego teatru. Co roku odbywają się w nim półfinałowe koncerty konkursu na interpretację piosenek Agnieszki Osieckiej pod nazwą „Pamiętajmy o Osieckiej”. Prócz tego jej imieniem nazwano studio Programu III Polskiego Radia, gdzie odbywają się prestiżowe koncerty polskich i zagranicznych gwiazd.

Zmarła 7 marca 1997 w wyniku choroby nowotworowej (rak jelita grubego), została pochowana na warszawskich Powązkach – kwatera wpr 284b. Dorobkiem Agnieszki Osieckiej zajmuje się założona przez córkę poetki Agatę Passent Fundacja Okularnicy. Obecnie wydaje 14-tomowy Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej. W 1997 na Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu Magda Umer przedstawiła wyreżyserowany przez siebie koncert-spektakl Zielono mi, składający się z piosenek Agnieszki Osieckiej, w którym wystąpiła plejada gwiazd polskiej estrady muzycznej.

„Panna Czaczkes” – tak nazywał ją pieszczotliwie Marek Hłasko. Ich romans zaczął się rozwijać na przełomie 1956 i 1957. Osiecka była wtedy 21-letnią studentką, która działała w STS-ie, natomiast Hłasko był doskonale znany w całym kraju dzięki sukcesowi zbioru opowiadań Pierwszy krok w chmurach. Znajomość ta przebiegała dość burzliwie, z czasem ze względu na fakt, że Hłasko nie mógł wrócić do Polski po wyjeździe za granicę. Osiecka zaś usilnie, lecz bezskutecznie zabiegała u ówczesnych władz o pozwolenie na powrót Hłaski do kraju. Agnieszka z Markiem spotkała się dopiero – po raz ostatni – w kwietniu 1968 w Los Angeles. Osiecka odbywała wówczas podróż stypendialną po Ameryce. Została jej po Marku jego korespondencja oraz maszyna do pisania. Stała ona na biurku Agnieszki do końca jej życia. Gdy napisała wiersz, któremu dała tytuł „Konieczny” Marek już nie żył, podobnie jak jej ojciec.

Dwukrotnie wychodziła za mąż; najpierw za Wojciecha Jesionka, a po rozwodzie za Wojciecha Frykowskiego. Jest matką dziennikarki Agaty Passent (ze związku z Danielem Passentem).

Zmarła w Warszawie 7 marca 1997 roku.

We wrześniu 2010 nakładem wydawnictwa Agora ukazał się tom korespondencji między Agnieszką Osiecką i Jeremim Przyborą z lat 1964-1966 p.t. „Agnieszki Osieckiej i Jeremiego Przybory listy na wyczerpanym papierze”. Za zgodą Agaty Passent, córki Osieckiej, i Konstantego Przybory, syna Jeremiego, opublikowano korespondencję ludzi związanych głębokim uczuciem.

Pośmiertnie została odznaczona przez Prezydenta RP Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Agnieszka Osiecka napisała około 2000 piosenek, wydanych m.in. w tomach:
Kolory (1963)
Wyszłam i nie wróciłam (1969)
Listy śpiewające (1971)
Sztuczny miód (1977)
Żywa reklama (1985)
Śpiewające piaski (1989)
Opisanie szopki (1991)

W 2004 Polskie Wydawnictwo Muzyczne rozpoczęło edycję Wielkiego śpiewnika Agnieszki Osieckiej, w którym pomieszczono blisko 500 piosenek zebranych w 13 tomach (tom 10. ukazał się w 2009).

Agnieszka Osiecka jest autorką scenariusza widowiska muzycznego Niech no tylko zakwitną jabłonie (1964, prapremiera w Teatrze Ateneum w Warszawie w reżyserii Jana Biczyckiego), który zdobył główną nagrodę na Festiwalu Polskiej Dramaturgii Współczesnej w 1964 i stał się największym przebojem teatralnym lat 60. XX wieku w Polsce.

Pisała też opowiadania (Biała bluzka), książki fabularne (m.in. Czarna wiewiórka, Salon gier), wspomnieniowe (Szpetni czterdziestoletni, Na początku był negatyw, Rozmowy w tańcu) i skierowane do najmłodszych czytelników (m.in. Dzień dobry Eugeniuszu, Wzór na diabelski ogon, Ptakowiec, Szczególnie małe sny, Dixie – opowiadanie, na podstawie którego powstał serial animowany oraz sztuki teatralne (m.in. adaptacje Singera: Sztukmistrz z Lublina; Wilki, Darcie pierza). Przez kilka miesięcy 1985 prowadziła dziennik, dedykowany Adamowi Michnikowi, skazanemu wtedy na 3 lata więzienia. Książka Na wolności. Dziennik dla Adama ukazał się w 2008. W 1995 zakończyła pracę nad librettem do opery dziecięcej Pan Marimba. Niestety nie miała okazji obejrzeć spektaklu, bo jego premiera miała miejsce krótko po jej śmierci. Na podstawie książki powstał serial animowany p.t. Dixie, do którego napisała również dialogi.

Pamięć Agnieszki Osieckiej uczczono na wiele sposobów, m.in. Polskie Radio nadało jej imię swojemu studiu muzycznemu, kolejni artyści nagrywają piosenki do jej tekstów (m. in. Raz, Dwa, Trzy, Katarzyna Nosowska czy Stanisław Soyka). Bardzo ważną rolę odgrywa tutaj Fundacja „Okularnicy”, założona w 2000 roku przez Agatę Passent, córkę poetki i Daniela Passenta. Najważniejsze statutowe cele fundacji to opieka nad spuścizną Agnieszki Osieckiej, popieranie i promowanie twórczości autorów i kompozytorów piosenek oraz innych form estradowych i teatralnych oraz promowanie młodego pokolenia twórców (wykonawców, reżyserów, aktorów, muzyków, plastyków, choreografów i innych) i pomoc w rozwijaniu ich talentów.

9 października 2013 roku 77 rocznicę urodzin poetki uczciła takrze wyszukiwarka internetowa Google, publikując na swojej grłównej stronie tzw. doodle’a, czyli okolicznościowe logo:

Źródło: Wikipedia.org