Urodził się 13 lipca 1942 roku w Chicago, jako syn Dorothy i Christophera Ford. Ojciec zajmował się reklamą a matka była gospodynią domową. W 1945 r. urodził się jego młodszy brat Terence. Dziadkowie ze strony ojca, John Fitzgerald Ford i Florence Veronica Niehaus, byli irlandzkimi katolikami niemieckiego pochodzenia. Z kolei dziadkowie ze strony matki, Harry Nidelman i Anna Lifschutz, byli żydowskimi imigrantami z Mińska. Kiedy w jednym z wywiadów zapytany został o religię odpowiedział żartem „Demokrata”. Stwierdził też, że jako osoba czuje się Irlandczykiem, ale jako aktor Żydem.

Dorastał na przedmieściach Chicago. Aktywnie działał w harcerstwie i osiągnął drugi najwyższy stopień. W roku 1960 ukończył Maine East High School w Park Ridge w stanie Illinois. Wcześniej jednak, gdy w szkole uruchomiono nową stację radiową został jej spikerem. Później uczęszczał do Ripon College w Wisconsin, gdzie był członkiem bractwa Sigma Nu.

W 1964 roku porzucił szkołę i wyjechał do Los Angeles, by złożyć podanie o pracę lektora w radiu. Nie otrzymał jej, ale pozostał w Kalifornii i podpisał kontrakt z wytwórnią Columbia Pictures, zgodnie z którym miał grać niewielkie role w filmach. Jego pierwszym występem była rola niewymienionego w napisach gońca hotelowego w filmie Spryciarz Ed. Następnie pojawił się w The Long Ride Home z George’m Hamiltonem i Glennem Fordem w rolach głównych.

Pierwszą mówioną rolę otrzymał w filmie Nie ma to jak we dwoje (1967), chociaż nadal nie był wymieniony w napisach. W końcu zagrał w westernie Czas zabijania, gdzie wymieniony został jako „Harrison J. Ford”, ale „J” nie oznaczało drugiego imienia. Dodano je, by uniknąć pomyłki z aktorem niemych filmów o tym samym imieniu, który zagrał w około 80 filmach w latach 1915–1932 i zmarł w roku 1957. Ford przyznał później, że nie wiedział o istnieniu tego aktora, dopóki nie zobaczył swojego imienia w alei sław. Wkrótce przestał dodawać literę „J” do imienia i zaczął pracę dla wytwórni Universal Studios, grając niewielkie role w wielu produkcjach telewizyjnych. Nie był jednak zadowolony z oferowanych mu ról, więc zajął się ciesielką (która do dziś stanowi jego hobby), by utrzymać żonę i dwójkę małych synów.

Na początku lat 70’ poznał George’a Lucasa, który później obsadził go w swoim filmie Amerykańskie graffiti. Relacje z Lucasem znacząco wpłynęły na jego późniejszą karierę, choć na początku lat 70’ nadal grywał niewielkie role u takich reżyserów jak Antonioni, czy Coppola.

Nim nastąpił przełom w jego karierze nadal zajmował się stolarką, by utrzymać rodzinę. W 1975 roku George Lucas przekonał go do zagrania w Gwiezdnych wojnach i obsadził w jednej z głównych ról. Film odniósł na całym świecie ogromny sukces, stając się jednym z najbardziej kasowych filmów wszech czasów, a rola Hana Solo uczyniła z Forda supergwiazdę. Z powodzeniem wystąpił też w dalszych częściach futurystycznej epopei: Imperium kontratakuje (1980) i Powrót Jedi (1983). Chciał także, żeby Lucas w ostatniej części uśmiercił jego bohatera, lecz ten odmówił.

Jego status czołowego aktora umocnił się, kiedy w 1981 roku zagrał Indianę Jonesa w filmie Poszukiwacze zaginionej arki. Obraz był wspólną produkcją Stevena Spielberga i George’a Lucasa. Chociaż Spielberg od początku był zainteresowany obsadzeniem w tytułowej roli Forda, to Lucas miał wątpliwości. Ustąpił dopiero, gdy Tom Selleck odrzucił ich propozycję. Film odniósł wielki sukces, a rola Ford przeszła do historii kina. W związku z tym, trzy lata późnie powstał prequel Indiana Jones i Świątynia Zagłady, a w 1989 roku sequel Indiana Jones i ostatnia krucjata. Seria filmów o niezwykłym archeologu stała się fenomenem i zyskała miano kultowych. W 1992 roku Ford powrócił do roli Indiany Jonesa grając mały epizod w serialu Kroniki młodego Indiany Jonesa i czwartym filmie Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki z 2008 roku.

Między występami w kolejnych częściach Gwiezdnych wojen i Indiany Jonesa pojawił się w wielu innych filmach, takich jak: Komandosi z Nawarony (1978), Czas Apokalipsy (1979), Frisco Kid czy Hanover Street (oba z 1979). W 1982 roku Ford zagrał w kultowym dziś filmie Ridleya Scotta Łowca androidów. Później pojawił się w kilku dramatach sensacyjnych, m.in. Wybrzeże Moskitów (1986) i Frantic Romana Polańskiego. Znacząca zwłaszcza była rola w Świadku Petera Weira, za którą aktor otrzymał nominację do Oscara.

W dorobku artystycznym Forda znajdują się zarówno ambitne kreacje dramatyczne, jak też role amantów i twardych, silnych facetów. Lata dziewięćdziesiąte oznaczały dla niego głównie występy w thrillerach i filmach akcji, jak na przykład Ścigany, czy Czas patriotów.

Jego gwiazda nieco przygasła w ostatnich latach, na skutek występów w krytycznie przyjętych i komercyjnie nieudanych filmach. Wyjątek stanowił obraz Roberta Zemeckisa Co kryje prawda, który w zarobił w USA 155 milionów dolarów, a na świecie 300 milionów.

W roku 2004 aktor odrzucił propozycję zagrania głównej roli w thrillerze Syriana. Przypadła ona George’owi Clooney’owi, który otrzymał za nią Oscara i Złoty Glob. Odrzucił też rolę w filmie Traffic, którą później przyjął Michael Douglas.

W 2008 roku ponownie wcielił się w rolę Indy’ego w przebojowym filmie Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki. Obraz zebrał mieszane recenzje, ale był drugim najlepiej zarabiającym filmem na świecie w roku 2008. Aktor ujawnił później, że chciałby zagrać w kolejnej części o ile jej produkcja nie potrwa kolejnych dwudziestu lat. W tym samym roku wystąpił jeszcze w Crossing Over i był narratorem filmu dokumentalnego o Dalajlamie.

Źródło: Wikipedia.org