Mieszkałem na przedmieściach Girony, w zrujnowanym domu (…) i właśnie straciłem pracę, (…) która zwiększyła moją skłonność do niesypiania nocą. Prawie nie miałem znajomych i zajmowałem się jedynie pisaniem oraz chodziłem na długie spacery, które zaczynały się o siódmej wieczorem, zaraz po przebudzeniu, kiedy ciało doświadcza czegoś w rodzaju jetlagu, stanu bycia i niebycia zarazem, dysonansu wobec tego, co mnie otacza, nieokreślonej kruchości.

O Bolaño ostatnio znów zrobiło się głośno, tym razem za sprawą pośmiertnego wydania powieści 2666. I nie ma się czemu dziwić, bo ta ostatnia, nieskończona, a mimo to tak kompletna książka to niemal opus magnum. Mało kto pamięta, że Bolaño to nie tylko powieści, ale też opowiadania. Tych nie można z kolei traktować jak formy pobocznej, ani wprawek pisarskich. Zbiór opowiadań Rozmowy telefoniczne udowadnia, że to każdorazowo kompletne dzieła, pozamykane w idealnie dopracowanej formie.

14 tekstów, różne strony świata: od Katalonii, przez Meksyk, do Rosji, bohaterowie odmiennych profesji, płci, wieku, ale połączeni tym samych, nie do końca wyrażonym poczuciem samotności i wyobcowania, ulegający obsesjom, tłumionym w mało ciekawej codzienności. Literaci, detektywi, żołnierze, gwiazdy porno, przypadkowi mężczyźni spotykani każdego dnia w tym samym miejscu – z zasady nie wyróżniają się niczym szczególnym. Fabuły wyrażone w opisywaniu bliskiej im rzeczywistości raz po raz przenikają jednak ich światy wewnętrzne. Te, oparte na oczekiwaniach i przeczuciach, potencjale zderzenia się z faktem, tworzą pełną napięcia grę z czytelnikiem. W powietrzu zawsze wisi nadchodząca katastrofa, małe sprawy urastają do rangi życiowych drogowskazów, ale nikt nie zdobędzie się na wyartykułowanie tego. To co istotne pozostanie w niedomówieniu, nie do końca pewnym sensie, zrozumieniu z pogranicza gry intuicji i rozsądku.