Naprawdę nazywa się Thomas Jones Woodward. Urodził się 7 czerwca 1940 roku Pontypridd (w pobliżu Cardiff) w Walii. Jego rodzicami byli Freda Jonesin (zmarła w 2003) i Thomas Woodward (zmarł w 1981). Tom Jones od dziecka śpiewał na spotkaniach rodzinnych i weselach, a w wieku 12 lat zaczął występować w szkolnym chórze. Jako dziecko często chorował, co owocowało u niego tym, że przez długie godziny słuchał muzyki (głównie w BBC Radio) i rysował. W wieku 16 lat poznał swoją przyszłą żonę Melindę Trenchard, z którą ożenił się już w wieku 17 lat, 2 marca 1957 roku. Z małżeństwa miał jednego syna Marka. Tuż po ślubie rzucił szkołę i rozpoczął pracę, jako robotnik budowlany. Niedługo potem pracował jeszcze jako akwizytor sprzedający odkurzacze i kierowca ciężarówki.

Jego kariera rozpoczęła się w roku 1963, kiedy został liderem lokalnej grupy big beatowej Tommy Scott and the Senators, która szybko zyskał renomę w Walii. Członkowie grupy występowali w czarnych skórzanych spodniach i kurtkach. W 1964 roku wraz z zespołem nagrał siedem utworów dla wytwórni Maverick Records. Producentem krążka został Joe Meek.

It’s Not Unusual – nagranie z lat 60′ (zwróćcie uwagę na tacerki… sporo się od tamtego czasu zmieniło!):

{youtube}zSCnHtugSWg{/youtube}

W 1965 roku wokalista rozpoczął karierę solową. Podpisał kontrakt z wytwórnią Decca Records, a jego drugi singiel – It’s Not Unusual – stał się międzynarodowym hitem. W tym samym roku otrzymał nagrodę Grammy dla najlepszego nowego artysty oraz nagrał tytułową piosenkę do filmu Thunderball (Operacja Piorun) o przygodach Jamesa Bonda z Seanem Connerym w roli głównej. Czasami grał jako support Rolling Stonesów i koncertował wraz z The Spencer Davis Group. Potem posypały się kolejne hity: What’s New Pussycat, Help Yourself, Never Fall In Love Again, Without Love, Delilah i Green Green Grass of Home. Wielką popularnością cieszyły się również niezwykle dynamiczne występy Toma na koncertach dawanych niemal na całym świecie. Pierwsze piosenki tworzył pod wpływem fascynacji twórczością Elvisa Presleya, który w drugiej połowie lat 60’ został jego przyjacielem.

Po kilku hitach w Wielkiej Brytanii zamieszkał w USA. Nie krył się ze swoją seksualnością i doświadczał tego również od fanek: niektóre z nich rzucały bieliznę na scenę, krzyczały, mdlały, rzucały klucze od pokojów hotelowych na scenę. Potem rozpoczął występy w klubach Las Vegas, gdzie ciągle daje swoje przedstawienia.

W roku 1969 podpisał największy w historii kontrakt telewizyjny – dotyczył on brytyjsko-amerykańskiej produkcji This Is Tom Jones, programu, który stał się przebojem po obu stronach Atlantyku. Do roku 1971 sprzedał ponad 30 milionów jego płyt.

Tom Jones i Stevie Wonder śpiewają wspólnie:

{youtube}FubvjvLwiLU{/youtube}

W 1986 roku wieloletni menadżer piosenkarza-Gordon Mills zmarł na raka, a nowym menadżerem artysty został jego syn, Mark.

W 1987 roku artysta powrócił na brytyjskie listy przebojów piosenką A Boy From Nowhere z musicalu Matador, zaś dzięki współpracy z Prince’m przy okazji projektu Kiss można go było znów oglądać w MTV w Europie i w Stanach. W 1991 roku nagrał entuzjastycznie przyjęty przez krytykę album Carrying A Torch, wyprodukowany przez Vana Morrisona. W tym samym roku wystąpił też na dwóch koncertach charytatywnych w Wielkiej Brytanii: The Simple Truth i na koncercie z okazji 30-lecia Amnesty International.

Kolejnym kamieniem milowym w karierze piosenkarza był album The Lead And How To Swing It (1994). Trzy lata później Tom nagrał, dla potrzeb nagrodzonego Oscarem filmu Goło i wesoło, klasyk Randy’ego Newmana You Can Leave Your Hat On, zaś rok później Tom i Robbie Williams wykonali słynną składankę przebojów ze ścieżki dźwiękowej do tego filmu w czasie ceremonii rozdania Brit Awards.

Wydana w 1999 roku płyta Reload ugruntowała pozycję piosenkarza jako artysty świetnie sprawdzającego się w kombinacjach z tym, co najlepsze we współczesnej muzyce. Album, na którym słychać między innymi The Cardigans, Stereophonics, Vana Morrisona i Robbie Williamsa, sprzedał się w ponad 5 milionach egzemplarzy.

W 2002 wydał album Mr. Jones, którego producentem był Wyclef Jean i który zawierał piosenki Tom Jones International i Black Betty. W 2003 otrzymał nagrodę Brit Award za wybitny wkład w muzykę. W roku 2004 Sex Bomb stał się głównym hitem klubowym w Stanach Zjednoczonych, a w 2008 roku Tom Jones wydał płytę 24 hours. W tym samym roku prowadził program rozrywkowy The Sunday Night Project.

2005 rok przyniósł Tomowi Jonesowi tytuł szlachecki Imperium Brytyjskiego nadany przez królową Elżbietę II. Od teraz mówcie mu „Sir”.

Tom Jones gościł także w Polsce, m. in. na rozdaniu Telekamer Tele Tygodnia 2009, podczas których zaśpiewał swój wielki przebój Sexbomb oraz utwór If He Should Ever Leave You z płyty 24 Hours. Podczas ceremonii odebrał nagrodę Złotej Telekamery dla gwiazdy zagranicznej. Dzień później wystąpił w programie Wideoteka Dorosłego Człowieka w TVP 2.

Tom Jones ma na koncie kilka epizodów filmowych, m. in. w filmie Marsjanie atakują! z 1996 roku, gdzie zagrał samego siebie.

Ciągle występuje i nagrywa piosenki. W swojej karierze współpracował i koncertował m.in. z Roling Stonsami, Stingiem, U2, Davidem Bowie, Lionelem Richie, Robbie Williamsem, Princem, Tiną Turner, Janis Joplin, Sandrą Bernard, Paulem Anką, The Spencer Davis Group, Stereophonics, czy Eurythmics. Jego utwory wykonywało wielu piosenkarzy z całego świata, m.in. Robbie Williams, Janis Joplin, Lionel Richie, czy Tina Turner. W 2004 zespół Budka Suflera nagrał cover przeboju artysty She’s A Lady. Natomiast w 2005 Krzysztof Krawczyk wykonał cover utworu Jonesa Kiss, który wykonany został w spokojniejszej bluesowej wersji.

W maju 2012 roku wydał swoją najnowszą płytę. Album nosi tytuł Spirit in the Room.

Tower of Song – utwór z nowej płyty Spirit in the Room:

{youtube}3JWiPFT0v2c{/youtube}

Najpopularniejsze hity:

It’s Not Unusual (1965)
What’s New Pussycat?, napisany przez Burta Bacharacha do filmu Woody’ego Allena Co słychać, koteczku? (oryg. What’s New, Pussycat?, 1965)
Thunderball, z filmu Operacja Piorun o przygodach Jamesa Bonda (Thunderball lub Ian Flemnig’s Thunderball, 1966)
The Green, Green Grass of Home, jedna z najbardziej popularnych jego piosenek, utożsamiana z jego rodzinną Walią, choć napisana w USA (1966)
I’ll Never Fall In Love Again (1967)
Delilah, zwykle wybierana przez parodiujących go artystów (1968)
Help Yourself (1968)
Without Love (1969)
She’s A Lady (1971)
Sex Bomb (1999)

Źródło: Wikipedia.org