Zapraszamy do obejrzenia zwiastuna:

{youtubejw}C0hrloPqkT0{/youtubejw}

Tytuł: Kaznodzieja z karabinem
Tytuł oryginalny: Machine Gun Preacher
Reżyseria: Marc Forster
Scenariusz: Jason Keller
Muzyka: Asche & Spencer, Thad Spencer
Zdjęcia: Roberto Schaefer
Montaż: Matt Cheese
Scenografia: Philip Messina
Produkcja: USA 2011
Czas: 129 min.
Premiera światowa: 11.09.2011 r.
Premiera polska: 9.12.2011 r.
Dystrybucja w Polsce: Forum Film Poland
Dozwolony od lat: 12
Gatunek: akcja, dramat, biograficzny
 
Harleyowiec szuka Boga

Sam Childers to postać niezwykła. Nic dziwnego, że stał się  bohaterem filmu. Jego losy to wprost wymarzony scenariusz hollywoodzkiej opowieści. Urodził się w 1962 roku, w rodzinie robotniczej, w Dakocie. Wychowywał w Minnesocie, a potem w Pensylwanii. Miał – delikatnie rzecz ujmując – bardzo obfitą serię zatargów z prawem. Niebezpieczny romans z narkotykami Childers rozpoczął już w wieku 11 lat. Zajmował się dilerką, był członkiem gangu motocyklowego, popadł w uzależnienie od narkotyków (szczególnie heroiny) oraz od alkoholu. Pełnił funkcję ochroniarza jednego z potężnych handlarzy. Także przypadkowy seks był w jego życiu na porządku dziennym. Ale wszystko zaczęło się zmieniać, gdy związał się ze striptizerką Lynn, która została jego żoną. Urodziła im się córka. To Lynn pierwsza przeżyła nawrócenie. W 1992 roku Childers niespodziewanie odnalazł Boga, założył własny kościół (który wszedł w skład chrześcijańskiej unii Assemblies of God) i rozpoczął pomyślną karierę jako przedsiębiorca budowlany w Detroit. W 1992 roku Childers usłyszał od swego pastora, że jego zadaniem jest praca w Afryce.  

Widok, który trudno zapomnieć

Sześć lat później znalazł się po raz pierwszy w Sudanie, pracując przy projekcie budowlanym i jednocześnie głosząc słowo Boże. Tam zobaczył dziecięce ciało rozerwane miną i, wstrząśnięty, postanowił wybudować sierociniec dla dzieci-żołnierzy w miejscowości Nimule, uzyskując środki na jego prowadzenie ze sprzedaży swojej firmy. Aby chronić dzieci, musiał przeciwstawić się okrutnym partyzantom z Bożej Armii Oporu (Lord’s Resistance Army). Organizacja ta działa pod różnymi nazwami od 1986 roku. Jej przywódcą jest, nadal zagadkowy, były szaman i religijny obsesjonat Joseph Kony, marzący o teokratycznym państwie, opartym na zasadach bardzo specyficznie rozumianego dekalogu. Od początku lat 90. do walki używano, na polecenie Kony’ego, dzieci, które porywano i z reguły także wykorzystywano seksualnie. Przemoc dotyczyła, według ostrożnych szacunków, ponad 66 tysięcy nieletnich. W 2005 roku Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze wydał nakaz aresztowania Kony’ego za zbrodnie przeciw ludzkości. Kony działa jednak do dziś; po 11 września został uznany przez Stany Zjednoczone za terrorystę. W październiku tego roku prezydent Barack Obama przeforsował projekt wysłania stu zbrojnych grup z USA, które mają pomóc afrykańskim wojskom ująć Kony’ego. Childers organizował zbrojne rajdy, podczas których odbijał więzione dzieci, we współpracy z partyzantami walczącymi o niepodległość tamtejszego rejonu. Nadano mu przydomek „Machine Gun Preacher”, a jego ośrodek stał się z czasem największym sierocińcem w Południowym Sudanie.  

Zróbmy film

Historią Childersa zainteresował się już kilka lat temu scenarzysta Jason Keller. Swój tekst napisał po części na podstawie wspomnień Childersa „Another Man’s War: The True Story of One Man’s Battle to Save Children in the Sudan” (2009), który nie krył, że kiedyś bez wahania atakował ludzi nożem, gdy tylko go zirytowali. Według krytyki, książka charakteryzowała się brutalną szczerością. Podczas promocji Childers wielokrotnie występował w programach telewizyjnych i stał się powszechnie znany.
 
Budżet filmu wyniósł jedynie 30 milionów dolarów (wielkie studia obawiały się kontrowersyjności tematu), zdjęcia trwały 51 dni i kręcono je na dwóch kontynentach. Kluczową rolę Lynn miała początkowo grać Vera Farmiga, ale gdy okazało się, że jest w ciąży, zastąpiła ją Michelle Monaghan. Jak wspominał reżyser, Butler nie rozstawał się podczas kręcenia z albumem zdjęć okaleczonych dzieci. – Szczerze mówiąc, pod koniec pracy nie byłem w zbyt dobrej psychicznej formie – przyznawał aktor. – Kiedy pierwszy raz przeczytałem scenariusz, pomyślałem: to nie mogło wydarzyć się naprawdę! A jednak, gdy głębiej zaznajomiłem się z tematem, okazało się, że tak właśnie było. Childersowi przydarzyło się w życiu tyle dramatów, że wystarczyłoby ich na dziesięć przeciętnych życiorysów. Scenarzysta Keller opowiadał, że świadomie zrezygnował z ukazania niektórych znanych epizodów z życia Childersa, ponieważ były one zbyt gwałtowne i drastyczne. W epilogu filmu pojawia się sam Childers, broniąc swego postępowania, dowiadujemy się też o dalszych losach sportretowanych w filmie postaci.

Forster podkreślał, że chciał uniknąć łatwego moralizowania, ale dodawał, że film ma ukazać sprawy, o których rzadko się szerzej wspomina. Childers trochę się skarżył, że zbyt mało miejsca poświęcono jego szeroko zakrojonej działalności w USA, gdzie prowadzi wykłady ostrzegające przed uzależnieniami. Na wieść o realizacji filmu spadły datki na jego fundację. – Ludzie sobie myślą: pewnie dostał milion dolarów. A ja na razie nie dostałem nic. Bo najważniejsze dla nas było to, by przekonać publiczność, że ten film jest skierowany do każdego widza z osobna. Pierwsze reakcje widzów świadczą o tym, że ten cel udało się osiągnąć.

O aktorach i twórcach:

Gerald Butler (Sam Childers)

Urodził się 13.11.1969 roku w Glasgow, w Szkocji. W wieku 12 lat zadebiutował w musicalu „Oliver!” wystawianym w King’s Theatre w Glasgow. Przez siedem lat studiował prawo, zanim powrócił na scenę w Londynie. W 1996 zdobył rolę Rentona w wielokrotnie nagradzanej adaptacji teatralnej „Trainspotting”, według słynnej powieści Irvine’a Welsha. Występował także w sztuce „Snatch” Petera Rose’a oraz w klasycznym dramacie Tennessee Williamsa „Nagle, ostatniego lata” na deskach Donmar Warehouse, gdzie jego partnerką była Rachel Weisz.

W 1997 roku Butler zadebiutował w filmie fabularnym. Był nim wielokrotnie nagradzany film Johna Maddena „Jej wysokość pani Brown”, którego gwiazdą była Judi Dench. W 2004 aktor wygrał casting do roli Upiora w adaptacji musicalu Andrew Lloyda Webbera „Upiór w operze” oraz zdobył uznanie krytyków podczas festiwalu w Cannes za rolę w niezależnym filmie „Frankie”, gdzie partnerowała mu Emily Mortimer. Wielką popularność i gwiazdorską pozycję przyniosła mu rola króla Leonidasa w adaptacji komiksu Franka Millera „300”.

Michelle Monaghan (Lynn Childers)

Urodziła się 23.03.1976 roku w Winthrop, stan Iowa. Studiowała dziennikarstwo w Columbia College. By opłacić naukę, w 1999 roku podjęła pracę modelki w Nowym Jorku, odnosząc sukces w tym zawodzie. Do hollywoodzkiej pierwszej ligi awansowała po występach u boku Toma Cruise’a, a zwłaszcza po stylowej roli w pastiszowym kryminale „Kiss Kiss Bang Bang”. Jej mężem (od 2005 roku) jest grafik Pete White, którego poznała pięć lat wcześniej.  Zagrała w „Constantine” (2005) oraz „Syrianie” (2005), ale sceny z jej udziałem zostały wycięte w montażu. Grała w „Kodzie nieśmiertelności” (2011), „Zanim odejdą wody” (2010), „Krucjacie Bourne’a” (2004) i w wielu innych filmach.

Michael Shannon (Donnie)

Urodził się 7.09.1974 w Lexington, stan Kentucky. Karierę aktorską zaczynał na deskach teatrów w Chicago. Jego pierwszą rolą był występ w sztuce „Winterset”, na deskach Illinois Theatre Center. Później przez lata kontynuował pracę w teatrze. Grywał na takich scenach jak słynny Steppenwolf, The Next Lab i Red Orchid Theatre. Przez rok mieszkał w Londynie, gdzie występował w London’s West End w sztukach  „Woyzeck”,  „Killer Joe” i  „Bug”. Początkowo grał drobne role w filmie i telewizji i, jak twierdził, nie miał ambicji robienia kariery filmowej. Często powierzano mu role charyzmatycznych psychopatów. Do komercyjnego kina wkroczył w komedii „Kangur Jack” (2003), za którego produkcję odpowiadała firma słynnego producenta Jerry’ego  Bruckheimera. Potem można było go zobaczyć m.in. w komedii sensacyjnej „Bad Boys II” (2003), w reżyserii Michaela Baya, gdzie wystąpił u boku takich gwiazd jak Will Smith i Martin Lawrence; wojennym widowisku „Pearl Harbor”, w reżyserii Michaela Baya, czy w „Vanilla Sky” z Tomem Cruisem. Często występuje w filmach niezależnych, jak ekscentryczna  komedia Johna Watersa „Cecil B. DeMented”, kontrowersyjny „Zły dotyk” czy – ostatnio – głośny „Shelter”. Ze swą życiową partnerką, aktorką Kate Arrington, ma córkę Sylvię. Do swoich ulubionych filmów zalicza „Dekalog” Krzysztofa Kieślowskiego, „Alphaville” Jeana-Luca Godarda i „Króla komedii” Martina Scorsese. Zdobył wielce zasłużoną nominację do Oscara (2008) za doskonałą rolę człowieka niestabilnego psychicznie w filmie „Droga do szczęścia” w reżyserii Sama Mendesa.

Marc Forster (reżyseria)

Szwajcarski reżyser i scenarzysta, działający na rynku anglosaskim. Urodził się 30.11.1969 w Illertissen, Niemcy. Jego ojciec był niemieckim lekarzem, matka szwajcarską architektką. Dorastał w Davos. W 1990 roku przeniósł się do USA. Studiował w New York’s University Film School. Podczas studiów nakręcił kilka filmów dokumentalnych. Za eksperymentalny film „Loungers” zdobył nagrodę publiczności na festiwalu Slamdance, a dzięki „Everything Put Together” zyskał uznanie na festiwalu kina niezależnego w Sundance. Wielki rozgłos przyniósł mu dramat psychologiczny „Czekając na wyrok” z oscarową rolą Halle Berry. Z kolei „Marzyciel”, biografia pisarza J.M. Barriego, twórcy „Piotrusia Pana”, z Johnnym Deppem w roli tytułowej, zdobył pięć nominacji do Złotego Globu i siedem do Oscara. Jego dewizą jest kręcić filmy kompletnie różnych gatunków, posługując się diametralnie różnymi środkami stylistycznymi. Ma więc na koncie zarówno kameralny dramat z akcją umiejscowioną w Afganistanie – „Chłopiec z latawcem”, jak i wielkie widowisko z serii bondowskiej „Quantum of Solace” (586 milionów dolarów wpływów). Obecnie pracuje nad futurystycznym thrillerem „World War Z”, z Bradem Pittem w roli głównej.  – Zawsze robię filmy, których scenariusze coś dla mnie znaczą. Ryzykuję porażkę i czasami przegrywam, ale za nic nie chcę się powtarzać – twierdzi.

Tekst: Forumfilm.pl