O śmierci artystki znanej jako Bosonoga Diwa poinformował w sobotę minister kultury Republiki Zielonego Przylądka Mario Lucio Sousa. Evora zmarła w szpitalu w Sao Vicente, gdzie trafiła w piątek z powodu problemów z sercem.

Evora skarżyła się na problemy ze zdrowiem już od kilku lat. W maju 2010 roku przeszła operację na otwartym sercu, mimo to we wrześniu b. r. jej dolegliwości nasiliły się na tyle, że artystka była zmuszona odwołać planowaną trasę koncertową i podjąć decyzję o zakończeniu kariery scenicznej.

Pochodząca z Wysp Zielonego Przylądka Evora nazywana była często „Bosonogą Divą” ze względu na zwyczaj występowania bez obuwia. W ten sposób solidaryzowała się z biednymi rodakami, bezdomnymi, kobietami i dziećmi. Na swoim koncie posiada szereg platynowych i złotych płyt, prestiżową nagrodę Grammy, a nawet Order Legii Honorowej. Jej ostatnie albumy to Nha Sentimento z 2009 r. oraz kolekcja duetów z 2010 r.

Efekty jej artystycznej pracy w duecie z Dorotą Miśkiewicz możecie odsłuchać tutaj:

{youtubejw}S70URTg6CDo{/youtubejw}

Urodziła się 27 sierpnia 1941 roku. Była córką kucharki. Po śmierci ojca, jako dziecko, trafiła pod opiekę sióstr zakonnych. Po dwóch latach nauki gotowania i szycia wróciła do domu, gdzie zainteresowała się nocnym życiem Mindelo – portu kolonialnego. Występować publicznie zaczęła w wieku 16 lat w portowych barach, wtedy tez zarejestrowała pojedyncze nagrania dla radia. W 1975 przestała występować po paśmie niepowodzeń. Po pewnym czasie powróciła do muzyki, by nagrać dwie płyty: zbiorową, w Portugalii, wraz z innymi piosenkarkami z Republiki Zielonego Przylądka, oraz solową. Obie pozostały bez dużego rozgłosu. W 1986 poznała Francuza i mieszkańca Wysp Zielonego Przylądka, José da Silva, przyszłego agenta i producenta, który zaprosił 47-letnią artystkę do Paryża. Dwa pierwsze albumy: La Diva aux pieds nus (1988) i Distino di Belita (1990), stanowiły próbę zaistnienia na rynku. Kolejny, Mar Azul (1991), był pierwszym całkowicie akustycznym, po jego wydaniu zrodziło się określenie Bosonoga Diva”. Trzeci album (1992), z tytułową piosenką Miss Perfumado i Sodade, sprzedał się w dziesiątkach tysięcy egzemplarzy zdobywając złotą płytę. Po jego wydaniu zaśpiewała recital w paryskiej Olympii. Wkrótce potem ukazały się kolejne albumy: Cesária (1995) i Cabo Verde (1997), obydwa były nominowane do nagrody Grammy, a Évora uznana została za muzyczne odkrycie lat dziewięćdziesiątych. Po tym sukcesie podpisałą nowe kontrakty z BMG France, dla którego nagrała albumy Café Atlantico i Sâo Vicente di Longe.

Cesária Évora wzięła udział w nagraniu muzyki do filmów: Besame Mucho w filmie Wielkie nadzieje Alfonso Cuaróna (1998) i Ausencia w filmie Underground Emira Kusturicy. Sama pojawiła się w epizodycznej roli matki młodego mieszkańca Wysp Zielonego Przylądka w filmie Pola Cruchtena Black Dju i w kilkuminutowej sekwencji w O Testamento do Senhor Napomuceno Francesca Manso. Śpiewała także w duetach, m.in. z Teofilo Chantre (Cabo Verde), Eleftherią Arvanitaki, Tanią Libertad, Adriano Celentano, Bernardem Lavilliers, a także, na życzenie Cesárii, z Charlesem Aznavourem. Chęć wspólnego zaśpiewania z Cesárią wyraziła nawet Madonna. Największy rozgłos zyskał utwór śpiewany w duecie z Salifem Keitą na płycie Moffou – Yamore. Wydane także zostały remiksy jej piosenek – Club Sodade.

W 2004 jej kolejne płyty otrzymał status złotych i platynowych. Płyta Voz d’Amor (Głos miłości) zdobyła nagrodę Grammy w kategorii World Music. W 2004 Évora otrzymała nagrodę Victoires de la Musiques i Medaille des Arts et de la Litterature. Płyta Rogamar (2006), potwierdza przywiązanie artystki do muzycznej tradycji jej kraju i jej pozycję w artystycznym świecie w gatunku World Music. Na początku 2007 płyta została nominowana do Victoires de la Musique, a 27 lipca prezydent Francji, Jacques Chirac, przyznał artystce najwyższe odznaczenie państwowe – Order Legii Honorowej.

Do śmierci Cesária wspierała młodych muzyków z Wysp Zielonego Przylądka oraz finansowała ich koncerty. Brała także aktywny udział w muzycznych przedsięwzięciach, mających m. in. zwrócić uwagę świata na problemy Afryki. Wzięła udział w nagraniach takich płyt jak Drop The Debt (2002, w apelu o anulowanie długów najuboższych krajów świata), RedHot+Rio, (nagrana w celu pomocy w walce z AIDS), Gaïa ( promującą ochronę środowiska naturalnego), Crianças di terra (promującą budowa wiosek dziecięcych). W marcu 2003 Cesária Évora jako pierwsza piosenkarka została ambasadorem Światowego Programu Żywnościowego przy ONZ.

{youtubejw}LLsg_Lk819s{/youtubejw}

Prywatnie Cesária była niezwykle przywiązana do Cabo Verde i Mindelo, zarówno w życiu jak i na scenie wykazuje się skromnością i spontanicznością. Śpiewała wyłącznie po kreolsku (w dialekcie z São Vicente) lub po portugalsku (z wyjątkiem Besame mucho, na potrzeby filmu). Wyznawała zasadę, że nigdy nie bisuje dwa razy. Identyfikowała się z tytułową „kobietą z wysp” (Amdjer de nos terra), z płyty Voz d’Amor. I choć miała przydomek Królowa morny i Cesarzowa Wysp Zielonego Przylądka, sama mówiła o sobie: ja jestem po prostu Cesária.

Źródło: Wikipedia.org