Chaos w Siedmiu Królestwach wydaje się dobiegać końca – wojska Lannisterów przejęły kontrolę nad prawie całym kontynentem, sukcesywnie gasząc wszelkie ogniska buntu. Wprawdzie po lasach wciąż grasują banici, paląc i niszcząc wszystko, co stanie im na drodze, ale wielcy lordowie próbują zaradzić temu problemowi i wysyłają swe oddziały do walki z grasantami. Wszystko wskazuje na to, że ci, którzy przejęli władzę, nie tylko z niej nie zrezygnują, ale będą próbowali jeszcze bardziej powiększyć zakres swoich wpływów. A jako że wojna dobiegła końca, głównym środkiem zwiększenia politycznej przewagi nie będą bitwy i genialne posunięcia taktyczne, ale podstępy i tajemne knowania.
Czytaj dalej →
Lem wielkim pisarzem był – chciałoby się zakrzyknąć, parafrazując cytat z dzieła Gombrowicza – i czyniłoby się to bez śladu ironii. No bo jakże inaczej? Ogromna spuścizna literacka i filozoficzna, nowe wydania książek, informacje o kolejnych adaptacjach filmowych, nie wspominając już o tych wszystkich osiągnięciach cywilizacyjnych, których pojawienie się ekstrapolował pisarz – to robi wrażenie. Lema się czyta, o Lemie się mówi i pisze, Lema się zna. Oczywista oczywistość. Gdyby było inaczej, recenzowana tutaj książka, ten niezwykły hołd dla autora Solaris, nigdy by nie powstała, czyż nie?
Bezduszna Gail Carriger kusiła mnie od dawna. Z jednej strony – intrygującym tytułem. Z drugiej – prześliczną okładką przedstawiającą kobietę w wiktoriańskiej sukni oraz z elegancką parasolką. W tle widzimy zamglony Londyn, z którym mocno kontrastują różowe napisy. Choć nie lubię tego koloru, muszę przyznać, że kompozycja jest świetna i przyciągająca uwagę. Kolejnym powodem, dla którego chciałam sięgnąć po Bezduszną, była informacja, iż jest to powieść utrzymana w konwencji steampunkowej. No i wreszcie zaintrygował mnie opis autorki umieszczony na czwartej stronie okładki: Gail Carriger pisze, by odreagować smutne dzieciństwo pod okiem ekspatrianta i zrzędy. (…) Obecnie rezyduje w Koloniach wraz z haremem armeńskich kochanków i pokaźnym zapasem londyńskiej herbaty. I jak tu nie przeczytać powieści autorstwa takiej jednostki?
Pod koniec 
Niniejsza książka, opowiadająca o niezwykłym niedźwiedziu Wojtku, jest oparta na faktach. Jej autorka, Ailleen Orr, urodziła się i wychowała w Szkocji. Jest założycielką The Wojtek Memorial Trust – fundacji działającej na rzecz postawienia Wojtkowi pomnika w Szkocji (tu bowiem po zakończeniu wojny przybył on wraz ze swymi towarzyszami i tu pozostał do końca swego życia). W Polsce książka ta została wydana w 70 rocznicę urodzin bohaterskiego niedźwiedzia.
Rozgwiazda Petera Wattsa była książką znakomitą i niezwykłą. Wiele osób lubi powtarzać, że Watts tworzy powieści, dzięki którym „współczesne science-fiction jest wreszcie science, a nie tylko fiction”. Jest sporo prawdy w tym stwierdzeniu. Tyle, że to tylko środek do osiągnięcia celu: stworzenia powieści jednocześnie wymagającej, ale dającej czytelnikowi dużo satysfakcji, zmuszającej do uważnego czytania i śledzenia poczynań ludzi, z którymi nie chcielibyśmy się spotkać w realnym życiu. Watts zaserwował książkę z klaustrofobicznym klimatem, której chłodna narracja budziła dreszcze. Zbudował akwarium, do którego wpuścił rybki i wymusił na czytelniku, by obserwował ich powolną przemianę, rozpad starych struktur i powstanie czegoś nowego, niekoniecznie lepszego czy przyjemniejszego.
W odbiciu Jakuba Małeckiego to drugi tom serii Kontrapunkty, wydawanej przez Powergraph. Przyznam, że trochę się go obawiałem – po miażdżącym wstępie, jaki zafundowało mi Tak jest dobrze Szczepana Twardocha, byłem szczerze ciekaw, czy uda się utrzymać ten poziom. Co prawda wspomnienie o Zaksięgowanych, jednej z wcześniejszych książek Małeckiego, która przypadła mi do gustu, było uspokajające – jednak przy okazji fakt ten budził we mnie jeszcze większą chęć przeczytania powieści. Teraz, będąc już po lekturze, mogę stwierdzić, że W odbiciu moje oczekiwania zaspokaja. Z nawiązką nawet.
Autorka powieści Urodzony w cieniu talibów, Andrea Busfield, jest dziennikarką. W latach 2005-2008 przebywała w Afganistanie jako redaktor naczelny ukazującej się w Kabulu gazety finansowanej przez NATO. Efektem tego pobytu jest niniejsza książka. Jej bohaterem, a zarazem narratorem, jest 11-letni chłopiec, Fouad. Akcja powieści rozgrywa się w Afganistanie, po obaleniu rządów talibów.
Cormac McCarthy stał się rozpoznawalny w Polsce dzięki filmom, które powstały na podstawie jego książek. Mówię oczywiście o To nie jest kraj dla starych ludzi braci Coen i Drodze z Viggo Mortensen’em w roli głównej. I chociaż obecnie McCarthy jest poczytnym autorem, to nie mogę przestać myśleć o tym, jak bardzo musimy być zacofani, by Dziecię Boże z 1974 roku dotarło do nas dopiero w roku 2009. Bo trzeba przyznać, że traciliśmy wiele nie czytając McCarthy’ego.
JFK – dopóki nie przeczytałam książki Žambocha i Procházki, ten skrót kojarzył mi się tylko z Johnem Fitzgeraldem Kennedym. Przeszło mi. Teraz zdaje się oczywiste, że chodzi o Johna Františka (Francisa) Kovařa – byłego członka formacji likwidowania skutków katastrof przemysłowych, a wcześniej kapitana specjalnej jednostki szybkiego reagowania.