Kto jest najbardziej przerażającym facetem w Ameryce? Prawdopodobnie Jack Ketchum. Tak na temat tego amerykańskiego pisarza wypowiedział się sam mistrz grozy i horroru, Stephen King. Słowa te można więc chyba uznać za wystarczającą rekomendację. Jack Ketchum urodził się w 1946 roku, w Livingstone. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. Jest autorem kilkunastu powieści, a także kilku nowel i zbiorów opowiadań. Uważany jest za jednego z najlepszych autorów literatury grozy. Popularność zyskał także w Polsce. Do jego najbardziej znanych w naszym kraju powieści należą: Dziewczyna z sąsiedztwa, Jedyne dziecko, Straceni, Poza sezonem, Potomstwo. Obecnie, dzięki wydawnictwu Papierowy Księżyc, do rąk czytelnika trafiła kolejna powieść – Rudy. Dołączona do niej została nowela pt. Prawo do życia.„Rudy. Prawo do życia”, Jack Ketchum – recenzja
Kto jest najbardziej przerażającym facetem w Ameryce? Prawdopodobnie Jack Ketchum. Tak na temat tego amerykańskiego pisarza wypowiedział się sam mistrz grozy i horroru, Stephen King. Słowa te można więc chyba uznać za wystarczającą rekomendację. Jack Ketchum urodził się w 1946 roku, w Livingstone. Obecnie mieszka w Nowym Jorku. Jest autorem kilkunastu powieści, a także kilku nowel i zbiorów opowiadań. Uważany jest za jednego z najlepszych autorów literatury grozy. Popularność zyskał także w Polsce. Do jego najbardziej znanych w naszym kraju powieści należą: Dziewczyna z sąsiedztwa, Jedyne dziecko, Straceni, Poza sezonem, Potomstwo. Obecnie, dzięki wydawnictwu Papierowy Księżyc, do rąk czytelnika trafiła kolejna powieść – Rudy. Dołączona do niej została nowela pt. Prawo do życia.
Stwierdzić, że bracia Grossbart byli okrutnymi i samolubnymi zbójami, to obrazić nawet najwstrętniejszego rozbójnika, a nazwać ich krwiożerczymi świniami, to zniesławić nawet najpaskudniejszego wieprza. – rzadko kiedy opis głównych bohaterów jest równie trafny i choć brzmi dość zabawnie, zaręczam Wam, że to tylko pozory. Bracia Grossbart to rzeczywiście najbardziej odrażające i plugawe typy, z jakimi kiedykolwiek zetknęliście się na kartach powieści. To antybohaterowie w najbardziej dosłownym znaczeniu tego słowa, choć wymykają się wszelkim znanym bandyckim stereotypom; daleko im zarówno do sprawiedliwego banity w charakterze Robin Hooda czy Janosika, jak i typowego sadystycznego psychopaty pokroju Freddy’ego Krugera lub Michaela Myersa.
Ziemia płonie pod ich stopami, a oni nie mają dość wody, by ją ugasić – tak o swoich wrogach mówi jeden z głównych bohaterów powieści, Cesare Borgia. W chwili, gdy wypowiada te słowa, jest u szczytu swej potęgi; odurzony władzą, napędzany niepohamowaną ambicją, nie zdaje sobie jeszcze sprawy, jak trafnie charakteryzują one jego samego…
Powieść Andrzeja Dudzińskiego, pisarza, scenarzysty telewizyjnego i dokumentalisty, jest efektem połączenia dwóch jego życiowych pasji: fascynacji Kaszubami oraz badania najdawniejszych śladów polskiego osadnictwa w Ameryce Północnej. Trzeba przyznać, że tak oryginalny i dość karkołomny melanż zainteresowań zaowocował niezwykle intrygującą fabułą, która niejednego czytelnika z pewnością sprowokuje do własnych eksploracji tematu lub też skłoni do snucia refleksji na temat alternatywnej historii epoki wielkich odkryć…
Chyba każdy z nas wie, czym jest „urok małych miejscowości”. Wścibscy i znający cię jak własną kieszeń sąsiedzi, sklepowa, która pamięta, jaką pastą myjesz zęby i co jesz w poniedziałek rano, czy w końcu listonosz wręczający ci przesyłki u fryzjera, bo „Tak jakoś tędy przejeżdżałem i zobaczyłem pani samochód…”. No, może trochę przesadzam, ale prawdą jest, że ludzie z małych miasteczek czy wsi są jak jedna, wielka rodzina i biada temu, kto będąc mieszkańcem takiej miejscowości, do tej rodziny należeć nie chce. Czy taka sceneria nadaje się na tło kryminału? W swojej książce Śmierć za cukiernią Joanne Fluke udowadnia, że jak najbardziej.
Kiedy w naszej redakcji padło pytanie – Kto chciałby zrecenzować groteskowy kryminał polskiej autorki? – od razu zgłosiłam swoją kandydaturę. No i mam teraz koło siebie siedemdziesięcioośmiostronicową książkę, zapisaną ogromną czcionką i przedziwnym stylem. Pamiętnik Wendy okazał się dla mnie prawdziwą zagwozdką. Dlaczego? Tego dowiecie się z recenzji.
Nie wiem czy wśród współczesnych pisarzy znajdzie się ktoś, kto – tak jak Irving – potrafi najpierw wywołać mój śmiech, by następnie skłonić do refleksji, a wszystko skończyć wszechogarniającą chęcią do najzwyklejszego rozbeczenia się. Mogę więc nazwać go niekwestionowanym mistrzem wyciągania na światło dzienne wszystkich skrajnych uczuć, i to tylko za pomocą słów. W jednej osobie jest jedną z tych powieści, która z każdego z Was wydobędzie pokłady myśli i odczuć, o których może dawno już zapomnieliście.
Jestem kobietą i zawsze z dystansem podchodziłam do męskich rozterek orbitujących wokół zagadnienia „czy można zrozumieć kobietę”. Jasne, że można; ja świetnie rozumiem siebie i swoje koleżanki. Problem więc nie w tym „czy” można zrozumieć kobiety, ale „kto” potrafi je zrozumieć…
Tym razem moja ulubiona autorka powieści historycznych zabiera nas do XVI – wiecznej Europy, by opowiedzieć o losach Katarzyny Aragońskiej – hiszpańskiej infantki, najmłodszej córki pary królewskiej Izabeli i Ferdynanda, od trzeciego roku życia księżnej Walii, narzeczonej następcy angielskiego tronu Artura Tudora, późniejszej królowej Anglii, pierwszej z sześciu żon Henryka VIII.
27 września angielską premierę miała nowa powieść autorki opowieści o przygodach Harrego Pottera,