Nad ulicami miast unosi się pył… 
Na półki księgarń trafił niedawno drugi tom cyklu autorstwa Katarzyny Miszczuk: po „Ja, diablica”, powieść „Ja, anielica”, pod wieloma względami lepsza od poprzedniczki.
Spotkanie z Neuromancerem to jak kontakt z prototypem przyszłości. Na kartach swojej debiutanckiej powieści z 1984 roku, który dla elektroniki wyznacza czasy zamierzchłe, William Gibson zebrał nieprzebraną liczbę oryginalnych, wizjonerskich pomysłów na świat rządzony elektroniczną informacją. W intrygującą wizję przyszłej rzeczywistości wrzucił garść barwnych, wielowymiarowych postaci, których losy splótł zaskakującą intrygą. I to właśnie otrzymujemy, sięgając po tę książkę.
Za Neuromancera Gibson otrzymał szereg prestiżowych nagród, m. in.: Nagrodę Nebula, Nagrodę Hugo oraz Nagrodę im. Philip K. Dicka. Swoją książką powołał do życia cyberpunk, stworzył pojęcie cyberprzestrzeń, inaczej matryca (w oryginale: matrix…), wzbogacił s – f o elementy, bez których trudno nam sobie dziś ten nurt wyobrazić.
Case’a, głównego bohatera, poznajemy w bardzo nieciekawym momencie jego życia. Jest, a może raczej: był jednym z najlepszych hackerów, „kowbojów cyberprzestrzeni”. Popełnił jednak klasyczny błąd, choć obiecywał sobie, że tego nie zrobi – okradł zleceniodawcę. Za nielojalność zapłacił niezwykle wysoką cenę – uszkodzony system nerwowy pozwala mu na prowadzenie zwyczajnego życia jako „mięso”, ale uniemożliwia pracę, uniemożliwia wejście do matrycy, skazuje na pozostawanie więźniem we własnym ciele. Case ma dwadzieścia cztery lata i zniszczoną przyszłość. Ma też długi, jest uzależniony od narkotyków, a jego dziewczyna właśnie go okradła. Czytaj dalej
Dusze naszych poległych chronią nas cały czas,
Roztaczają opiekę w potrzebie.
(Włodzimierz Wysocki)
Kto z was nie zna Księgi dżungli Kiplinga? Historia o chłopcu wychowanym przez wilki już dawno stała się częścią kultury i udowodniła, że wystarczy kochać, by odnaleźć rodzinę nawet w samym sercu tropikalnego lasu. Czy tylko tam?
Otóż Gaiman postanowił udowodnić, że dom można odnaleźć w miejscu, które zwykle przeraża żywych ludzi, i opowiedział historię chłopca, który wychował się na cmentarzu. Podobno pomysł na napisanie tej książki powstał w głowie Neila, gdy obserwował on jak jego mały synek jeździ na trójkołowym rowerku wokół starych nagrobków cmentarza.
Główny bohater książki nosi wiele mówiące (a może nie mówiące nic) imię – Nik, zdrobnienie od Nikt. Swego czasu Odyseusz posługiwał się tym imieniem i wyszło mu to na dobre. Jak to będzie u Nika? Przekonacie się po przeczytaniu książki.
Wilken. Cyrk Półmroku – pod tą tajemniczą nazwą skrywa się druga część cyklu Wilken, opowiadającym nie o wilkołaku, a o wilku, który zmienia się w człowieka, i o wielu innych ciekawych postaciach.
W tej części Nat wraca wraz ze swoją matką do Francji, by przyłączyć się do ojca i dziadka, którzy… prowadzą wędrowny cyrk. Cyrk niezwykły i jedyny w swoim rodzaju, bowiem nie pracuje tu żadne zwierze, ale i ludzie trafiają się tu nader rzadko…
Nie ocenia się książki po okładce, ale ja pozwolę sobie zacząć właśnie od tego. Gdyby każde wydawnictwo wkładało tyle pracy w wydanie książki, co Bukowy Las, mielibyśmy w księgarni nie tylko pożywienie dla duszy, ale i dzieła sztuki. Wilkena przyjemnie bierze się do ręki, gdyż trójwymiarowa okładka sprawia niezłą radochę każdemu czytelnikowi.
Wilken. Cyrk Półmroku według mnie to kolejna świetna pozycja dla młodzieży. Wartości takie, jak przyjaźń, lojalność wobec bliskich i samego siebie, spotyka się niemal na każdej stronie. Di Toft delikatnie porusza problemy inności i dyskryminacji, pokazując, jak wielki skarb kryje się w każdym, kto różni się od reszty, oraz to, jak łatwo złamać kogoś, kto sprawia wrażenie dziarskiego i silnego. Do tego książka wciąż zaskakuje, prowadząc akcję szybko i wartko.
Szczególną uwagę przyciąga sam cyrk, a dokładniej rozdział, gdzie został opisany cały jego występ pokazany czytelnikowi oczami Nata. Niezwykłość i różnorodność postaci oraz pomysłowość Di Toft budzi żal, że w rzeczywistości nigdy nie zobaczymy czegoś takiego. Swoją drogą sam cyrk także kryje ciekawe przesłanie, które z łatwością można przenieść na nasz współczesny świat i wyciągnąć odpowiednie wnioski.
Na oklaski z mojej strony zasługują w tej książce wampiry. Tak, tak, dokładnie – wampiry. A szczególnie ich królowa, za opis której mam ochotę wysłać Di Toft kwiaty. Wampirzyca jest tu mroczna i groteskowa, a czytanie o jej przebudzeniu i o niej samej było najbardziej intrygującą rzeczą w całej tej historii. Aż żal, że autorka poświęciła tej postaci tak mało miejsca.
Podsumowując, polecam młodzieży kochającej się w literaturze fantasy oraz miłośnikom wampirów, myślę, że jest to łakomy kąsek do degustacji. Wydaje mi się także, że każdy fan fantasy znajdzie w tej książce coś dla siebie: są tu i wampiry, i wilkołaki, i fauny, i rekiny, i… A cóż ja będę wymieniać? Zapraszam do lektury!
Autor: Di Toft
Tytuł oryginału: Wolven. Twilight Circus
Wydawnictwo: Bukowy Las,
Data wydania polskiego: Luty 2011
ISBN: 978-83-62478-27-9
Liczba stron: 368
Wymiary: 129 x 198 mm
Tłumaczenie: Jarosław Włodarczyk
Szekspir napisał prawdę.
Przynajmniej z punktu widzenia Kelley, młodziutkiej aktorki odgrywającej rolę Tytanii w sztuce Sen nocy letniej, która to dziewczyna dowiaduje się, że elfy naprawdę istnieją. Tak można by streścić fabułę Oddechu nocy autorstwa Lesley Livingston, czyli powieści wydanej niedawno nakładem Wydawnictwa Jaguar.
Gatunkowo można ten tekst zaliczyć do romansów paranormalnych… ale stop, nie zniechęcajcie się. Muszę przyznać, że Oddech nocy to pierwszy paranormal romance, który naprawdę mi się spodobał. Jego główną bohaterką jest wspomniana już Kelley, dla której nie ma na świecie nic ważniejszego ponad to, że otrzymała angaż w sztuce mimo braku doświadczenia. Z czasem dziewczyna zrozumie, że było to wydarzenie całkiem zwyczajne, na jej drodze stanie bowiem Sonny – chłopak, który w dzieciństwie został porwany przez elfy, wychowanek i sługa króla Oberona. Jak łatwo się domyślić, ta znajomość znacząco odmieni życie Kelley.
Andrzej Pilipiuk to pisarz, którego twórczość można żywiołowo lubić, bądź równie żywiołowo nie trawić. W całości, jako że autor posługuje się zasadniczo jednym stylem pisania. Zdarzyło mi się przeczytać całkiem sporo jego książek, mimo to jednak wciąż nie jestem w stanie się do niego przekonać. To pewnie oznacza, że nie przekonam się już nigdy.
Cykl „Kuzynki” składa się z trzech książek: „Kuzynki”, „Księżniczka” i „Dziedziczki”. To historia trzech kobiet, choć może powinnam powiedzieć kobietek (nominalnie najstarsza ma 21 lat). Tytułowe kuzynki to Stanisława i Katarzyna Kruszewskie, a jako bohaterka dołącza do nich szesnastoletnia (nominalnie) Monika Stiepankovic. Ale nic tu nie jest takie, jakie mogłoby się wydawać. Stanisława jest dwudziestojednolatką od prawie połowy tysiąclecia (w XVI wieku przyjęła pierwszą dawkę kamienia filozoficznego), Monika to urodzona w IX wieku bośniacka księżniczka – wampir, a Katarzyna co prawda rzeczywiście ma 20 lat, ale za to jest agentką CBŚ. Konia z rzędem temu, kto wiedział, że do Centralnego Biura Śledczego przyjmują ludzi ze średnim wykształceniem.
Czarnoksiężnik z Archipelagu to piękna i magiczna opowieść o chłopcu, który stał się najsławniejszą i najpotężniejszą postacią w całym Ziemiomorzu. Jednak zanim zyskał należny mu rozgłos i szacunek musiał przejść daleką drogę i pokonać wiele przeszkód. Cała podróż zaczyna się na małej wyspie zwanej Gont, jednej z wielu wysp należących do Archipelagu. Ged, wtedy jeszcze noszący imię Dunny, odkrywa w sobie ogromne pokłady magicznych umiejętności, które pozwalają mu cudem uratować jego wioskę od najazdu okrutnych Kargów. Wydarzenie to sprawia, że dostaje się on pod opiekę maga Ogiona, jednak ten widząc w nim ogromny potencjał, ale też i lekkomyślność oraz zapalczywość, wysyła go na wyspę Roke. W tamtejszej szkole magii chłopak będzie mógł rozwinąć swój talent magiczny i poznać prawa, jakie rządzą całym światem. Wszystko przebiegało spokojnie, jednak do czasu. W wyniku głupoty chłopak nierozważnym czynem uwalnia okrutną i niebezpieczną istotę, która nie spocznie póki go nie zniszczy. Od tego momentu rozpoczyna się niezwykła podróż Geda, wyprawa pełna niesamowitych przygód, która zmienią go i ukształtują.
Każdy plan, nawet ten tworzony z ogromną dbałością o szczegóły i niezwykłą pieczołowitością, może zdać się na nic i obrócić w niwecz, gdy zacznie przy nim majstrować pewien zawzięty i wredny jegomość zwany Pechem, którego wszędzie pełno i który za nic nie przepuści okazji by namieszać w życiu pewnej dziewczyny. Ida Brzezińska, dziedziczka wielopokoleniowego rodu osób magicznie uzdolnionych za nic nie chciała kontynuować tej chwalebnej tradycji, była wyrodną córką i czarną owcą w rodzinie. Jedyne, czego pragnęła, to święty spokój oraz normalne życie bez magii i wszystkiego, co z nią związane.
Jednak wszędobylski i nieodłączny towarzysz Idy miał co do niej własne, określone od dłuższego czasu zamiary. Swe iście makiaweliczne pomysły systematycznie wprowadzał w jej (już i tak ciekawe) życie, starannie i bezlitośnie, z uśmiechem na twarzy krzyżując wszelkie jej plany. Najpierw zaczęła widzieć zmarłych, których starała się ignorować, choć sami zainteresowani nie dawali o sobie tak łatwo zapomnieć. Czytaj dalej
Bukowy Las prezentuje niecodzienną powieść o młodej, pełnej pasji dragonce, której przyjdzie walczyć o zachowanie wszystkiego czym jest.
Jacinda kocha wolność i brakuje jej tego uczucia. Ograniczona zasadami stada, narzuconymi normami, dusi się w swojej ludzkiej powłoce. Pragnie szybować w blasku dnia po bezchmurnym niebie, czując na swej dragońskiej skórze krople rosy. Kiedy łamie zasadę – latania tylko nocą, jej matka podejmuje szybką decyzję dyskretnego opuszczenia stada. W przeciwieństwie do matki i siostry dziewczyna nie chce stać się człowiekiem, pragnie utrzymać swą dragońską naturę.
