Książka Macieja Wasielewskiego jest biografią Bogusława Meca, ale jest też budzącą wiele emocji opowieścią o nietuzinkowym człowieku, a także po prostu o życiu – w tym sensie jest to pozycja nie tylko dla fanek i fanów Meca, ale też dla osób ceniących bogate, frapujące biografie.„Bogusław Mec. Bim Bam Bom, mogę wszystko”, Maciej Waseilewski – recenzja
Książka Macieja Wasielewskiego jest biografią Bogusława Meca, ale jest też budzącą wiele emocji opowieścią o nietuzinkowym człowieku, a także po prostu o życiu – w tym sensie jest to pozycja nie tylko dla fanek i fanów Meca, ale też dla osób ceniących bogate, frapujące biografie.
Zbiór traumatycznych przeżyć dziecka, które już jako dojrzała kobieta wraca do przeszłości i postanawia ją opisać, porusza do głębi. Zapis jest wyjątkowy, ponieważ wojnę, okres okupacji sowieckiej i hitlerowskiej, ponad roczną egzystencję w parszywych, niemalże zwierzęcych warunkach, widzimy oczami kilkuletniej dziewczynki, dojrzałej, lecz wciąż będącej po prostu dzieckiem. Wojna ukształtowała jej charakter, ukazała wartość życia, rodziny, zmusiła do nieustannego przebywania w towarzystwie osób, z którymi nie powinna zamieniać nawet słowa. Ona, panienka z dobrego domu, szlachetna, bo jeszcze tak młoda istotka.
Aktor to postać uważana przez wielu ludzi za osobę przede wszystkim publiczną. To już nie czasy złotego okresu Hollywood gdzie gwiazdy jawiły się jako artyści niedostępni, a ich życie prywatne owiane było tajemnicą. W dobie Internetu oraz paparazzi każdy ruch aktorów jest uważnie śledzony i komentowany. Jednocześnie gwiazdy pomne swego człowieczeństwa często starają się przekuć swą popularność w szlachetne czyny, szczególnie ci zza wielkiego oceanu. I tak niektóre jak Angelina Jolie adoptują dzieci z krajów Trzeciego Świata, aby poruszyć ten problem na międzynarodowym forum lub angażują się w szeroko pojętą działalność charytatywną; inne skupiają się przede wszystkim na ekologii – jeżdżąc hybrydowymi samochodami, biorąc udział w akcjach w sprawie ochrony środowiska czy też zakładając strony proekologiczne (jak np. Leonardo DiCaprio). Prekursorem działań ekologicznych na szeroką skalę był jednak nie kto inny a Robert Redford, złote dziecko II części XX wieku, aktor równie niepokorny co uatalentowany.
To jedyna kobieta, jaką znam, która wchodząc do zatłoczonego pokoju potrafi sprawić, by wszyscy zastygli w bezruchu… Jej obecność to dowód na to, że piękno jeszcze wciąż stąpa po tym świecie. Tak o Avie Gardner mówił jeden z jej najbliższych przyjaciół, brytyjski aktor, pisarz i scenarzysta Dirk Bogarde.
Istnieje przekonanie, że są pewne tematy, których w towarzystwie w ramach bezpieczeństwa poruszać się nie powinno jak np. polityka i religia. Są to bowiem dyskusje w głównej mierze jałowe, o ile oczywiście nie rozmawiają na dany temat dwie osoby o podobnych poglądach. Jednak gdy podglądy te są skrajnie odmienne, trudno na kanwie towarzyskiej rozmowy wypracować odpowiednie kompromisy, aby żadna ze stron nie poczuła się urażona uwagami drugiej… Chyba że polemikę prowadzą dwie osoby o wysokiej kulturze osobistej, wybitnej inteligencji i dojrzałości. A tak się dzieje w wydanej w tym roku przez wydawnictwo Literackie książce O Bogu i człowieku rozmowy, w której dyskusję prowadzą dwie wybitne osobowości świata kultury i religii: Zygmunt Bauman i Stanisław Obirek. Wtedy spodziewać się możemy niezwykle interesującej wymiany poglądów, ale i szeregu problemów wartych przemyślenia we własnym zakresie.
Przed pięćdziesięciu laty zawód dziennikarza postrzegano zupełnie inaczej niż dzisiaj. Była to profesja ważna, odgrywająca doniosłą rolę intelektualną i polityczną. Wykonywała ją wąska grupa osób cieszących się szacunkiem społeczeństwa. Dziennikarz był osobą znaną, podziwianą, pisał Ryszard Kapuściński. Dziś to zajęcie masowe i przygodne zarazem, które można w każdej chwili zmienić. Praca naszego najwybitniejszego reportażysty pełna była życia, pasji, dumy i odpowiedzialności za słowo. Etyczna, naznaczona osobistym doświadczeniem, podejmowanym ryzykiem i współodczuwaniem. To nie jest zawód dla cyników to wynik zapisu trzech wykładów wygłoszonych w 1994 i 1999 r. we Włoszech, warsztatów prowadzonych w latach 2000-2002 w Ameryce Łacińskiej i kilku interesujących rozmów. Wcześniej wydane jedynie po hiszpańsku i włosku, niedawno ukazały się wreszcie po polsku. Autor dzieli się w nich swoim doświadczeniem, udziela wskazówek i pokazuje grzechy dzisiejszego świata mediów.
To, co Pan mówi, że żyłem długo i szczęśliwie i że wszystko mi się udawało – okropnie mnie śmieszy. To jest opinia wielu ludzi. Ale to nieprawda. Moje życie było jednym pasmem klęsk i niepowodzeń – tak mówił o sobie Czesław Miłosz. Czy rzeczywiście więcej było w jego życiu nieszczęść i porażek, czy może jednak sukcesów i zwycięstw? Jaki był ‘polski Goethe’, co lubił, czego nie tolerował, co miano mu za złe? O sekretach jednego z naszych najwybitniejszych rodzimych literatów w swoim zbiorze Obecność. Wspomnienia o Czesławie Miłoszu pisze literaturoznawczyni, krytyczka literacka i autorka kilku książek, Anna Romaniuk. To niezwykłe świadectwo przede wszystkim o nieprzeciętnym człowieku, a dopiero później o poecie, laureacie Nagrody Nobla, profesorze, jednym z najwybitniejszych poetów Ameryki XX wieku (wg Susan Sontag). Wybitne, dopracowane, ukazujące różne oblicza Miłosza za sprawą wspomnień wielu osób, które razem tworzą niezwykły kolaż „człowieka wielopiętrowego”.
Droga Pani S., 
W dzisiejszym świecie trwa zażarta dyskusja na temat homoseksualizmu oraz jego przedstawicieli. Jedni popierają ideę nadania większych praw (m.in. legalizacji ich związków czy też prawa do adopcji dzieci), inni są zdecydowanie temu przeciwni. Mimo to, bez żadnych wątpliwości, homoseksualizm stał się ,”oswojony”, wyszedł na światło dzienne z przysłowiowej szafy. Istnieją jednak wciąż przypadki odmiennych orientacji seksualnych, które nadal są spychane na obrzeża świadomości. Jedną z nich z całą pewnością jest transseksualizm. Teraz (dzięki wydawnictwu W.A.B) możemy zapoznać się z tematem transseksualizmu u źródeł, dzięki książce Tango. Powrót do dzieciństwa, w szpilkach autorstwa Justina Vivian Bonda, jednego/jednej z najbardziej znanych przedstawicieli tej orientacji na świecie.
Po przeczytaniu tej książki rozumiemy zdjęcie Chanel znajdujące się na okładce. Dostrzegamy to, jaką była osobą i co tak do niej przyciągało. Widzimy jej wyniosłość i przenikliwość, a przede wszystkim kobietę, której determinacja i upór zarezerwowały jej już na starcie miejsce pośród niebanalnych projektantów na ich panteonie.