Urodził się 28 grudnia 1899 w Genewie jako Bogdan Eugène Junod. Był polakiem szwajcarskiego pochodzenia. Swój pseudonim „Bodo” stworzył z pierwszych sylab: swojego pierwszego imienia (Bogdan) i imienia matki (Dorota).

Istnieją sprzeczne informacje na temat miejsca jego urodzenia: najczęściej wymienia się Genewę, lecz czasem podawana jest Warszawa lub Łódź. Jego ojcem był szwajcarski inżynier Teodor Junod (właściciel łódzkiego kina Urania), a matką Polka Jadwiga Anna Dorota Dylewska (zm. 1944). Bodo przez całe życie zachował obywatelstwo Szwajcarii (co przyczyniło się do jego śmierci), jednak fakt ten nie był powszechnie znany w okresie międzywojennym. Jego ojciec był ewangelikiem reformowanym, a matka katoliczką, sam był wyznania swego ojca.

Słynęła z niebywałej ekspresji i dramatyzmu w wykonywaniu piosenek specjalnie dla niej pisanych. Jej chropowaty i stosunkowo niski głos, kontrastował z drobną sylwetką (147 cm), co fascynowało widzów m.in. w paryskiej Olympii, z którą była przez lata związana.

Przyszedł na świat 18 grudnia 1963 roku w Shawnee (Oklahoma) w rodzinie baptystów jako najstarszy syn kierownika firmy transportu ciężarowego Williama A. Pitta i szkolnej pedagożki Jane Etty Hillhouse. Ma rodzeństwo – brata Douga i siostrę Julie Neal. Dzieciństwo spędził w Springfield w Missouri. W 1982 ukończył szkołę średnią Kickapoo High School w Springfield. W latach 1982-1986 studiował dziennikarstwo ze specjalizacją w reklamie w Missouri School of Journalism przy University of Missouri-Columbia, lecz w 1986, tuż przed zakończeniem studiów, zdecydował się wyjechać do Hollywood.

Pierwszy pełnometrażowy film – Firelight – nakręcił w wieku 18 lat. W 1966 rozpoczął studia na wydziale anglistyki na Stanowym Uniwersytecie w Kalifornii w Long Beach. W wieku 21 lat nakręcił film Amblin. Dzięki temu filmowi podpisał siedmioletni kontrakt ze studiem Universal, przerywając jednocześnie naukę w college’u.

Urodziła się 18 grudnia 1952 w Starachowicach. Jest absolwentką Państwowego Liceum Plastycznego. W 1975 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. W teatrze zadebiutowała rolą Doriana Graya w przedstawieniu Portret Doriana Graya Johna Osborne’a (wg Wilde’a) oraz rolą Niny Zarzecznej w spektaklu Czajka Antoniego Czechowa.

Wraz z S. R. Standem i W. Wandurskim opublikował Trzy salwy – pierwszy polski manifest poetów proletariackich. Jego poezja była silnie związana z własną biografią i przeżyciami, a także doświadczeniami narodu polskiego i działaczy ruchu robotniczego, miała wyraźne akcenty rewolucyjne i patriotyczne. W wierszach Broniewskiego wzniosły ton występuje obok mowy potocznej; choć wyczuwalny jest wpływ polskiego romantyzmu, jego utworom nie brak nowatorstwa. Istotną częścią jego dorobku jest liryka żołnierska.

Była autorką bardzo poczytnych powieści opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku. Mimo że sama wiodła stosunkowo odosobnione życie na prowincji w hrabstwie Hampshire, nie pozbawiło jej to zmysłu obserwacji i nie zubożyło dramaturgii jej utworów. Ich fabuła najczęściej dotyczy zamążpójścia i związanych z tym problemów społecznych (sama Austen nigdy nie wyszła za mąż). Celna obserwacja i żywa prezentacja psychiki kobiet czyni z powieści Austen coś więcej niż romanse. Reputację dobrej pisarki zyskała już za życia – jej powieści chwalił m.in. Walter Scott.

Był kilkakrotnym laureatem najpoważniejszych nagród literackich w dziedzinie fantastyki, m.in. Hugo i Nebuli. Szczególnie uhonorowana została powieść Spotkanie z Ramą, która zebrała wszystkie najważniejsze nagrody w dziedzinie literatury fantastycznej. W 1985 otrzymał Damon Knight Memorial Grand Master Award. 

Był jednym z najwybitniejszych polskich aktorów filmowych. Przez 53 lata właściwie nie schodził z filmowego planu; był chyba najbardziej zapracowanym aktorem w Polsce. Nazywano go „zawodowcem”. Zagrał w rekordowej liczbie około 400 filmów polskich i blisko 150 zagranicznych, głównie niemieckich, ale także francuskich, czechosłowackich i jugosłowiańskich. Najbardziej znane filmy z jego udziałem to Pociąg Jerzego Kawalerowicza, nominowany do Oskara Nóż w wodzie Romana Polańskiego, Krzyżacy Aleksandra Forda, Rękopis znaleziony w Saragossie Wojciecha Jerzego Hasa czy Franziska Christa Mühla. Mimo że był jednym z najbardziej znanych polskich aktorów filmowych, miał zwyczaj przyjmować niemal wszystkie propozycje, łącznie z graniem krótkich ról epizodycznych. Od końca lat 90’ XX w. grał w kilku popularnych serialach telewizyjnych, m.in. w Klanie i Złotopolskich.