Niniejszy tekst jest raczej przeznaczony dla osób, które dopiero poznają twórczość Stanisława Lema. Chciałabym im, po prostu, co nieco polecić.
Przegląd jest subiektywny, bo mój własny. Obcowanie z prozą Lema jest jednym z najważniejszych elementów mojego czytelniczego życia, bardzo ważnym przeżyciem, które trwa, bo nie poznałam jeszcze wszystkich jego książek. Wśród tych, które znam, są jednak takie, którymi szczególnie chętnie podzieliłabym się… z każdym. Dlatego wybrałam dla Was kilka. Na początek.
Stanisław Lem był pierwszym pisarzem fantastyczno–naukowym, z jakim się zetknęłam. Wyśrubował moje wymagania. Zachwycił mnie znakomitym stylem, otwartym umysłem, znajomością ludzkiej natury oraz… poczuciem humoru.
Zacznę, bezczelnie, od osobistej anegdoty.
Czytaj dalej →
Przełom lat 50. i 60. We Francji otworzył nową kartę w dziejach kinematografii francuskiej. Początki zmian, które przypadają na ten okres, mają swoje korzenie m.in. w artykułach zamieszczanych między 1951 a 1959 w Cahiers du Cinéma. Odpowiedzialny był za nie krytyk i artysta François Truffaut oraz część z jego kolegów z branży. W śród niech pojawiają się takie nazwiska jak: Rivette, Resnais, Chabrol, Varda, Malle, Rohmer, Melville, Godard. To oni odpowiedzialni są za powstanie zjawiska Nouvelle Vague, czyli Nowej Fali. W 1960 roku ostatni z nich, Jean – Luc Godard stworzył swój pierwszy fabularny film Do utraty tchu, Owo dzieło niemal od razu stało się symbolem i głosem Nowej Fali wprowadzając kino francuskie w specyfikę nowoczesności.
W ostatnich latach coraz częściej przejawia się artystyczne zainteresowanie miastem. To niezwykle istotne, gdyż jak piszą w książce Niepoprawni wizjonerzy, architekci Ben van Berkel i Caroline Bos: Miasto reprezentuje naszą kulturę1. Obecnie pojawia się również zagadnienie obecności miasta w filmie. Zdaniem niemieckiego reżysera, teoretyka i krytyka filmowego Wima Wendersa: Film jest kwintesencją kultury miejskiej, która powstała w końcu XIX wieku i rozkwitła w momencie pojawienia się światowych metropolii2. Kino i miasta powstawały i dojrzewały w tym samym czasie. Film jest świadkiem najróżniejszych procesów, zjawisk zachodzących w obrębie miast. Widział zarówno zniszczenia wojenne, jak i przekształcanie się miast w nowoczesne, zatłoczone metropolie.
Nazwisko Jamesa Bonda jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych w światowej popkulturze. Nie każdy wie jednak, że jeszcze całkiem niedawno należało do zupełnie realnie istniejącej osoby, znanej w pewnych kręgach, jednak bynajmniej nie z licencji na zabijanie… Człowiek, który zainspirował 
Philip K. Dick był naprawdę niezwykłym człowiekiem o bardzo pogmatwanej biografii. Niezwykle płodny pisarz o wizjonerskich pomysłach, oryginalnej wizji literackiego świata, rzadkiej zdolności tworzenia intrygujących, zaskakujących fabuł i misternie utkanych spisków. Jednocześnie prywatnie był człowiekiem bardzo „trudnym” – stronił od ludzi, nie potrafił ułożyć sobie dobrych relacji z kolejnymi żonami, nadużywał alkoholu i narkotyków. Na domiar złego miał poważne kłopoty ze zdrowiem – zarówno fizycznym jak i psychicznym. Wszystko to sprawia, że jako człowiek bywa oceniany bardzo skrajnie – wielbicielki i wielbiciele jego prozy widzą w nim często kogoś na kształt szalonego geniusza, człowieka, którego nadmiar talentu doprowadził do obłędu, albo może odwrotnie – którego obłęd inspirował do genialnych rzeczy. Przeciwnicy Dicka z kolei lekceważą go jako wariata, a jego prozę uważają za wytwór chorego umysłu, nie warty uwagi.
Philip K. Dick był niezwykle płodnym pisarzem. Stworzył kilkadziesiąt powieści i kilkaset opowiadań. Dla każdego ze swoich utworów kreował odrębne postacie; główną rolę zawsze grała jednak opisana w tekście wizja świata i intryga, w którą wplątani byli bohaterowie. Dick miał ogromną liczbę oryginalnych pomysłów i choć w jego twórczości często pojawiają się te same motywy, potrafił za każdym razem ujmować je w różnorodny sposób.
Fanem Richarda Mathesona byłem na długo przed tym, zanim w ogóle dowiedziałem się o jego istnieniu. Tak, zdaję sobie sprawę jak to brzmi, ale cóż Wam na to poradzę? Kiedy po raz pierwszy, przez szparę w drzwiach i w lustrzanym odbiciu, oglądałem Omega man z Charltonem Hestonem, nie miałem przecież pojęcia, kto stoi za tą historią.
Chcąc jak najlepiej poznać i zrozumieć twórczość Philipa K. Dicka, warto choć trochę poznać jego 
Literatura kobieca. Literatura feministyczna. Z pewnych przyczyn te określenia wywołują ironiczny uśmiech na niejednej twarzy, w szczególności męskiej. Jako kobieta, z bólem serca muszę przyznać rację tym, którzy z dystansem podchodzą do wydawnictw oznaczanych tego typu etykietami. Są jednak autorki, których nazwiska napawają dumą z przynależności do płci pięknej. Jedną z nich jest Manuela Gretkowska.
30 listopada 1979 roku to jedna z ważniejszych dat w historii muzyki rockowej. Tego dnia bowiem ujrzał światło dzienne niezwykły, wręcz kultowy dwupłytowy album brytyjskiej grupy rockowej Pink Floyd, The Wall.