Zamieszczono
przez
Jaśniejsza od gwiazdWiersze o pierwszej miłości

„Jaśniejsza od gwiazd” to niezwykle udany powrót Jane Campion. Reżyserce „Fortepianu” udało się osiągnąć w najnowszym filmie dwie, zdawałoby się wykluczające się, rzeczy – stworzyła obraz niebanalny, wizualnie pasjonujący i zmysłowy, nie idąc zarazem na łatwiznę typowej filmowej biografii „ciekawego człowieka”.

Bowiem chociaż bohaterem „Jaśniejszej od gwiazd” jest romantyczny poeta, John Keats – to treścią filmu i tym, co najbardziej skupia uwagę widza jest raczej subtelna gra uczuć, wzajemnych zauroczeń, a w jej efekcie pierwsza miłość, rozkwitająca pomiędzy Keatsem i młodą Fanny Brawne. Niby nic nowego, jednak tym, co wyróżnia film Campion spośród melodramatycznych opowiastek o miłości jest świeżość tej historii, z ekranu emanuje witalność i młodzieńcza siła, ciągnąca młodych ku sobie, wbrew konwenansom, zwyczajom epoki i jej społecznemu podłozu.

Fanny fascynuje się modą, a jej sądy i postrzeganie świata dalece odbiegają od Keatsowskich natchnień i myślenia przez pryzmat poezji. Po spotkaniu z Keatsem budzi się w niej pragnienie poznania tego, czego nie rozumie, rozluźnienia gorsetu konwenansów i salonowej kokieterii w jakim żyje. Ucieczka w poezję i lekcje z Keatsem dają jej znacznie więcej – oprócz rozumienia wierszy, największą nauką dla młodej dziewczyny staje się (odwzajemnione zresztą) uczucie, którego nie sposób opisać. Między panną na wydaniu, kokietką, żyjącą balami i ekscytującą się towarzyskimi ploteczkami, a zubożałym poetą zaczyna się subtelna gra uczuć, mistrzowsko prowadzona ręką autorki „Fortepianu”. Wymiany listów, zachowywanie pozorów, gesty, słowa, uniki kochanków – znaki i obrazy dalekie od miłości w wersji instant, do której przyzwyczaiło nas współczesne kino. Campion, jak sama przyznaje w wywiadzie załączonym do „Jaśniejszej od gwiazd”, nie chce naśladować tej narracji – chce poddać się prostocie filmowego opowiadania, iść śladem Roberta Bressona, na którego się powołuje, zostawić widzowi jak największy margines interpretacji i wartościowania tego, co obejrzał.

O delikatności i subtelnym uroku „Jaśniejszej od gwiazd” decyduje także mistrzowsko zrealizowana strona techniczna filmu. Autor zdjęć – Greig Fariser, tworząc wizualną warstwę filmu,   dał olśniewający pokaz zmysłu operatorskiego. Wyestetyzowane kadry, to już nie tylko „ładne obrazki” – współgrają z uczuciami i nastrojami bohaterów, tworząc zmysłową poetykę całości.
Także muzyka w doskonały sposób rozgrywa sytuację, stanowiąc świetne dopełnienie dzieła. Zresztą sama Campion przyznała, że jest to film, w którym postawiła na młodość i młodzieńczą energię – zarówno aktorów, Bena Whishawa i Abbie Cornish, ale także np. dwudziestoczteroletniego kompozytora Marka Bradshawa.

Z pewnością jesienny wieczór spędzony w towarzystwie filmu Campion może okazać się zdecydowanie bardziej kolorowy, niż szarobura aura za oknem. A dla tych, u których film rozbudzi pragnienie bliższej znajomości z poezją Johna Keatsa, wydawca przygotował naprawdę wyjątkowy dodatek – w wydanym w formie książki DVD znajduje się oprócz filmu, wybór wierszy poety w przekładzie Stanisława Barańczaka.

Choć film Campion, to opowieść utkana z niezwykle zwiewnej materii, nie przeszkodziło to, by „Jaśniejszą od gwiazd” zachwycił się jeden z najbardziej ekstrawaganckich i nonszalanckich autorów współczesnego kina – Quentin Tarantino. I nie ma się czemu dziwić, w końcu rozbudzanie pragnień i bodźców bombardujących widza emocjami to tylko jedna strona medalu – znacznie trudniej napisać dobry wiersz.

{youtube}fIZJhSpeLmo{/youtube}