Houdini urodził się jako Erik Weisz, 24 marca 1874 roku w Budapeszcie na Węgrzech, ale od przybycia do USA znany był jako Ehrich Weiss. Począwszy od 1900 roku zaczął podawać w wywiadach jako miejsce urodzenia Appleton w stanie Wisconsin i datę 6 kwietnia 1874, lecz po jego śmierci badacze odnaleźli jego węgierski akt urodzenia. Houdini był Żydem, jego ojcem był rabin Rabbi Mayer Samuel Weisz (1829 – 1892), a matką Cecilia Steiner (1841 – 1913). W 1878 roku jego rodzina wyemigrowała do USA, gdzie wymawiano jego nazwisko jako Ehrich Weiss, lecz przyjaciele nazywali go „Erie” lub „Harry”. Zadebiutował publicznie w wieku 9 lat pokazem występów na trapezie, każąc się nazywać „Ehrich, książę powietrza”. Oficjalnie zmienił nazwisko na Harry Houdini w roku 1913.

Początkowo żył wraz z rodziną w Appleton w stanie Wisconsin, gdzie jego ojciec był rabinem w Zion Reform Jewish Congregation. 6 czerwca 1882 roku, Rabbi Weisz uzyskał obywatelstwo USA, po czym rodzina opuściła Appleton, przenosząc się do Nowego Jorku wraz z Ehrichem. Zamieszkali na ulicy 79. Wschodniej w drewnianym domu. Rabbi Weisz dołączył do rodziny później, gdy znalazł dla niej lepszy i trwalszy dom. Jako dziecko Ehrich podejmował się różnych prac, jedną z nich była praktyka u ślusarza. To wyjaśniałoby, w jaki sposób nauczył się otwierać zamki bez używania klucza.

W 1891 roku Weiss rozpoczął karierę jako profesjonalny iluzjonista i zaczął używać nazwiska Harry Houdini z powodu podobieństwa nazwiska do znanego francuskiego iluzjonisty Jeana Eugène’a Robert-Houdina, co doradził mu przyjaciel, twierdząc, że w języku francuskim dodanie „i” do nazwiska Houdin da w efekcie znaczenie „będący jak Houdin”. Na początku kariera iluzjonisty nie przyniosła mu wielkiego sukcesu, dopóki w 1893 roku nie spotkał na swej drodze artystki Wilhelminy Beatrice (Bess) Rahner, którą poślubił po trzech tygodniach znajomości. Przez całą jego dalszą karierę Bess pracowała jako jego sceniczna asystentka.

Houdini początkowo koncentrował się na tradycyjnych sztuczkach z kartami. W końcu „zaszufladkował” siebie jako „Króla kart” i „Króla uwalniania się z zakuć”. Jedna z jego najsłynniejszych sztuczek (poza ucieczkami) była przedstawiona na londyńskim hipodromie: spowodował zniknięcie ogromnego słonia (wraz z treserem) ze sceny, pod którą znajdował się basen.

Szybko zaczął eksperymentować ze sztukami ucieczek. „Wielki przełom” dla Houdiniego nastąpił w roku 1899, gdy spotkał showmana Martina Becka. Będąc pod wrażeniem umiejętności Houdiniego uwalniania się z więzów, Beck nakłonił go do doskonalenia się w sztuce ucieczek i zaangażował go w objazdowym wodewilu Orpheum. W ciągu kilku miesięcy Orpheum stał się jednym z najbardziej znanych wodewili w kraju. W 1900 roku Houdini ze swymi występami udał się na tournée po Europie. Po powrocie Hudiniego w 1904 roku jego występy zostały okrzyknięte sensacją.

Od roku 1904 i latach 1910-1920 Houdini występował z wielkimi sukcesami w Stanach Zjednoczonych. Uwalniał się z kajdan, łańcuchów, więzów i kaftanów bezpieczeństwa, nawet gdy był zawieszony na linie i znajdował się pod wodą. W 1913 roku przedstawił być może swą najbardziej znaną sztuczkę, „wodną komorę chińskich tortur”, w której umieszczony był w pozycji „do góry nogami” w zamkniętej skrzyni ze stali i szkła do pełna zalanej wodą. Powstrzymywał w niej oddech przez 3 minuty.

Niektóre swoje sztuczki wyjaśniał w książkach, publikowanych jeszcze w czasie trwania jego kariery. W „Handcuff Secrets” (1909) wyjaśniał, jak wiele zamków i kajdanek można otworzyć stosując odpowiednio dobraną siłę, nawet posługując się sznurówką. W innych przypadkach, ukrywał w gardle wytrychy lub klucze, a następnie zwracał je, będąc np. pod wodą. Potrafił uwolnić się z bańki na mleko dokładnie zamkniętej z zewnątrz, gdyż w tym jej typie było możliwe odkręcenie wieczka od środka. Gdy wisiał na linie odziany w kaftan bezpieczeństwa, podczas jego zakładania nabierał maksymalną ilość powietrza i napinał na ile zdołał wszystkie mięśnie, co powodowało, iż po wypuszczeniu powietrza i rozluźnieniu mięśni kaftan był założony na tyle luźno, by można się było wyswobodzić. Pierwotnie ucieczki z kaftanu bezpieczeństwa przedstawiał, ukrywając się za kurtyną, zza której wyłaniał się już uwolniony. Brat Houdiniego, również iluzjonista – specjalista od ucieczek używający pseudonimu Theodore Hardeen, pewnego razu wyzwał go do zaprezentowania tej sztuczki bez kurtyny, przekonując go, że uczyni to jeszcze większe wrażenie na widzach, gdy będą mogli obserwować w jaki sposób się uwalnia. Nieraz obydwaj prezentowali uwalnianie się z kaftanów bezpieczeństwa, zwisając głową w dół na linach. Uważa się, że część sztuczek z uwalnianiem się kaftanów bezpieczeństwa niesłusznie przypisuje się Harry’emu Houdini, podczas gdy rzeczywistym ich wykonawcą był jego brat, Hardeen.

W 1919 roku Houdini został szefem Martinka & Co., najstarszej firmy w branży iluzjonistycznej w USA. Firma ta działa do dnia dzisiejszego. Wcześniej, w 1910 roku, na tournée po Australii Houdini zabrał ze sobą prymitywny samolot dwupłatowy, którym wykonał pierwszy kontrolowany lot w historii Australii, nad Diggers Rest w australijskim stanie Wiktoria.

W latach 20. XX w., po śmierci matki, którą bardzo kochał, Houdini poświęcił swoją energię na demaskowanie samozwańczych parapsychologów i mediów, niezwykle w tamtym okresie popularnych i modnych. Do podobnych działań zainspirował też innych iluzjonistów: Jamesa Randi i P. C. Sorcara, a nawet Penn i Teller. Praktyka Houdiniego w sztuce iluzji pozwalała mu ujawniać oszustwa, którym dawali się zwieść nawet uznani naukowcy. Został członkiem komitetu przy Scientific American, oferującego dużą nagrodę pieniężną każdemu, kto zademonstruje swe paranormalne zdolności. Dzięki wiedzy Houdiniego i pozostałych iluzjonistów – członków komitetu (w sumie komitet liczył pięciu członków), nagroda ta nigdy nie została wypłacona. Korzystając z rosnącej sławy „pogromcy duchów”, Houdini zaczął ujawniać oszustwa w owych seansach, w towarzystwie reportera i oficera policji. Prawdopodobnie najsłynniejszym medium tak zdemaskowanym była Mina Crandon, znana też jako medium Margery z Bostonu. Houdini spisał swoje doświadczenia z demaskowaniem spirytystów w książce „A Magician Among the Spirits”.

Ta aktywność kosztowała Houdiniego utratę przyjaźni Sir Arthura Conan Doyle’a, twórcy postaci Sherlocka Holmesa. Doyle, gorący wyznawca spirytyzmu pod koniec swego życia, nie dawał wiary oświadczeniom Houdiniego na ten temat. Doyle sądził, że sam Houdini jest potężnym medium spirytystycznym, uważając wiele jego sztuczek za przejawy działania sił paranormalnych, a jego demaskatorską działalność – po prostu za pozbywanie się konkurencji. Sprawa ta uczyniła z tych dwóch niegdysiejszych przyjaciół publicznych wrogów.

W swym testamencie Houdini zapisał ogromną bibliotekę Amerykańskiemu Towarzystwu Badań Psychiki pod warunkiem, że jej szef działu badań i wydawca czasopisma ASPR, J. Malcolm Bird, złoży dymisję. Po odmowie Wenta księgozbiór przekazano Bibliotece Kongresu Stanów Zjednoczonych.

Sława Harry’ego Houdiniego jako demaskatora spirytystów dorównywała tej, którą zdobył jako iluzjonista.

Fotomontaż, dzięki któremu Houdini demonstrował, w jaki sposób fotograf może sfabrykować tzw. spirytystyczną fotografię, rzekomo dokumentującą spotkanie żywej osoby ze zmarłą – na zdjęciu Houdini i nieżyjący już wówczas Abraham Lincoln.

W 1918 roku Houdini podpisał kontrakt z producentem filmowym B.A. Rolfe na występy w jego 15-częściowym serialu „The Master Mystery” (oddanym do dystrybucji w styczniu 1919). Jak często się wówczas zdarzało, równolegle z serialem opublikowano też powieść. Jednakże problemy finansowe spowodowały, że firma B.A. Rolfe Productions wycofała się z interesu, a Houdini został przez Famous Players-Lasky Corporation ogłoszony twórcą dwóch filmów, „The Grim Game” (1919) oraz „Terror Island” (1920). Wówczas założył on własną wytwórnię filmową pod nazwą „Houdini Picture Corporation”, w której wyprodukował dwa filmy: „The Man From Beyond” (1921) i „Haldane of the Secret Service” (1923), do których napisał też scenariusz oraz sam w nich wystąpił. Mimo sukcesów, wycofał się z branży filmowej w 1923 roku. Jego wielki dzień nadszedł w latach późniejszych, gdy umieszczono gwiazdę z jego nazwiskiem w Alei Gwiazd przy 7001 Hollywood Blvd.

Ostatni występ Houdiniego miał miejsce w teatrze Garrick Theatre w Detroit w stanie Michigan dnia 24 października 1926. Następnego dnia został hospitalizowany w Detroit’s Grace Hospital. Houdini zmarł na zapalenie otrzewnej w następstwie przechodzonego zapalenia wyrostka robaczkowego, 31 października 1926 roku, w wieku 52 lat.

Szeroko znana legenda miejska głosi, iż chorobę spowodował student Uniwersytetu McGill J. Gordon Whitehead, 22 października 1926 w Montrealu, zadając mu wielokrotne ciosy w podbrzusze. Naocznymi świadkami tego zdarzenia mieli być studenci owego uniwersytetu, Jacques Price i Sam Smilovitz (w innej wersji: Jack Price i Sam Smiley). Ich relacje są w zasadzie zgodne. Według Price’a, Houdini leżał na swej kanapie po występie, pozując pewnemu studentowi sztuki. Wówczas wszedł Whitehead i spytał, czy to prawda że Houdini może przyjąć dowolnie silny cios w brzuch. Houdini potwierdził. Zanim Price zdążył zaprotestować, Houdini został powalony i Whiteahead przystąpił do zadawania mu ciosów w brzuch, dopóki ten nie zaczął okazywać oznak bólu. Price opowiada, że Houdini po prostu nie miał czasu właściwie się przygotować do przyjęcia ciosów, nie był też w odpowiedniej pozycji by móc to zrobić. Na podstawie relacji Price’a i Smileya firma ubezpieczeniowa orzekła, że do śmierci doszło w wyniku incydentu w garderobie i wypłaciła podwójną sumę ubezpieczenia. Wersję tę podważa jednak współczesna medycyna, zaprzeczając, by pobicie mogło być przyczyną choroby takiej, jak ta Houdiniego.

Pogrzeb Houdiniego odbył się 4 listopada w Nowym Jorku, w kondukcie przeszły tysiące żałobników. Houdini został odprowadzony na cmentarz Machpelach w Queens, a na jego pomniku wyryto herb Amerykańskiego Towarzystwa Iluzjonistów. Jego członkowie do dziś odbywają rytuał „łamania czarodziejskiej różdżki” przy grobie Houdiniego w każdą rocznicę jego śmierci.

Houdini został już po śmierci ugodzony przez swych wrogów, spirytystów, którzy przekonali wdowę po nim, Bess Houdini, do utrzymywania kontaktu z duchem męża za ich pośrednictwem. W każde Halloween przez następne 10 lat, uczestniczyła ona w seansach. W roku 1936, po ostatnim, nieudanym seansie na dachu hotelu Knickerbocker przestała zapalać świece przed zdjęciem męża. Później, w 1943, powiedziała: „10 lat to wystarczająco długi okres oczekiwania na mężczyznę”.

Postać Harrego Houdiniego do dziś często pojawia się w popkulturze. Houdini był jedną z postaci w filmie Paula Michaela Grasera „Starsky i Hutch” oraz w telewizyjnym obrazie z 1976 roku pod tytułem „The Great Houdinis”, również w dużym stopniu opartym na fikcji. Film koncentruje się na relacji Houdiniego z żoną i matką, gdzie jest ukazany jako kłótliwy (podczas gdy ich rzeczywiste relacje były serdeczne) oraz zafascynowany życiem pozagrobowym. W filmie wystąpili m.in. Sally Struthers, Bill Bixby, i Ruth Gordon. Zdobywca nagrody Tony, musical „Ragtime”, na podstawie powieści E. L. Doctorowa również przedstawia postać Houdiniego, jako jedną z nielicznych postaci historycznych w tym dziele. W większości fikcyjną biografią Houdiniego jest film z 1953 roku z Tonym Curtisem. Na przykład pokazuje on jego śmierć w „chińskiej celi wodnych tortur”, zamiast mniej spektakularnego zapalenia otrzewnej. Houdini pojawia się również (obok Arthura Conana Doyle, Howarda Phillipsa Lovecrafta oraz Charlesa Forta) jako główny bohater komiksu „Nekronauci” Gordona Rennie wydanego w 2003 roku. Houdini pojawia się też w jednym z odcinków kryminalnego serialu retro „Detektyw Murdoch”.

Houdini wydał kilka książek podczas swej kariery, współautorem niektórych był jego przyjaciel Walter Brown Gibson, twórca „The Shadow”:

The Right Way to do Wrong (1906)
Handcuff Secrets (1907)
The Unmasking of Robert Houdin (1908)
Magical Rope Ties and Escapes (1920)
Miracle Mongers and their Methods (1920)
Houdini’s Paper Magic (1921)
A Magician Among the Spirits (1924)

Źródło: Wikipedia.org