Długo czekałam na ten film. Już w chwili, gdy zobaczyłam zarys fabuły i obsadę (a właściwie nazwisko Mikkelsen) wiedziałam, że Polowanie to obraz, który muszę zobaczyć. Moja frustracja osiągała wyżyny za każdym razem, gdy patrzyłam na datę 15 marca, która oznaczała polską premierę tego filmu, oddaloną od premiery światowej aż o dziesięć miesięcy. Jednak w końcu doczekałam się! I może to uwielbienie dla tego aktora przysłania mi cały świat, ale jestem prawie pewna, że Polowanie będzie jednym z najlepszych filmów, które zobaczyłam i zobaczę w tym roku.
Historia toczy się wokół postaci Lukasa, świetnie zagranego przez Madsa Mikkelsena. Lukas pracuje w przedszkolu, jest zabawnym i troskliwym człowiekiem, który zdaje się dogadywać z dziećmi tak samo dobrze, jak z dorosłymi. W małym miasteczku wszyscy dobrze się znają, dlatego mężczyźni spędzają wolne chwile razem, pijąc i śmiejąc się. Ta idylliczna sceneria zmienia się bardzo szybko, gdy córeczka najlepszego przyjaciela Lukasa mówi o rzeczach, które dotyczą tylko dorosłych. Oskarżenie o molestowanie pada tak szybko, że całe miasto dowiaduje się o nim jeszcze przed głównym zainteresowanym.
Ta duńska produkcja od samego początku robi na widzu duże wrażenie. Początkowo jest to związane z ową sielankowością, przyjacielskim nastawieniem mieszkańców i wzajemnym wspieraniem się. Lukas, widząc zagubioną córeczkę przyjaciela, zaprowadza ją bezpiecznie do domu, przyjaciele i pracodawcy troszczą się o Lukasa, przybitego rozwodem i niemożnością wychowywania syna. Wszystko to uderza nas z ogromną siłą gdyż wiemy, że niewiele czasu zostało do wybuchu bomby, do tego, aż padnie brzydkie słowo na M, o którym wszyscy boją się wspomnieć. Jednak pada bardzo szybko, a wszystkie zdarzenia, które następują po tym, zdają się być równie niepohamowane jak lawina. Zestawienie idylli z piekłem nie jest być może zabiegiem pomysłowym, jednak sprawdził się on w stu procentach. Vinterberg wiedział co zrobić, by zasiać w widzach niepokój, który nie minie nawet po napisach końcowych.
Spotkałam się z opiniami, w których Polowanie krytykuje się za naiwność. Dla tych osób zdarzenia ukazane w filmie zdają się być nieprawdopodobne w cywilizowanym świecie, w którym istnieje wielu specjalistów, mogących poddać w wątpliwość niespójną historyjkę dziecka. Jednak reżyser nie umieścił akcji swojego dzieła w dużym mieście lecz w niewielkim miasteczku, w którym troska zdaje się być największym grzechem. Vinterberg z wielką wprawą i wrażliwością wskazuje na rażące zaniedbania, chorobliwe wręcz zachowania dorosłych, którzy są w stanie uwierzyć, a nawet podsycić wszystkie dziecięce kłamstwa, mogące potwierdzić tezę o niebezpiecznym świecie czyhającym na niewinność każdego dziecka. Te niby pozytywne uczucia przybierają tu horrendalne rozmiary. Choć mają świadczyć o miłości, są tylko wyrazem panicznego lęku przed zagrożeniami dzisiejszych czasów. Nieumiejętność zrozumienia, poradzenia sobie z niecodzienną sytuacją sprawia, że do głosu dochodzą najgorsze instynkty, które pod fasadą troski mają tylko jedno zadanie – wydalenie odmieńca ze społeczeństwa. Wszystko to ukazane zostało w sposób trzymający za gardło i za serce sprawiając, że obok Polowania nie da się przejść obojętnie.
Jednak istotna tematyka i ciekawa fabuła to nie wszystko. Kluczem do sukcesu jest również aktorstwo, które także nie zawodzi. Króluje oczywiście Mads Mikkelsen, który spisał się wprost koncertowo. Jego gra jest stonowana, lecz powoli ukazująca każdy z aspektów życia emocjonalnego Lukasa. Początkowo widzimy jego przywiązanie do pracy z dziećmi a także osobisty koszmar rozwodu i próbę zdobycia praw do opiek nad synem. Gdy jego sytuacja staje się coraz tragiczniejsza, widzimy zmianę w jego zachowaniu, genialnie oddane zdziwienie, furię, dumę oraz pustkę. I to właśnie ta pustka najbardziej dobija widza, który pragnie dla Lukasa odbudowy, zmiany, jakiegokolwiek pozytywu. Właśnie tak świetnej roli spodziewałam się po tym aktorze i nie zawiodłam się. I choć cała reszta aktorów poradziła sobie dobrze i przekonująco, to nie da się ukryć, że Mikkelsen ukradł ten film dla siebie i nie zechciał go nikomu odstąpić. Jedyną dużą niespodziankę mógł zapewnić nam młody aktor, Lasse Fogelstrøm, grający Marcusa – syna głównego bohatera. Rola w Polowaniu była jego aktorskim debiutem i muszę przyznać, że spisał się on nad wyraz dobrze. Choć nie uświadczymy go zbyt często na ekranie, jego krótka rólka zrobiła na mnie spore wrażenie.
Polowanie to film obowiązkowy dla wszystkich fanów Madsa Mikkelsena oraz reżysera Thomasa Vinterberga. To świetny, przejmujący film o ogromnej sile słowa i jego interpretacji. O mocy kłamstwa i lęku, ale także o nieodwracalności zła. Polowanie to dzieło, którego długo się nie zapomni, gdyż jest celną i bolesną diagnozą dzisiejszego społeczeństwa.
Moja ocena: 9/10
{youtube}VR8xj8Aaa_4{/youtube}
Tytuł: Polowanie (Jagten)
Reżyseria: Thomas Vinterberg
Scenariusz: Thomas Vinterberg, Tobias Lindholm
Premiera światowa: 20 maja 2012
Premiera w Polsce: 15 marca 2013
Produkcja: Dania
Gatunek: dramat, thriller