Ray Bradbury należał do światowej czołówki twórców fantastyki. Uhonorowany wieloma nagrodami, otrzymał m.in. Nagrodę World Fantasy Award i Nagrodę Stokera za całokształt twórczości.

Na jego cześć została nazwana jedna z planetoid, 9766 Bradbury.

W pismach głównego nurtu pisarz używał pseudonimów: Edward Banks, William Elliot, D. R. Banat, Leonard Douglas oraz Leonard Spaulding.

Raymond Douglas Bradbury urodził się 22 sierpnia 1920 roku w Waukegan, w stanie Illinois w USA. Jego rodzina przenosiła się kilka razy, by osiąść w 1934 roku w Los Angeles w Kalifornii. Jego dziadek i pradziadek byli wydawcami gazet, więc nic dziwnego w tym, że Bradbury jako dziecko wiele czytał i pisał. Ukończył liceum w Los Angeles, ale z powodów finansowych nie mógł pozwolić sobie na studia. By mieć za co żyć, sprzedawał gazety. Uczył się sam w bibliotece.

Pod wpływem bohaterów science fiction takich jak Flash Gordon czy Buck Rogers, Bradbury zaczął publikować opowiadania fantastyczne. W 1939 roku zaczął wydawać swój fanzin Futuria Fantasia. W 1941 roku wspólnie z Henrym Hasse napisał swoje pierwsze opowiadanie Pendulum. Opublikował je w piśmie Super Science Stories. Pierwsza książka (zbiór opowiadań napisanych w latach 1943-1947) Dark Carnival, została wydana w 1947 roku. Większość tych opowiadań ukazała się wcześniej, głównie w magazynie Weird Tales. Drugi zbiór opowiadań, Październikowa kraina, został wydany w 1955 roku. Znajdowały się w nim tylko cztery nowe utwory. Resztę stanowiły przerobione teksty z Dark Carnival. W 1950 roku Bradbury wydał zbiór Kroniki marsjańskie, który przyniósł mu sławę i uznanie krytyki. Kroniki marsjańskie to zbiór luźno ze sobą powiązanych opowiastek, w specyficzny, oniryczny sposób opowiadających o historii kolonizacji Marsa. W roku 1951 opublikował zbiór Człowiek ilustrowany.

Kilka jego opowiadań zostało adaptowane na komiksy przez EC Comics. W 1979 roku na podstawie Kronik marsjańskich stworzono miniserial, w którym występował Rock Hudson. Kilka jego powieści zostało przeniesionych na duży ekran. Jedną z najbardziej znanych jest filmowa adaptacja książki 451 stopni Fahrenheita w reżyserii François Truffauta z 1966 roku.

Pisarz zmarł 5 czerwca 2012 roku.

Wnuk Bradbury’ego, Danny Karapetian napisał po śmierci swojego dziadka za pomocą io9:

Gdybym musiał złożyć jakiekolwiek oświadczenie, powiedziałbym jak bardzo go kocham i jak za nim tęsknię, i nie mogę się doczekać, jak inni będą go wspominali. Wpłynął na wielu artystów, pisarzy, nauczycieli, naukowców, i to jest zawsze naprawdę wzruszające i pocieszające słyszeć ich historie. Wasze historie. Jego spuścizna jest nadal żywa w monumentalnym ciele książek, filmu, telewizji i teatru, ale co ważniejsze, w umysłach i sercach każdego, kto przeczytał jego książki, ponieważ rozumieć jego dzieła znaczy rozumieć jego samego. Był największym dzieckiem, jakie znam. Jeśli szukacie jakiejś drogi do zapamiętania go, ja właśnie wziąłem swój egzemplarz „Człowieka ilustrowanego”, moją ulubioną spośród jego książek. Wprowadzenie nosi tytuł „Tańczyć, żeby nie być martwym”, są również inne świetne teksty o śmierci.

Wnuk pisarza przytoczył także swój ulubiony fragment:

Tutaj są moje melodie i liczby. One wypełniły moje lata, lata gdy odmówiłem śmierci. W konsekwencji tego napisałem, napisałem, napisałem, w południe albo 3:00 A.M.

Żeby nie nie żyć.

Jestem aktorem, coś z czego był zawsze dumny, i powiedział mi raz, po otrzymaniu roli w przedstawieniu: Żyjesz moim życiem! Robisz wszystko, co chciałem robić, ale nie mogłem!. Był siłą napędową w moim życiu, ale najbardziej fascynował mnie jego wpływ na innych. Jak jego historie podniosły ludzi i ratowały ich od samotnych lat. Kto wśród nas nigdy nie został wrzucony w głąb historii Bradbury’ego, nie pogrążył się w jego drobiazgowo dopracowanych metaforach?

Źródło: Kawerna.pl, Wikipedia.org