Alanis Morissette – kanadyjska wokalistka, muzyczka, kompozytorka i autorka tekstów. Gra na harmonijce ustnej, instrumentach klawiszowych, flecie i gitarze. Jej albumy sprzedały się w nakładzie ponad 55 milionów sztuk na całym świecie. Jest zarazem najlepiej debiutującą artystką na świecie, jej pierwsza płyta Jagged Little Pill sprzedała się w ponad 30 milionach sztuk (dane z 2005 roku).
Wydana w 1995 debiutancka płyta Alanis Morissette – Jagged Little Pill – okazała się jednym z najlepiej sprzedających się albumów wszech czasów. Ostre brzmienie pierwszego singla – hitu You Oughta Know – zaowocowało zaklasyfikowaniem Alanis jako „pierwszej damy gniewu”, choć na całej płycie odnaleźć można tak naprawdę tylko dwie piosenki epatujące tak mocno złością i rozżaleniem.
Wielki sukces debiutu otworzył drzwi dla wszelkiej maści artystek prezentujących na muzycznym rynku ambitny, kobiecy pop-rock, na stałe też zapisał się jako jeden z najlepiej rozpoznawalnych albumów lat 90’.
Alanis Morissette przyszła na świat 1 czerwca 1974 roku w Ottawie w Kanadzie, jako córka Alana i Georgii Morissette. Ma dwóch braci – starszego Chada oraz jego brata-bliźniaka, Wade’a. Już w dzieciństwie Alanis wykazywała talent do śpiewania i pisania piosenek. W wieku 9 lat odwiedziła dom piosenkarki Olivii Newton-John, jednej ze swoich największych idolek. Przez domofon przy bramie wejściowej przedstawiła się w następujący sposób: Hi… I’m Alanis… I want to meet you one day and I want to be famous, just like you! (Cześć… Mam na imię Alanis… Chciałabym spotkać cię pewnego dnia i być tak sławną jak ty!). Również w wieku 9 lat napisała swoją pierwszą piosenkę – utwór Fate Stay with Me.
{youtube}NPcyTyilmYY{/youtube}
Z pomocą mentora – Leslie Howe’a – Alanis wydała Fate Stay with Me, mając zaledwie 11 lat. Rok później Morissette zgłosiła się do dziecięcego programu You Can’t Do That on Television. Udało jej się zdobyć w nim niewielką rolę, zrezygnowała jednak z udziału w programie po jednym sezonie. Wspierana przez rodziców, ciągle marząc o odniesieniu sukcesu, udała się wraz z Howe’em do Nowego Jorku na spotkanie z producentami nagraniowymi. Przeżycie to opisała później w utworze UR (Jesteś), z płyty Supposed Former Infatuation Junkie.
Będąc w Los Angeles Morissette spróbowała swoich sił w popularnym w Stanach programie Star Search, odpadła jednak już w pierwszej rundzie.
W 1990 roku w końcu udało się jej zawrzeć umowę z MCA Records w Kanadzie. Rok później światło dziennie ujrzała płyta Alanis, zbiór chwytliwych i tanecznych kawałków, przez wielu uważanych za kanadyjską wersję popu w stylu Tiffany, Pauli Abdul czy Debbie Gibson. Pierwszy singel z płyty, utwór Too Hot dostał się na kanadyjską listę Top 10.
Morissette została nominowana do nagrody Juno (kanadyjski odpowiednik Nagród Grammy) w trzech kategoriach: Singel roku, Najlepszy album dance i Najlepiej zapowiadający się artysta (zdobyła nagrodę w tej ostatniej). Dość szybko wydała kontynuację, płytę Now Is the Time. Okazała się ona ogromnym niewypałem, Morissette straciła kontrakt ze swoją wytwórnią i ponownie znalazła się na lodzie.
Morissette zaczęła coraz częściej odwiedzać Los Angeles, by pracować tam z wieloma różnymi muzykami. W tym czasie spotkała się z producentem Glenem Ballardem. Według Ballarda błyskawicznie okazało się, że są pokrewnymi duszami i po 30 minutach znajomości oboje przenieśli się do domowego studio Ballarda, żeby poeksperymentować z różnymi dźwiękami. Pomimo młodego wieku, Alanis Morissette wydawała się Ballardowi kobietą mądrą ponad swój wiek.
Punktem kulminacyjnym ich sesji było stworzenie piosenki Perfect (Idealne), która została napisana i nagrana w przeciągu 20 minut – Morissette zaimprowizowała słowa do delikatnego, gitarowego akompaniamentu Ballarda. Wersja, która ukazała się na Jagged Little Pill była jedyną, jaką dwójka kiedykolwiek nagrała. Napisanie Perfect przełamało barierę i Morissette rozpoczęła przelewać swoje emocje i myśli na papier.
O swojej przeprowadzce Morissette napisała później w utworze Unprodigal Daughter (Niemarnotrawna córka), z albumu Feast on Scraps.
Według Morissette, Ballard był pierwszym producentem, który zachęcał ją do dzielenia się w pełni emocjami, bez żadnego strachu przed wstydem czy zażenowaniem. W rezultacie, Morissette pisała dosłownie o wszystkim, zaczynając od jej pogodnej miłości do życia (You Learn – Uczysz się), poprzez przyjacielskie zauroczenia (Head Over Feet – Do góry nogami), kończąc zaś na ponurych, bezwzględnych fantazjach o zemście (You Oughta Know – Powinieneś wiedzieć). Morissette czerpała natchnienie wyłącznie ze swoich osobistych przeżyć; dla przykładu, po spotkaniu się z kilkoma przedstawicielami muzycznymi, napisała i nagrała Right Through You (Przejrzałam cię), utwór traktujący o patriarchacie, jaki napotkała w muzycznym światku.
Słowo shake (uścisk) odnosi się do uścisku dłoni menedżerów muzycznych, które nie były ciepłe czy stanowcze, lecz zimne i śliskie. Mimo wielu wcześniejszych rozczarowań, wiosną 1995 roku Morissette udało się podpisać kontrakt z wytwórnią płytową Maverick Records.
W 1998 wydała kolejny album Supposed Former Infatuation Junkie. Wcześniej nagrała także piosenkę Uninvited na ścieżkę dźwiękową do filmu Miasto aniołów. Nowy album był całkowicie inny, eksperymentalny i zupełnie niepodobny do międzynarodowego debiutu. Fani i krytycy byli zawiedzeni. Mimo to płyta nieźle się sprzedawała, a sama artystka uzyskała ponownie nominacje do Nagrody Grammy w 1999. Alanis nagrywając Supposed Former Infatuation Junkie, wiedziała, że jeśli przygotuje materiał w stylu Jagged Little Pill zostanie posądzona o zostawanie przy tych samych, sprawdzonych dźwiękach, podobających się publiczności. Stąd decyzja o utworzeniu płyty zupełnie innej. Choć fani i krytycy z początku uznali go za niezbyt udany, dziś wielu fanów uważa, że jest to najlepszy album w jej dotychczasowym dorobku. Tego samego roku nagrała też album akustyczny MTV Unplugged.
Kolejna płyta Morissette – Under Rug Swept – ukazała się po czteroletniej przerwie w 2002. Po raz pierwszy artystyka wcieliła się także w rolę producenta płyty. Ta płyta sprzedała się w Stanach Zjednoczonych w nakładzie około jednego miliona kopii. W 2004 roku ukazała się płyta So-Called Chaos. Piosenki z tej płyty są o wiele bardziej spokojne niż z poprzednich albumów. Płyta została przyjęta dość przychylnie przez krytyków. Ostatnio Morissette wydała Jagged Little Pill Acoustic. Krążek ten jest akustyczną wersją światowego debiutu Alanis. Warto dodać, że Jagged Little Pill sprzedał się do tej pory w ilości ok. 31 milionów egzemplarzy.
W listopadzie 2005 ukazała się składanka The Collection, która podsumowuje lata 1995-2006. Promował ją singel Crazy, kompozycja Seala. Alanis nagrała też piosenkę Wunderkind na ścieżkę dźwiękową filmu Opowieści z Narnii: Lew, Czarownica i Stara Szafa, za którą otrzymała nominację do nagrody Grammy.
Lata 2005-2008 Alanis poświęciła na nagranie nowego albumu z Guyem Sigsworthem. Już w marcu 2005 roku powiedziała jestem bardzo płodna piosenkami. 1 kwietnia Alanis zaprezentowała parodię piosenki My Humps The Black Eyed Peas, która stała się sensacją na serwisie You Tube (ponad 6 mln widzów w ciągu tygodnia). Na koncercie Rage Against the Machine Alanis zaśpiewała ich utwór Guerilla Radio oraz nową piosenkę Not as We, która znajduje się na nowej płycie. W październikowym (2007) wywiadzie z serii Integral Naked dla portalu Holons Alanis podała nazwę nowej płyty: Flavors of Entanglement. Podczas sesji nagrano 24 utwory. Płyta miała premierę 30 maja (Niemcy, Włochy), 2 czerwca (pozostałe kraje), 4 czerwca (Japonia), 10 czerwca (USA, Kanada, Ameryka Płn.) Płyta promowana była utworami Underneath oraz Moratorium. Według wielu krytyków oraz fanów była to najlepsza płyta kanadyjskiej wokalistki od czasów Supposed Former Infatuation Junkie, według niektórych najlepsza od czasu premiery Jagged Little Pill.
{youtube}KV43rJ0a5iA{/youtube}
Od 1999 Alanis Morissette pojawia się także na ekranie. Zagrała m.in. w filmach Dogma oraz Jay i Cichy Bob kontratakują Kevina Smitha (rolę Boga), w serialu Seks w wielkim mieście oraz w sztuce Monologi waginy. W 2010 roku zagrała w ekranizacji książki sf Radio wolne Albemuth autorstwa Philipa K. Dicka.
Źródło: Wikipedia.org