W 1984 roku sukcesem okazał się jego debiutancki pełnometrażowy obraz Element zbrodni, za który reżyser zbierał laury na festiwalach w Cannes, Mannheim i Chicago. Równie znaczące sukcesy odniosły jego kolejne produkcje, składające się, wraz z Elementem zbrodni, na tzw. „trylogię europejską”.

W roku 1995, Trier wraz z innymi twórcami filmowymi: Thomasem Vinterbergiem, Kristianem Levringem i Sorenem Kragh-Jacobsenem, podpisał słynny manifest – Dogmę ’95, zgodnie z którą w pracy nad filmem należy wystrzegać się stosowania wymyślnych dekoracji, sztucznego oświetlenia, muzyki innej niż dźwięki naturalne, czarno-białej taśmy, tricków filmowych i elementów kinowej sensacji. Zdjęcia powinny być zaś rejestrowane kamerą „z ręki”. Zgodnie z tymi wytycznymi powstał kolejny film von Triera, Przełamując fale. Wywarł on niezwykłe wrażenie na odbiorcach i uznany został za najlepszy obraz na festiwalach w Cannes, Berlinie i Sarajewie, zaś odtwórczyni głównej roli, Emily Watson, przypadła nominacja do Oscara. Poczynając od tego filmu Von Trier stworzył obsypaną deszczem nagród trylogię Złotego serca na którą składają się filmy: Przełamując fale, Idioci oraz nagrodzony główną nagrodą w Cannes Tańcząc w ciemnościach.

Dwukrotnie otrzymał prestiżową europejską nagrodę Feliksa: w roku 1996 za film fabularny Przełamując fale i w 2000 za Tańcząc w ciemnościach.

Von Trier znany jest ze swojego trudnego charakteru. Wielu aktorów z trudem wytrzymywało z nim na planie zdjęciowym. Reżyser boi się też latać samolotem, więc nigdy nie był w USA, chociaż kręci tzw. „trylogię amerykańską.” Cykl ten zapoczątkowany został przez Dogville; opowiada o losach Grace, która jest elementem łączącym filmy. Dogville traktował o poświęceniu dla bliźnich, zemście i karze oraz o wpływie władzy na społeczeństwo i każdego człowieka. Druga część za temat główny ma niewolnictwo. Całej trylogii przyporządkowano litery U, S i A, gdzie U to Dogville, Manderlay to S, a Washington to A.

Von Trier jest także współwłaścicielem i współtwórcą wytwórni Zentropa, która jest obecnie jedną z kluczowych na rynku filmowym w Skandynawii. Od 1997 roku Zentropa poprzez swoją filię pod nazwą Puzzy Power produkuje filmy pornograficzne dla kobiet.

Jego najnowszy film to głośna Nimfomanka (ang. Nymphomaniac) − dramat zrealizowany w koprodukcji Danii wraz z Niemcami, Francją, Wielką Brytanią i Belgią. Film został zrealizowany w dwóch częściach, łącznie fabuła przedstawiona jest w ośmiu rozdziałach. Światowa premiera miała miejsce 25 grudnia 2013 roku w Danii, polska premiera nastąpiła 10 stycznia 2014.

Wybrana filmografia:

Orchidégartneren (etiuda filmowa, 1977)
Element zbrodni (Forbrydelsens element, 1984)
Medea (1987)
Epidemia (Epidemic, 1988)
Europa (Zentropa, 1991)
Królestwo (Riget, miniserial TV, 1994) – film nakręcony dla duńskiej telewizji
Przełamując fale (Breaking the Waves, (1996) (pierwsza część Trylogii Złote Serce)
Królestwo II (Riget II, miniserial TV, 1997) – film nakręcony dla duńskiej telewizji
Idioci (Idioterne, 1998) (druga część Trylogii Złote Serce)
Tańcząc w ciemnościach (Dancer in the Dark, 2000) (trzecia część Trylogii Złote Serce)
Dogville (2003, część pierwsza „trylogii amerykańskiej”)
Pięć nieczystych zagrań (De Fem benspænd/The Five Obstructions, 2003; współreżyserowany przez Jørgena Letha)
Moja droga Wendy (Dear Wendy, 2005, scenariusz)
Manderlay (2005, część druga „trylogii amerykańskiej”)
Szef wszystkich szefów (Direktøren for det hele (2006)
Washington (2009 – prod., trzecia część „trylogii amerykańskiej”)
Antychryst (2009)
Melancholia (2011)
Nimfomanka (2013)

Źródła: Filmweb.pl, Wikipedia.org