Urodziła się 28 maja 1985 roku w Londynie. Kiedy miała trzy lata wraz z rodziną przeprowadziła się do Hanoweru, a następnie do Düsseldorfu. Jej ojciec – dyrektor filli międzynarodowej sieci hoteli InterContinental – pochodzi z Liverpoolu, matka zaś z Llandeilo w zachodniej Walii – wykłada na uniwersytecie. Carey ma starszego brata o imieniu Owain. Praca ojca spowodowała, że przez osiem lat państwo Mulligan zamieszkiwali w luksusowych hotelach. W dzieciństwie była raczej nieśmiałą dziewczyną, do czternastego roku życia bardzo pilną uczennicą. Po raz pierwszy zainteresowała się aktorstwem w wieku sześciu lat, podczas próby szkolnego przedstawienia Król i ja.

W 1996 roku wróciła do Wielkiej Brytanii. Zaczęła uczęszczać do Woldingham School, katolickiej żeńskiej szkoły z internatem. Nastoletnia Carey towarzyszyła matce w oglądaniu sztuk wystawianych na Broadwayu. W ten sposób coraz bardziej pogłębiała swoją pasję związaną z teatrem. Do zawodu aktorki zmotywował ją list odmowny napisany przez siostrę Kennetha Branagha, do którego w wieku 16 lat Carey wysłała prośbę o to, by został jej mentorem. Przed rozpoczęciem kariery zawodowej, mając siedemnaście lat, bez oczekiwanego rezultatu ubiegała się o przyjęcie do trzech akademii teatralnych, ukrywając to przed rodzicami. Kiedy kolejne przesłuchanie okazało się porażką, zwątpiła w swoje możliwości aktorskie. W 2003 roku, po skończeniu  Woldingham School tymczasowo była pomocnicą sprzątaczki i gońcem w studiu filmowym. Mając osiemnaście lat, pracowała w pubie jako barmanka. Mimo, iż ostatecznie nie podjęła decyzji o nauce w szkole aktorskiej, jej drogi i myśli wciąż zmierzały do kariery w przemyśle filmowym.

Zadebiutowała w wieku osiemnastu lat w filmie Duma i uprzedzenie, adaptacji słynnej powieści Jane Austen, obok Keiry Knightley i Judy Dench. W otrzymaniu roli Kitty Bennet pomogła Mulligan dyrektorka szkoły, która skontaktowała ją z Julianem Fellowesem, aktorem i scenarzystą oraz z jego żoną, dzięki której Carey Mulligan dostała się na casting. Wcześniej wystąpiła jeszcze w teatrze, w sztuce Forty Winks. W 2005 roku wzięła udział w Samotnii,  kilkakrotnie docenionym serialu produkcji BBC, opartym na powieści Karola Dickensa. Zagrała w nim sierotę Ady Clary. W tym samym roku wystąpiła w sztuce Moliera, zatytułowanej Chory z urojenia na scenie londyńskiego Almeida Theatre. Rok później zaangażowała się w serial telewizyjny  The Amazing Mrs Pritchard oraz zagościła w serialach ITV: Agatha Christie: Panna Marple i Trial & Retribution. W 2006 roku  pojawiła się również w filmie And When Did You Last See Your Father? nakręconym na podstawie pamiętnika Blake’a Morrisona. Kolejny rok przyniósł jej występ w filmach telewizyjnych produkcji ITV: Opactwie Northanger oraz Moim synu Jacku. Carey Mulligan przyjęła także rolę Sally Sparrow w jednym z odcinków Doktora Who, zatytułowanym Mrugnięcie. Zdobyła za nią nagrodę Constellation Award.

Krytycy docenili ją, gdy zagrała Ninę w Mewie Antoniego Czechowa. W 2008 roku otrzymała nominację do Drama Desk Award.

Duży sukces przyniósł jej dramat brytyjski z 2009 roku, zatytułowany Była sobie dziewczyna wyreżyserowany przez Lone Scherfig, w którym wcieliła się w postać inteligentnej, dojrzewającej szesnastolatki Jenny Mellor. Akcja filmu rozgrywa się w latach 60′ w Londynie. Obraz powstał na podstawie wspomnień Lynn Barber – brytyjskiej dziennikarki. Dramat Była sobie dziewczyna otrzymał świetne recenzje. Zarobił ponad 20 milionów dolarów. Gra Carey Mulligan została należycie doceniona, porównywano ją nawet do ikony kina Audrey Hepburn. Niezwykle przychylnie pisali o niej znani recenzenci m.in. z  Rolling Stone, USA Today, The Times, The Guardian. Za kreację dorastającej marzycielki Jenny Mellor, zakochanej w Paryżu, pragnącej uczyć się życia i miłości od starszego, przypadkowo poznanego mężczyzny, Carey Mulligan zdobyła wiele wspaniałych nagród  m.in. nagrodę BAFTY dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej oraz nominacje m.in. do Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej oraz  Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie dramatycznym. W 2009 roku otrzymała tytuł Shooting Star  Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie. Rola w filmie Była sobie dziewczyna okazała się przełomową w jej karierze aktorskiej.

Mimo, że dramat Najlepszy z 2009 roku, w którym wcieliła się w rolę dziewczyny spodziewającej się dziecka, którego ojciec ginie w wypadku samochodowym, nie spotkał się ze zbyt  przychylnymi recenzjami, kreacja Carey Mulligan zdobyła uznanie. W 2010 roku zagrała główną rolę w filmowej adaptacji kilkakrotnie nagradzanej powieści Kazuo Ishiguro, zatytułowanej Nie opuszczaj mnie. Otrzymała za nią nagrodę BIFA. Wykreowana przez nią postać młodej kobiety Kathy, zmagającej się zarazem z pięknymi i tragicznymi, melodramatycznymi wspomnieniami okresu dorastania poruszyła serca widzów. Aktorka stworzyła wizerunek niezwykle dojrzałej i świadomej bohaterki, o ogromnej wrażliwości i wielkim sercu. W tym samym roku powstał sequel Wall Street z 1987 roku,  Wall Street: Pieniądz nie śpi Olivera Stone’a, gdzie wystąpiła jako Winnie Gekko, dziennikarka walcząca z niesprawiedliwością.

W 2011 roku Carey Mulligan brała udział w sztuce Atlantic Theater Company, opartej na filmie Ingmara Bergmana W zwierciadle, Through a Glass, Darkly. W tym samym roku wystąpiła w Drive Nicolasa Windinga Refna. Wcieliła się w postać samotnej matki Irene, chronionej przez skomplikowanego Drivera. Wkrótce później rozgłos przyniósł jej dramat erotyczny Wstyd w reżyserii Steve’a McQueena. Zagrała siostrę Briana (Michael Fassbender), mężczyzny nie potrafiącemu poradzić sobie z własnym życiem seksualnym. Zarówno niezależne Drive, jak i Wstyd zostały zaprezentowane i zdobyły uznanie na 36. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.

Mimo, iż Carey Mulligan osiągnęła już tak wiele, wydaje się, że jej kariera dopiero nabiera rozpędu. ! maja 2013 roku odbyła się światową premiera nowej ekranizacji Wielkiego Gatsby’ego w reżyserii Baza Luhrmanna. Mulligan zagrała w niej rolę uroczej Daisy, adorowanej przez kilku mężczyzn, romansującej z bohaterem, w którego wcieli się sam Leonardo DiCaprio. Innym, głośnym  projektem z jej udziałem będzie z pewnością m.in. remake musicalu z 1964 roku My fair lady z Audrey Hepburn, w którym Carey Mulligan zagra Elizę Dolittle. Wiadomo również, że młoda aktorka po raz kolejny pojawi się w filmie Nicolasa Windinga Refna, odpowiedzialnego za Drive. Obraz zatytułowano I Walk With the Dead. Szczegóły nie są jeszcze znane.

Carey Mulligan zalicza się do nowego pokolenia aktorów, stroniących od mediów, przepychu, próżności, gwiazdorstwa hollywoodzkiego świata filmowego. Carey Mulligan to nie celebrytka wzbudzająca szum medialny kolejnymi skandalami. Sława „nie uderzyła jej do głowy”. Młoda aktorka powiedziała podobno: Nie bujam w obłokach. Rodzice mocno stąpali po ziemi. Wychowali mnie w kulcie pracy, nauczyli solidności i pokory. To mnie skutecznie chroni przed zachłyśnięciem się chwilowym powodzeniem. Nie dam się zamienić w bywalczynię plotkarskich portali¹. Mulligan to niezwykle dojrzała i świadoma aktorka. Drogę do kariery torują jej kolejne świetne, przemyślane, starannie dobrane role. Nie pozwala się zaszufladkować. Postacie, w które się wciela są bogate psychologicznie i za każdym razem odmienne od pozostałych. Z naiwnej nastolatki w Była sobie dziewczyna, zamienia się w uwikłaną w seksualne związki Sissy we Wstydzie. Carey Mulligan stroni od opowieści o prywatnym życiu, pragnie być znana z pracy w filmie. Swoją karierę traktuje poważnie i prawdziwa gra aktorska jest dla najważniejsza. Kreowane przez siebie postaci wyposaża w świeżość i wrażliwość, nadaje im niebanalny charakter. Dzięki takim aktorkom jak Carey Mulligan mamy nadzieję, że amerykańskie kino artystyczne  zmierza w dobrym kierunku.  

Bibliografia:

Filmweb.pl
Wikipedia.org
Newsweek Polska, nr 2, 2012, s. 78-81.

Przypisy:

¹Kwiatkowski K., Celebryci do domu [w:] Newsweek Polska, nr 2, 2012, s. 78-81.