Urodził się 6 marca 1927 roku w Aracataca w północnej Kolumbii. Karierę rozpoczął jako dziennikarz w prasie lokalnej w gazetach El Heraldo z miasta Barranquilla oraz El Universal wydawanej w Cartagenie. Później przeniósł się do Bogoty, gdzie rozpoczął pracę jako reporter w kolumbijskim dzienniku El Espectador; pracował m.in. w charakterze korespondenta zagranicznego piszącego z Rzymu, Paryża, Barcelony, Caracas oraz Nowego Jorku.

Pierwsze jego większe dzieło, powieść Szarańcza powstała w 1955 roku. Marquez zdobył popularność cyklem reportaży, pt. Opowieść rozbitka (hiszp. Relato de un náufrago), publikowanych w 1955 roku na łamach pisma El Espectador. Powieść została wydana w formie książkowej w 1970 roku.

Najbardziej znaną powieścią Marqueza jest Sto lat samotności (Cien años de soledad), która ukazała się w 1967 roku (5 czerwca). Utwór ten, przedstawiając sagę rodu Buendía z zagubionej gdzieś na południowoamerykańskich bezdrożach wioski Macondo, jest jednocześnie swoistą syntezą dziejów całego kontynentu. Powieść okrzyknięto „najważniejszym dziełem literatury hiszpańskojęzycznej od czasów Don Kichota” (Pablo Neruda), natomiast jej specyficzny styl nazwano „realizmem magicznym”.

W 1982 roku Marquez został laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury.

Pogarszający się stan zdrowia, a przede wszystkim wykryta u pisarza w 1999 roku choroba nowotworowa (peruwiański dziennik La Republica informował nawet mylnie o śmierci pisarza w 2000 roku) skłoniła Marqueza do rozpoczęcia spisywania własnych wspomnień. W 2002 roku Marquez opublikował książkę Życie jest opowieścią (Vivir para contarla), będącą pierwszą częścią autobiograficznego cyklu zamierzonego na trzy tomy.

W 2004 roku ukazała się ostatnia jak dotąd powieść pisarza, Rzecz o mych smutnych dziwkach (Memoria de mis putas tristes).

Gabriel García Márquez znany jest ze swej przyjaźni z kubańskim rewolucjonistą i dyktatorem w stanie spoczynku, Fidelem Castro. Wcześniej, przede wszystkim w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, sympatyzował z grupami rewolucjonistów działającymi w różnych krajach Ameryki Łacińskiej. Członkowie rządu kolumbijskiego zarzucali pisarzowi aktywne wspieranie grup partyzantów takich jak FARC i ELN, jednak nie znaleziono dowodów potwierdzających takie działania Márqueza. Pisarz wielokrotnie wypowiadał się krytycznie na temat polityki władz kolumbijskich, a kilkakrotnie uczestniczył jako mediator w rozmowach prowadzonych pomiędzy legalnymi władzami Kolumbii i bojownikami.

Rodrigo García, syn Márqueza, jest znanym reżyserem telewizyjnym i filmowym.

Niestety w 2012 na łamach The Guardian, brat pisarza, Jaime Garcia, wyznał, że ponad 80-letni Gabriel Marquez (przypuszczalnie wskutek terapii antyrakowej) cierpi na początki demencji i przypuszczalnie oznacza to koniec jego kariery pisarskiej.

Pisarz zmarł w Meksyku 17 kwietnia 2014.

O tym, jak Gabriel Garcia Marquez (podobno) umarł w Internecie

Dzieła:

1947 – Trzecia rezygnacja (La tercera resignación)
1955 – Szarańcza (La hojarasca)
1961 – Nie ma kto pisać do pułkownika (El coronel no tiene quien le escriba)
1962 – Pogrzeb Mama Grande (Los funerales de la Mamá Grande)
1962 – Zła godzina (La mala hora)
1967 – Sto lat samotności (Cien años de soledad)
1970 – Opowieść rozbitka (Relato de un náufrago)
1975 – Jesień patriarchy (El otoño del patriarca)
1981 – Kronika zapowiedzianej śmierci (Crónica de una muerte anunciada)
1985 – Miłość w czasach zarazy (El amor en los tiempos del cólera)
1986 – Na fałszywych papierach w Chile (La aventura de Miguel Littin clandestino en Chile)
1989 – Generał w labiryncie (El general en su laberinto)
1992 – Dwanaście opowiadań tułaczych (Doce cuentos peregrinos)
1994 – O miłości i innych demonach (Del amor y otros demonios)
1996 – Raport z pewnego porwania (Noticia de un secuestro)
2002 – Życie jest opowieścią (Vivir para contarla)
2004 – Rzecz o mych smutnych dziwkach (Memoria de mis putas tristes)

Źródło: Wikipedia.org